Τρίτη 10 Αυγούστου 2010
tromaktiko: 33ΧΡΟΝΟΣ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
tromaktiko: 33ΧΡΟΝΟΣ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ: "Ένας 33χρονος άνδρας ανασύρθηκε νεκρός από τα νερά της Παμβώτιδας, λίγο μετά τις 8 το βράδυ της Κυριακής. Ο άνδρας έβαλε τέλος σ..."
tromaktiko: Υπάρχει άραγε η μοτοσυκλέτα που δεν παθαίνεις ποτέ...
tromaktiko: Υπάρχει άραγε η μοτοσυκλέτα που δεν παθαίνεις ποτέ...: "Μερικοί στη Γερμανία υποστηρίζουν ότι υπάρχει και μάλιστα μπορούν να το αποδείξουν... ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ "
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Ημερομηνία λήξης έχουν οι... φίλοι
Επτά χρόνια διαρκούν οι περισσότερες φιλίες, αφού σύμφωνα με μια νέα έρευνα, υπάρχουν μία στις δύο πιθανότητες, ο φίλος που έχουμε σήμερα να μην υφίσταται σε επτά χρόνια.
Ο ολλανδός κοινωνιολόγος Γκέραλντ Μόλενχορστ του πανεπιστημίου της Ουτρέχτης μελέτησε τις συνθήκες στις οποίες δημιουργούνται και εξελίσσονται τα κοινωνικά- φιλικά δίκτυα των ανθρώπων και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι χάνουν περίπου τα μισά άτομα του στενού περιβάλλοντός τους μέσα σε διάστημα επτά ετών.
Η έρευνα επίσης επιβεβαίωσε ότι οι φιλίες, ο "κύκλος" των γνωστών και γενικότερα τα προσωπικά "δίκτυα" που έχει ένας άνθρωπος, δεν σχηματίζονται αποκλειστικά στη βάση προσωπικών επιλογών, αλλά εξαρτώνται -και περιορίζονται- σε μεγάλο βαθμό από τις ευκαιρίες που έχει ένα άτομο να συναντήσει άλλους ανθρώπους και από το συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο και τους τόπους όπου αυτές οι επαφές λαμβάνουν χώρα (δουλειά, μπαρ, γειτονιά, αθλητικές εκδηλώσεις κλπ.).
Αν και πολλοί επιστήμονες, ιδίως Αμερικανοί, έχουν ισχυριστεί ότι τα προσωπικά δίκτυα σταδιακά συρρικνώνονται, ο Μόλενχορστ διαφωνεί και βρήκε ότι μπορεί μεν κατά την επταετία να έχουν χαθεί περίπου οι μισοί φίλοι και γνωστοί κάποιου, αλλά έχουν σταδιακά αντικατασταθεί από άλλους, με αποτέλεσμα ο μέσος αριθμός ατόμων που απαρτίζουν τα προσωπικά δίκτυα των ανθρώπων, να παραμένει εντυπωσιακά σταθερός στο πέρασμα του χρόνου.
Σύμφωνα με την έρευνα, μετά από επτά χρόνια μόνο το 48% των φίλων και γνωστών (ένας στους δύο) παραμένει μέλος του προσωπικού δικτύου, ενώ μόνο το 30% (δηλαδή περίπου ένας στους τρεις) συνεχίζει να έχει πραγματικό ενεργό φιλικό ρόλο, ως συμπαραστάτης, βοηθός και τακτικός συνομιλητής κάποιου. Το 70% έχουν πια χάσει αυτές τις ιδιότητες. Από αυτούς, το 52% έχουν, μετά την επταετία φύγει πια τελείως από το προσωπικό "δίκτυο" κάποιου, ενώ το υπόλοιπο 22% είναι ακόμα μέλη του δικτύου, αλλά σε περιφερειακό πια ρόλο.
Ο ολλανδός κοινωνιολόγος Γκέραλντ Μόλενχορστ του πανεπιστημίου της Ουτρέχτης μελέτησε τις συνθήκες στις οποίες δημιουργούνται και εξελίσσονται τα κοινωνικά- φιλικά δίκτυα των ανθρώπων και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι χάνουν περίπου τα μισά άτομα του στενού περιβάλλοντός τους μέσα σε διάστημα επτά ετών.
Η έρευνα επίσης επιβεβαίωσε ότι οι φιλίες, ο "κύκλος" των γνωστών και γενικότερα τα προσωπικά "δίκτυα" που έχει ένας άνθρωπος, δεν σχηματίζονται αποκλειστικά στη βάση προσωπικών επιλογών, αλλά εξαρτώνται -και περιορίζονται- σε μεγάλο βαθμό από τις ευκαιρίες που έχει ένα άτομο να συναντήσει άλλους ανθρώπους και από το συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο και τους τόπους όπου αυτές οι επαφές λαμβάνουν χώρα (δουλειά, μπαρ, γειτονιά, αθλητικές εκδηλώσεις κλπ.).
Αν και πολλοί επιστήμονες, ιδίως Αμερικανοί, έχουν ισχυριστεί ότι τα προσωπικά δίκτυα σταδιακά συρρικνώνονται, ο Μόλενχορστ διαφωνεί και βρήκε ότι μπορεί μεν κατά την επταετία να έχουν χαθεί περίπου οι μισοί φίλοι και γνωστοί κάποιου, αλλά έχουν σταδιακά αντικατασταθεί από άλλους, με αποτέλεσμα ο μέσος αριθμός ατόμων που απαρτίζουν τα προσωπικά δίκτυα των ανθρώπων, να παραμένει εντυπωσιακά σταθερός στο πέρασμα του χρόνου.
Σύμφωνα με την έρευνα, μετά από επτά χρόνια μόνο το 48% των φίλων και γνωστών (ένας στους δύο) παραμένει μέλος του προσωπικού δικτύου, ενώ μόνο το 30% (δηλαδή περίπου ένας στους τρεις) συνεχίζει να έχει πραγματικό ενεργό φιλικό ρόλο, ως συμπαραστάτης, βοηθός και τακτικός συνομιλητής κάποιου. Το 70% έχουν πια χάσει αυτές τις ιδιότητες. Από αυτούς, το 52% έχουν, μετά την επταετία φύγει πια τελείως από το προσωπικό "δίκτυο" κάποιου, ενώ το υπόλοιπο 22% είναι ακόμα μέλη του δικτύου, αλλά σε περιφερειακό πια ρόλο.
Οι ψυχικές παθήσεις επιβαρύνουν και το σώμα
Η ψυχική και η σωματική υγεία είναι στενά συνδεδεμένες, υπογραμμίζουν οι ειδικοί, γι΄ αυτό και επιμένουν στο γεγονός πως είναι αναγκαία η ολοκληρωμένη προσέγγιση στην πρόληψη και τη φροντίδα των ασθενών.
«Τα άτομα με σοβαρές ψυχικές ασθένειες πεθαίνουν κατά μέσο όρο 20 χρόνια νωρίτερα και διατρέχουν διπλάσιο έως τριπλάσιο κίνδυνο θανάτου σε σχέση με ψυχικά υγιή άτομα της ίδιας ηλικίας και του ίδιου φύλου στον γενικό πληθυσμό. Παράλληλα, παρουσιάζουν δύο έως και τρεις φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν διαβήτη και άλλες παθήσεις», υπογράμμισε κατά την επιστημονική εκδήλωση με θέμα «Ολιστική Προσέγγιση και Κοινωνικές Προεκτάσεις των Ψυχικών- Σωματικών Νόσων», η επίκουρη καθηγήτρια Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μένη Μαλλιώρη.
Συμβαίνει ωστόσο και το αντίστροφο, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη συνέντευξη Τύπου που συνδιοργάνωσαν το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) και η Α΄ Ψυχιατρική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι χαρακτηριστικό πως όσοι έχουν διαγνωστεί με καρκίνο συχνά παρουσιάζουν κατά το πρώτο έτος αυτοκτονικές τάσεις.
Σημαντικό όμως είναι και το πρόβλημα του κοινωνικού αποκλεισμού που βιώνουν όσοι πάσχουν από ψυχικά νοσήματα: «Το κοινωνικό στίγμα αποτελεί τον βασικό λόγο που αποτρέπει τον σύγχρονο άνθρωπο από το να αναζητήσει θεραπεία», τόνισε από την πλευρά της η κ. Μαρίνα Οικονόμου-Λαλιώτη, επίκουρη καθηγήτρια Ψυχιατρικής και επιστημονικά υπεύθυνη Προγράμματος «αντι-στίγμα» του ΕΠΙΨΥ.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
«Τα άτομα με σοβαρές ψυχικές ασθένειες πεθαίνουν κατά μέσο όρο 20 χρόνια νωρίτερα και διατρέχουν διπλάσιο έως τριπλάσιο κίνδυνο θανάτου σε σχέση με ψυχικά υγιή άτομα της ίδιας ηλικίας και του ίδιου φύλου στον γενικό πληθυσμό. Παράλληλα, παρουσιάζουν δύο έως και τρεις φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν διαβήτη και άλλες παθήσεις», υπογράμμισε κατά την επιστημονική εκδήλωση με θέμα «Ολιστική Προσέγγιση και Κοινωνικές Προεκτάσεις των Ψυχικών- Σωματικών Νόσων», η επίκουρη καθηγήτρια Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μένη Μαλλιώρη.
Συμβαίνει ωστόσο και το αντίστροφο, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη συνέντευξη Τύπου που συνδιοργάνωσαν το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) και η Α΄ Ψυχιατρική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι χαρακτηριστικό πως όσοι έχουν διαγνωστεί με καρκίνο συχνά παρουσιάζουν κατά το πρώτο έτος αυτοκτονικές τάσεις.
Σημαντικό όμως είναι και το πρόβλημα του κοινωνικού αποκλεισμού που βιώνουν όσοι πάσχουν από ψυχικά νοσήματα: «Το κοινωνικό στίγμα αποτελεί τον βασικό λόγο που αποτρέπει τον σύγχρονο άνθρωπο από το να αναζητήσει θεραπεία», τόνισε από την πλευρά της η κ. Μαρίνα Οικονόμου-Λαλιώτη, επίκουρη καθηγήτρια Ψυχιατρικής και επιστημονικά υπεύθυνη Προγράμματος «αντι-στίγμα» του ΕΠΙΨΥ.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
Βρήκαν το μυστικό του πετυχημένου γάμου
Το μυστικό για έναν πετυχημένο γάμο είναι μια γυναίκα πιο έξυπνη από τον άντρα και τουλάχιστον πέντε χρόνια μικρότερή του.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν Βρετανοί ερευνητές που παρακολούθησαν από κοντά την ζωή 1.000 ζευγαριών.
Αν μάλιστα, κανείς από τους δύο δεν έχει πάρει διαζύγιο στο παρελθόν, αυξάνονται οι πιθανότητες για μία πετυχημένη συμβίωση.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μπαθ μελέτησαν συνεντεύξεις 1.500 ζευγαριών και ένα χρόνο αργότερα επέστρεψαν σε 1000 από αυτά για να δουν την εξέλιξη της σχέσης τους.
Διαπίστωσαν λοιπόν, πως αν η γυναίκα ήταν πέντε ή περισσότερα χρόνια μεγαλύτερη από τον άντρα, έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να πάρουν διαζύγιο σε σχέση με ένα ζευγάρι όπου και οι δύο είναι συνομήλικοι.
Αν η γυναίκα είναι τουλάχιστον πέντε χρόνια μικρότερη από τον άντρα, αυξάνονται οι πιθανότητες να ζήσουν μαζί χωρίς προβλήματα.
Προσθέστε το ανώτερο εκπαιδευτικό επίπεδο της γυναίκας σε σχέση με τον άντρα της και έχετε τη συνταγή για έναν πετυχημένο γάμο.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν Βρετανοί ερευνητές που παρακολούθησαν από κοντά την ζωή 1.000 ζευγαριών.
Αν μάλιστα, κανείς από τους δύο δεν έχει πάρει διαζύγιο στο παρελθόν, αυξάνονται οι πιθανότητες για μία πετυχημένη συμβίωση.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μπαθ μελέτησαν συνεντεύξεις 1.500 ζευγαριών και ένα χρόνο αργότερα επέστρεψαν σε 1000 από αυτά για να δουν την εξέλιξη της σχέσης τους.
Διαπίστωσαν λοιπόν, πως αν η γυναίκα ήταν πέντε ή περισσότερα χρόνια μεγαλύτερη από τον άντρα, έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να πάρουν διαζύγιο σε σχέση με ένα ζευγάρι όπου και οι δύο είναι συνομήλικοι.
Αν η γυναίκα είναι τουλάχιστον πέντε χρόνια μικρότερη από τον άντρα, αυξάνονται οι πιθανότητες να ζήσουν μαζί χωρίς προβλήματα.
Προσθέστε το ανώτερο εκπαιδευτικό επίπεδο της γυναίκας σε σχέση με τον άντρα της και έχετε τη συνταγή για έναν πετυχημένο γάμο.
Η βαρεμάρα μπορεί να σκοτώσει
Επιστήμονες εξηγούν πως πράγματι μπορεί κάποιος να πεθάνει από βαρεμάρα, καθώς έρευνα κατέδειξε ότι αυτοί που ζουν βαρετή ζωή έχουν διπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν νέοι.
Σύμφωνα με επιστήμονες University College London άνθρωποι που παραπονούνται για «υψηλά επίπεδα» βαρεμάρας, έχουν διπλάσιο κίνδυνο να πεθάνουν από καρδιοπάθεια ή εγκεφαλικό επεισόδιο, από ό,τι αυτοί που βρίσκουν τη ζωή τους διασκεδαστική.
Η μελέτη έβαλε στο «μικροσκόπιο» περισσότερους από 7.000 δημοσίους υπαλλήλους για 25 χρόνια και όσοι δήλωσαν ότι «βαριούνται» είχαν περίπου 40% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν έως το τέλος της μελέτης.
Επιπλέον, τα άτομα που βαριούνται έχουν περισσότερες πιθανότητες να προσφύγουν σε ανθυγιεινές συνήθειες, όπως το αλκοόλ και το κάπνισμα, γεγονός που μπορεί να μειώσει το προσδόκιμο επιβίωσής τους, εξηγούν οι επιστήμονες.
Συγκεκριμένα, ειδικοί από το Τμήμα Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας του University College London μελέτησαν τις απαντήσεις 7.524 δημοσίων υπαλλήλων, ηλικίας 35 έως 55 ετών, οι οποίοι ρωτήθηκαν σχετικά με τα επίπεδα βαρεμάρας τους στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Στη συνέχεια οι ερευνητές εξέτασαν πόσοι από αυτούς είχαν πεθάνει έως τον προηγούμενο Απρίλιο.
Η αρχική έρευνα έδειξε ότι ένας στους δέκα δημοσίους υπαλλήλους είχε αίσθημα βαρεμάρας τον προηγούμενο μήνα και οι γυναίκες είχαν διπλάσιες πιθανότητες να βαριούνται από ό,τι οι άνδρες.
Οι νεότεροι υπάλληλοι και αυτοί με πιο ταπεινά καθήκοντα είχαν επίσης μεγαλύτερη τάση να βαριούνται.
Ο Martin Shipley, ένας από τους συγγραφείς της μελέτης εξηγεί πως «τα ευρήματα για την καρδιοπάθεια δείχνουν ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία που τη συνδέουν με τη βαρεμάρα. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι που έχουν ανιαρή δουλειά να βρίσκουν ενδιαφέροντα εκτός εργασίας για να μη βαριούνται, αντί να στρέφονται στο ποτό ή το κάπνισμα» πρόσθεσε ο κ. Shipley.
Ο ψυχολόγος Graham Price δηλώνει ότι οι άνθρωποι που βαριούνται θα πρέπει να ανεβάζουν τη διάθεσή τους ενδιαφερόμενοι περισσότερο για τις ανάγκες των άλλων.
«Αντί να σκέφτονται μόνο το 'εγώ', θα πρέπει να σκέφτονται τι μπορούν να κάνουν για την οικογένειά τους, τους φίλους τους, τους συναδέλφους τους, ακόμη και το αφεντικό τους» συνιστά ο Price.
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση International Journal of Epidemiology.
Σύμφωνα με επιστήμονες University College London άνθρωποι που παραπονούνται για «υψηλά επίπεδα» βαρεμάρας, έχουν διπλάσιο κίνδυνο να πεθάνουν από καρδιοπάθεια ή εγκεφαλικό επεισόδιο, από ό,τι αυτοί που βρίσκουν τη ζωή τους διασκεδαστική.
Η μελέτη έβαλε στο «μικροσκόπιο» περισσότερους από 7.000 δημοσίους υπαλλήλους για 25 χρόνια και όσοι δήλωσαν ότι «βαριούνται» είχαν περίπου 40% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν έως το τέλος της μελέτης.
Επιπλέον, τα άτομα που βαριούνται έχουν περισσότερες πιθανότητες να προσφύγουν σε ανθυγιεινές συνήθειες, όπως το αλκοόλ και το κάπνισμα, γεγονός που μπορεί να μειώσει το προσδόκιμο επιβίωσής τους, εξηγούν οι επιστήμονες.
Συγκεκριμένα, ειδικοί από το Τμήμα Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας του University College London μελέτησαν τις απαντήσεις 7.524 δημοσίων υπαλλήλων, ηλικίας 35 έως 55 ετών, οι οποίοι ρωτήθηκαν σχετικά με τα επίπεδα βαρεμάρας τους στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Στη συνέχεια οι ερευνητές εξέτασαν πόσοι από αυτούς είχαν πεθάνει έως τον προηγούμενο Απρίλιο.
Η αρχική έρευνα έδειξε ότι ένας στους δέκα δημοσίους υπαλλήλους είχε αίσθημα βαρεμάρας τον προηγούμενο μήνα και οι γυναίκες είχαν διπλάσιες πιθανότητες να βαριούνται από ό,τι οι άνδρες.
Οι νεότεροι υπάλληλοι και αυτοί με πιο ταπεινά καθήκοντα είχαν επίσης μεγαλύτερη τάση να βαριούνται.
Ο Martin Shipley, ένας από τους συγγραφείς της μελέτης εξηγεί πως «τα ευρήματα για την καρδιοπάθεια δείχνουν ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία που τη συνδέουν με τη βαρεμάρα. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι που έχουν ανιαρή δουλειά να βρίσκουν ενδιαφέροντα εκτός εργασίας για να μη βαριούνται, αντί να στρέφονται στο ποτό ή το κάπνισμα» πρόσθεσε ο κ. Shipley.
Ο ψυχολόγος Graham Price δηλώνει ότι οι άνθρωποι που βαριούνται θα πρέπει να ανεβάζουν τη διάθεσή τους ενδιαφερόμενοι περισσότερο για τις ανάγκες των άλλων.
«Αντί να σκέφτονται μόνο το 'εγώ', θα πρέπει να σκέφτονται τι μπορούν να κάνουν για την οικογένειά τους, τους φίλους τους, τους συναδέλφους τους, ακόμη και το αφεντικό τους» συνιστά ο Price.
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση International Journal of Epidemiology.
Ο εγκέφαλος απεχθάνεται την αδικία
Tο σημείο του εγκεφάλου που αντιδρά στην ανισότητα και την αδικία ανακάλυψε ομάδα επιστημόνων, οι οποίοι υποστηρίζουν πως η φράση «δεν είναι δίκαιο», δεν έχει σχέση με συναισθήματα, αλλά με νευρικές συνάψεις.
Αμερικανοί νευροεπιστήμονες ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν μια περιοχή στον εγκέφαλο που αντιδρά στην αδικία και την ανισότητα, οδηγώντας τους ανθρώπους να ικανοποιούνται όταν μοιράζονται εξίσου το διαθέσιμο πλούτο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δώσουν σε άλλους μερικά από τα δικά τους χρήματα.
Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν «εγωιστικά γονίδια», όπως θα έλεγε ο διάσημος Bρετανός βιολόγος Ρίτσαρντ Ντόκινς, όμως φαίνεται πως παράλληλα έχουν ένα αίσθημα δικαιοσύνης και ισότητας στους εν τω βάθει νευρώνες του εγκεφάλου.
Πιο απλά, για πρώτη φορά οι ειδικοί εξηγούν τις συμβαίνει στο κεντρικό νευρικό σύστημα όταν αισθανόμαστε ότι κάτι δεν είναι δίκαιο.
Η έρευνα καταδεικνύει ότι το λεγόμενο «κέντρο ανταμοιβής» του εγκεφάλου αντιδρά στις άνισες και άδικες καταστάσεις που αφορούν στην κατανομή χρημάτων με τρόπο τέτοιο που φανερώνει ότι οι άνθρωποι προτιμούν ενστικτωδώς να ζουν σε ένα δίκαιο περιβάλλον.
Η προτίμηση αυτή πιθανώς εξηγεί γιατί οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν φιλανθρωπίες και συνήθως υποστηρίζουν ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας, καθώς και κυβερνητικές πολιτικές αναδιανομής του εισοδήματος.
Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του Ιδρύματος Caltech Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας, του Πανεπιστημίου Rutgers των ΗΠΑ και του Κολεγίου Trinity του Δουβλίνου στην Ιρλανδία, με επικεφαλής του καθηγήτρια Ψυχολογίας Ελίζαμπεθ Τρικόμι, καθηγητή Ψυχολογίας Τζον Ο' Ντόχερτι και καθηγητή Γνωσιακής Νευροεπιστήμης Τόμας Μίτσελ.
Στο πλαίσιο των μελετών οι ειδικοί πειραματίστηκαν κάνοντας διάφορες χρηματικές συναλλαγές με 20 ζευγάρια ανδρών εθελοντών και κατέγραψαν την εγκεφαλική δραστηριότητά τους με μαγνητικές τομογραφίες λειτουργικού συντονισμού (fMRI).
Ο έλεγχος επικεντρώθηκε κυρίως στις περιοχές του προμετωπιαίου φλοιού και του ραβδωτού σώματος, που εμπλέκονται στην αξιολόγηση των ανταμοιβών.
Η έρευνα έδειξε ότι οι εθελοντές δεν χαίρονταν μόνο όταν οι ίδιοι έπαιρναν περισσότερα χρήματα, αλλά ακόμα κι όταν οι «φτωχότεροι» (στο πείραμα) έπαιρναν περισσότερα.
Μάλιστα, συχνά ο εγκέφαλος των πιο «πλούσιων» έδειχνε μεγαλύτερη δραστηριότητα, στα συγκεκριμένα σημεία που σχετίζονται με την ανταμοιβή, όταν περισσότερα χρήματα μεταφέρονταν στους άλλους ανθρώπους αντί για τους ίδιους, ενώ στους «φτωχούς» ανθρώπους ίσχυε το αντίστροφο, δηλαδή ένιωθαν καλύτερα όταν περισσότερα χρήματα δίνονταν στους ίδιους παρά στους πλούσιους.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης οι πλουσιότεροι νιώθουν καλύτερα όταν κλείνουν την «ψαλίδα» των εισοδημάτων με τους φτωχότερους και οι τελευταίοι ευχαριστιούνται όταν μειώνουν την «ψαλίδα» της ανισότητας.
Από τη συγκριτική μελέτη των εγκεφάλων προέκυψαν τα πρώτα νευροβιολογικά στοιχεία ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι δομημένος έτσι ώστε να χαίρεται αποκλειστικά για το δικό του συμφέρον, αλλά επίσης μπορεί να χαίρεται όταν μειώνεται η ανισότητα γύρω του.
Οι επιστήμονες παραδέχτηκαν ότι ακόμα είναι ασαφές σε ποιο βαθμό αυτή η αποστροφή στην ανισότητα και στην αδικία είναι εγγενής ή προϊόν μάθησης και περιβαλλοντικών επιδράσεων.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως είπαν «οι άνθρωποι που ξεκινάνε πλούσιοι, όταν βλέπουν έναν άλλο άνθρωπο να παίρνει χρήματα, αισθάνονται να μειώνεται η ενοχή τους που εκείνοι έχουν περισσότερα από τους άλλους».
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Nature.
Αμερικανοί νευροεπιστήμονες ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν μια περιοχή στον εγκέφαλο που αντιδρά στην αδικία και την ανισότητα, οδηγώντας τους ανθρώπους να ικανοποιούνται όταν μοιράζονται εξίσου το διαθέσιμο πλούτο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δώσουν σε άλλους μερικά από τα δικά τους χρήματα.
Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν «εγωιστικά γονίδια», όπως θα έλεγε ο διάσημος Bρετανός βιολόγος Ρίτσαρντ Ντόκινς, όμως φαίνεται πως παράλληλα έχουν ένα αίσθημα δικαιοσύνης και ισότητας στους εν τω βάθει νευρώνες του εγκεφάλου.
Πιο απλά, για πρώτη φορά οι ειδικοί εξηγούν τις συμβαίνει στο κεντρικό νευρικό σύστημα όταν αισθανόμαστε ότι κάτι δεν είναι δίκαιο.
Η έρευνα καταδεικνύει ότι το λεγόμενο «κέντρο ανταμοιβής» του εγκεφάλου αντιδρά στις άνισες και άδικες καταστάσεις που αφορούν στην κατανομή χρημάτων με τρόπο τέτοιο που φανερώνει ότι οι άνθρωποι προτιμούν ενστικτωδώς να ζουν σε ένα δίκαιο περιβάλλον.
Η προτίμηση αυτή πιθανώς εξηγεί γιατί οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν φιλανθρωπίες και συνήθως υποστηρίζουν ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας, καθώς και κυβερνητικές πολιτικές αναδιανομής του εισοδήματος.
Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του Ιδρύματος Caltech Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας, του Πανεπιστημίου Rutgers των ΗΠΑ και του Κολεγίου Trinity του Δουβλίνου στην Ιρλανδία, με επικεφαλής του καθηγήτρια Ψυχολογίας Ελίζαμπεθ Τρικόμι, καθηγητή Ψυχολογίας Τζον Ο' Ντόχερτι και καθηγητή Γνωσιακής Νευροεπιστήμης Τόμας Μίτσελ.
Στο πλαίσιο των μελετών οι ειδικοί πειραματίστηκαν κάνοντας διάφορες χρηματικές συναλλαγές με 20 ζευγάρια ανδρών εθελοντών και κατέγραψαν την εγκεφαλική δραστηριότητά τους με μαγνητικές τομογραφίες λειτουργικού συντονισμού (fMRI).
Ο έλεγχος επικεντρώθηκε κυρίως στις περιοχές του προμετωπιαίου φλοιού και του ραβδωτού σώματος, που εμπλέκονται στην αξιολόγηση των ανταμοιβών.
Η έρευνα έδειξε ότι οι εθελοντές δεν χαίρονταν μόνο όταν οι ίδιοι έπαιρναν περισσότερα χρήματα, αλλά ακόμα κι όταν οι «φτωχότεροι» (στο πείραμα) έπαιρναν περισσότερα.
Μάλιστα, συχνά ο εγκέφαλος των πιο «πλούσιων» έδειχνε μεγαλύτερη δραστηριότητα, στα συγκεκριμένα σημεία που σχετίζονται με την ανταμοιβή, όταν περισσότερα χρήματα μεταφέρονταν στους άλλους ανθρώπους αντί για τους ίδιους, ενώ στους «φτωχούς» ανθρώπους ίσχυε το αντίστροφο, δηλαδή ένιωθαν καλύτερα όταν περισσότερα χρήματα δίνονταν στους ίδιους παρά στους πλούσιους.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης οι πλουσιότεροι νιώθουν καλύτερα όταν κλείνουν την «ψαλίδα» των εισοδημάτων με τους φτωχότερους και οι τελευταίοι ευχαριστιούνται όταν μειώνουν την «ψαλίδα» της ανισότητας.
Από τη συγκριτική μελέτη των εγκεφάλων προέκυψαν τα πρώτα νευροβιολογικά στοιχεία ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι δομημένος έτσι ώστε να χαίρεται αποκλειστικά για το δικό του συμφέρον, αλλά επίσης μπορεί να χαίρεται όταν μειώνεται η ανισότητα γύρω του.
Οι επιστήμονες παραδέχτηκαν ότι ακόμα είναι ασαφές σε ποιο βαθμό αυτή η αποστροφή στην ανισότητα και στην αδικία είναι εγγενής ή προϊόν μάθησης και περιβαλλοντικών επιδράσεων.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως είπαν «οι άνθρωποι που ξεκινάνε πλούσιοι, όταν βλέπουν έναν άλλο άνθρωπο να παίρνει χρήματα, αισθάνονται να μειώνεται η ενοχή τους που εκείνοι έχουν περισσότερα από τους άλλους».
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Nature.
Θεραπεύουν τις φοβίες με μία ένεση
Ψυχική Υγεία
Θεραπεύουν τις φοβίες με μία ένεση
Δημοσίευση: 23-3-2010, 13:20 Τελευταία ανανέωση: 23-3-2010, 13:29
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο
Επιμέλεια: Γιάννης Δεβετζόγλου, gdevetzoglou@dolnet.gr
Ομάδα ερευνητών ανακάλυψε ότι με μία απλή ένεση ο εγκέφαλος δυνητικά μπορεί να αναπρογραμματιστεί και να ξεπεράσει κάποιες από τις πιο συχνές φοβίες, όπως είναι η υψοφοβία, ο φόβος για το αεροπλάνο ή για κάποια ζώα όπως αράχνη, καρχαρίας και φίδι.
Οι ειδικοί εκτιμούν πως επειδή ο φόβος εντάσσεται στο πλαίσιο των μαθησιακών λειτουργιών, θα μπορούσαν να διακόψουν τη λειτουργία στο σημείο του εγκεφάλου που προκαλεί το αίσθημα του φόβου.
Στο πλαίσιο πρωίμων πειραμάτων που έγιναν σε χρυσόψαρα, τους χορηγήθηκε μία δόση λιδοκαΐνης. Το φάρμακο «δούλεψε» και τα ψάρια δεν τρόμαζαν όταν τα προσέγγιζε ένα φως που τα τρόμαζε.
Η λιδοκαΐνη είναι ένα απλό αναισθητικό που χρησιμοποιείται αρκετά χρόνια στην ιατρική και οδοντιατρική.
Ιάπωνες ερευνητές λένε πως τα ευρήματα της μελέτης θα μπορούσαν να βελτιώσουν δραματικά την ποιότητα ζωής ανθρώπων που υποφέρουν από χρόνιες μορφές φοβίας.
Ο καθηγητής MasayukiYoshida, από το Πανεπιστήμιο της Χιροσίμα, δηλώνει ενθουσιασμένος από τα αποτελέσματα της μελέτης του. «Φανταστείτε πόσο ευχάριστο θα ήταν ο φόβος για το αεροπλάνο, τα ύψη ή τις αράχνες να γινόταν παρελθόν μόνο με μία ένεση» λέει.
Ο Yoshida μελέτησε το σημείο του εγκεφάλου που ονομάζεται παρεγκεφαλίδα και σχετίζεται με το αίσθημα του φόβου σε ανθρώπους και χρυσόψαρα.
Στο πλαίσιο του πειράματος εκπαίδευσε χρυσόψαρα ώστε να τρομάζουν όταν αναβοσβήνει δυνατό φως στα μάτια τους.
Ακολούθως, οι ειδικοί έκαναν ένεση λιδοκαΐνης στα ψάρια και επανέλαβαν το πείραμα με το φως.
Τότε, το ψάρι είχε τελείως διαφορετική συμπεριφορά. «Ανακαλύψαμε ότι το ψάρι δεν άλλαζε κατεύθυνση και επιπλέον είχε σταθερό καρδιακό ρυθμό όταν το φως έπεφτε στα μάτια του, που σημαίνει ότι είχε σταματήσει να φοβάται», λέει ο Yoshiba.
Ο καθηγητής εξηγεί πως «ακριβώς επειδή ο εγκέφαλος του χρυσόψαρου είναι παρόμοιος με των θηλαστικών, περιλαμβανομένων και των ανθρώπων, ελπίζουμε ότι με εκτενέστερη έρευνα θα καταφέρουμε να αποκαλύψουμε περισσότερα για τα βιοχημικά μονοπάτια του εγκεφάλου που μας προκαλούν φοβίες».
Ένα άλλο πρόβλημα που αναμένεται να «επιλυθεί» είναι ότι όταν περνάει η επίδραση του φαρμάκου, το άτομο επιστρέφει στις φοβίες του.
Η μελέτη δημοσιεύεται στις επιστημονικές επιθεωρήσεις «BioMed Central» και «Behavioural and Brain Functions».
Θεραπεύουν τις φοβίες με μία ένεση
Δημοσίευση: 23-3-2010, 13:20 Τελευταία ανανέωση: 23-3-2010, 13:29
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο
Επιμέλεια: Γιάννης Δεβετζόγλου, gdevetzoglou@dolnet.gr
Ομάδα ερευνητών ανακάλυψε ότι με μία απλή ένεση ο εγκέφαλος δυνητικά μπορεί να αναπρογραμματιστεί και να ξεπεράσει κάποιες από τις πιο συχνές φοβίες, όπως είναι η υψοφοβία, ο φόβος για το αεροπλάνο ή για κάποια ζώα όπως αράχνη, καρχαρίας και φίδι.
Οι ειδικοί εκτιμούν πως επειδή ο φόβος εντάσσεται στο πλαίσιο των μαθησιακών λειτουργιών, θα μπορούσαν να διακόψουν τη λειτουργία στο σημείο του εγκεφάλου που προκαλεί το αίσθημα του φόβου.
Στο πλαίσιο πρωίμων πειραμάτων που έγιναν σε χρυσόψαρα, τους χορηγήθηκε μία δόση λιδοκαΐνης. Το φάρμακο «δούλεψε» και τα ψάρια δεν τρόμαζαν όταν τα προσέγγιζε ένα φως που τα τρόμαζε.
Η λιδοκαΐνη είναι ένα απλό αναισθητικό που χρησιμοποιείται αρκετά χρόνια στην ιατρική και οδοντιατρική.
Ιάπωνες ερευνητές λένε πως τα ευρήματα της μελέτης θα μπορούσαν να βελτιώσουν δραματικά την ποιότητα ζωής ανθρώπων που υποφέρουν από χρόνιες μορφές φοβίας.
Ο καθηγητής MasayukiYoshida, από το Πανεπιστήμιο της Χιροσίμα, δηλώνει ενθουσιασμένος από τα αποτελέσματα της μελέτης του. «Φανταστείτε πόσο ευχάριστο θα ήταν ο φόβος για το αεροπλάνο, τα ύψη ή τις αράχνες να γινόταν παρελθόν μόνο με μία ένεση» λέει.
Ο Yoshida μελέτησε το σημείο του εγκεφάλου που ονομάζεται παρεγκεφαλίδα και σχετίζεται με το αίσθημα του φόβου σε ανθρώπους και χρυσόψαρα.
Στο πλαίσιο του πειράματος εκπαίδευσε χρυσόψαρα ώστε να τρομάζουν όταν αναβοσβήνει δυνατό φως στα μάτια τους.
Ακολούθως, οι ειδικοί έκαναν ένεση λιδοκαΐνης στα ψάρια και επανέλαβαν το πείραμα με το φως.
Τότε, το ψάρι είχε τελείως διαφορετική συμπεριφορά. «Ανακαλύψαμε ότι το ψάρι δεν άλλαζε κατεύθυνση και επιπλέον είχε σταθερό καρδιακό ρυθμό όταν το φως έπεφτε στα μάτια του, που σημαίνει ότι είχε σταματήσει να φοβάται», λέει ο Yoshiba.
Ο καθηγητής εξηγεί πως «ακριβώς επειδή ο εγκέφαλος του χρυσόψαρου είναι παρόμοιος με των θηλαστικών, περιλαμβανομένων και των ανθρώπων, ελπίζουμε ότι με εκτενέστερη έρευνα θα καταφέρουμε να αποκαλύψουμε περισσότερα για τα βιοχημικά μονοπάτια του εγκεφάλου που μας προκαλούν φοβίες».
Ένα άλλο πρόβλημα που αναμένεται να «επιλυθεί» είναι ότι όταν περνάει η επίδραση του φαρμάκου, το άτομο επιστρέφει στις φοβίες του.
Η μελέτη δημοσιεύεται στις επιστημονικές επιθεωρήσεις «BioMed Central» και «Behavioural and Brain Functions».
Ο άντρας επιβάλλεται να είναι μεγαλύτερος από τη γυναίκα
Ψυχική Υγεία
Ο άντρας επιβάλλεται να είναι μεγαλύτερος από τη γυναίκα
Δημοσίευση: 14-5-2010, 11:36 Τελευταία ανανέωση: 18-5-2010, 09:38
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο
Επιμέλεια: Γιάννης Δεβετζόγλου, gdevetzoglou@dolnet.gr
O Donald Τrump γνώριζε το μυστικό της μακροζωίας...
Μπορεί ο γάμος να αυξάνει το προσδόκιμο επιβίωσης, υπάρχει όμως ένας βασικός κανόνας: ο άντρας να είναι μεγαλύτερος από τη γυναίκα. Σύμφωνα με νέα μελέτη, ο γάμος με νεαρότερο άνδρα «κλέβει» χρόνια από μια γυναίκα, ενώ ο γάμος με νεαρότερη γυναίκα «προσθέτει» χρόνια στον άνδρα.
Σύμφωνα με την έρευνα, που έκαναν γερμανοί ειδικοί, γυναίκες που είναι από επτά έως εννέα χρόνια μεγαλύτερες από το σύζυγό τους έχουν 20% υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας. Στον αντίποδα, όταν στο ζευγάρι η γυναίκα είναι μικρότερη, τα χρόνια ζωής του άνδρα αυξάνουν σημαντικά.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές του γερμανικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών «MaxPlanck» και βασίστηκε στην ανάλυση ιατρικών αρχείων περίπου δύο εκατομμυρίων ζευγαριών από τη Δανία.
Η ανάλυση κατέδειξε ότι ένας άνδρας που είναι μικρότερος κατά επτά έως εννέα χρόνια από τη γυναίκα του, έχει 11% μεγαλύτερο προσδόκιμο επιβίωσης, σε σχέση κάποιον που έχει ίδια ηλικία με τη σύζυγό του.
Σύμφωνα με τον Sven Drefalhl, υπέυθυνο της μελέτης, παραμένει ασαφές γιατί υπάρχει αυτή η ανισότητα στη διαφορετική επίπτωση που έχει στα δύο φύλα η «ψαλίδα» στη διαφορά ηλικίας μεταξύ των συζύγων.
Μια πιθανή ερμηνεία είναι ότι με τις διαφορετικές φιλίες που αναπτύσσουν άνδρες και γυναίκες στη διάρκεια της ζωής τους, οι οποίες φέρονται να έχουν ψυχολογικά οφέλη.
Μία άλλη εικασία που έκαναν οι ειδικοί, είναι ότι τα ζευγάρια στα οποία ο άνδρας είναι πολύ πιο νέος, παραβιάζουν τα κοινωνικά ήθη και συνεπώς υφίστανται υποσυνείδητα κοινωνικές «κυρώσεις» ως τίμημα, με την μορφή αυξημένου στρες στη ζωή τους, που πλήττει κυρίως τις γυναίκες και συρικνώνει το προσδόκιμο επιβίωσης τους.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Demography.
Ο άντρας επιβάλλεται να είναι μεγαλύτερος από τη γυναίκα
Δημοσίευση: 14-5-2010, 11:36 Τελευταία ανανέωση: 18-5-2010, 09:38
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο
Επιμέλεια: Γιάννης Δεβετζόγλου, gdevetzoglou@dolnet.gr
O Donald Τrump γνώριζε το μυστικό της μακροζωίας...
Μπορεί ο γάμος να αυξάνει το προσδόκιμο επιβίωσης, υπάρχει όμως ένας βασικός κανόνας: ο άντρας να είναι μεγαλύτερος από τη γυναίκα. Σύμφωνα με νέα μελέτη, ο γάμος με νεαρότερο άνδρα «κλέβει» χρόνια από μια γυναίκα, ενώ ο γάμος με νεαρότερη γυναίκα «προσθέτει» χρόνια στον άνδρα.
Σύμφωνα με την έρευνα, που έκαναν γερμανοί ειδικοί, γυναίκες που είναι από επτά έως εννέα χρόνια μεγαλύτερες από το σύζυγό τους έχουν 20% υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας. Στον αντίποδα, όταν στο ζευγάρι η γυναίκα είναι μικρότερη, τα χρόνια ζωής του άνδρα αυξάνουν σημαντικά.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές του γερμανικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών «MaxPlanck» και βασίστηκε στην ανάλυση ιατρικών αρχείων περίπου δύο εκατομμυρίων ζευγαριών από τη Δανία.
Η ανάλυση κατέδειξε ότι ένας άνδρας που είναι μικρότερος κατά επτά έως εννέα χρόνια από τη γυναίκα του, έχει 11% μεγαλύτερο προσδόκιμο επιβίωσης, σε σχέση κάποιον που έχει ίδια ηλικία με τη σύζυγό του.
Σύμφωνα με τον Sven Drefalhl, υπέυθυνο της μελέτης, παραμένει ασαφές γιατί υπάρχει αυτή η ανισότητα στη διαφορετική επίπτωση που έχει στα δύο φύλα η «ψαλίδα» στη διαφορά ηλικίας μεταξύ των συζύγων.
Μια πιθανή ερμηνεία είναι ότι με τις διαφορετικές φιλίες που αναπτύσσουν άνδρες και γυναίκες στη διάρκεια της ζωής τους, οι οποίες φέρονται να έχουν ψυχολογικά οφέλη.
Μία άλλη εικασία που έκαναν οι ειδικοί, είναι ότι τα ζευγάρια στα οποία ο άνδρας είναι πολύ πιο νέος, παραβιάζουν τα κοινωνικά ήθη και συνεπώς υφίστανται υποσυνείδητα κοινωνικές «κυρώσεις» ως τίμημα, με την μορφή αυξημένου στρες στη ζωή τους, που πλήττει κυρίως τις γυναίκες και συρικνώνει το προσδόκιμο επιβίωσης τους.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Demography.
Η... γκρίνια-μιζερια κάνει καλό!(ffs...)
Η... γκρίνια κάνει καλό!
Νέα μελέτη δείχνει πως μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο καθαρά
Δημοσίευση: 24-6-2010, 07:29 Τελευταία ανανέωση: 24-6-2010, 07:32
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο
Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα
Είστε γκρινιάρηδες; Καλά κάνετε! Σύμφωνα με μία νέα μελέτη, η γκρίνια σάς κάνει καλό! Η μελέτη, την οποία πραγματοποίησε ένας αυστραλός ψυχολόγος ο οποίος μελετά τα συναισθήματα, έδειξε πως η γκρίνια μάς κάνει να σκεφτόμαστε πιο καθαρά. Στην πραγματικότητα, όσοι γκρινιάζουν και είναι συχνά - πυκνά κακόκεφοι λαμβάνουν καλύτερες αποφάσεις και είναι λιγότερο εύπιστοι.
«Αν και η ευθυμία ευνοεί τη δημιουργικότητα, η κακοκεφιά και η γκρίνια τρέφουν την προσοχή και την επιφυλακτικότητα», δήλωσε ο καθηγητής Τζο Φόργκας, από τη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, στο «Αυστραλιανό Περιοδικό Επιστήμης». Και εξήγησε πως ένας γκρινιάρης μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα απ' ό,τι ένας εύθυμος τις δύσκολες καταστάσεις, γεγονός το οποίο σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο «ο εγκέφαλός του επεξεργάζεται τις πληροφορίες».
Ο δρ Φόργκας πραγματοποίησε τη μελέτη του ζητώντας από εθελοντές να παρακολουθήσουν κινηματογραφικές ταινίες και να θυμηθούν αρνητικά και θετικά γεγονότα της ζωής τους. Στόχος ήταν να νιώσουν οι εθελοντές είτε την ψυχική τους διάθεση να βελτιώνεται είτε να επιδεινώνεται.
Αμέσως μετά, τους ζήτησε να συμμετάσχουν σε μια σειρά από τεστ _ μεταξύ άλλων έπρεπε να κρίνουν εάν ορισμένες ευρέως διαδεδομένες απόψεις είναι μύθοι ή αλήθειες, καθώς και να παρακολουθήσουν κάποια γεγονότα για τα οποία αργότερα έπρεπε να μιλήσουν ως μάρτυρες στο πλαίσιο μιας «ανάκρισης».
Οι εθελοντές που είχαν κακή ψυχική διάθεση και γκρίνιαζαν απέδωσαν πολύ καλύτερα απ' όσους ήταν εύχαρεις, καθώς έκαναν πολύ λιγότερα λάθη και έδωσαν πιο πιστές περιγραφές των γεγονότων.
«Η μελέτη μας υποδηλώνει πως η καλή ψυχική διάθεση ευνοεί τη δημιουργικότητα, την ευρύτητα της σκέψης, τη συνεργασία και την ευστροφία, αλλά η κακή μας κάνει πιο προσεκτικούς, μας ωθεί να σκεφτόμαστε περισσότερο και να παρατηρούμε με μεγαλύτερη προσήλωση τον γύρω κόσμο», εξήγησε ο δρ Φόργκας.
Η μελέτη έδειξε ακόμη ότι όσοι είχαν κακή ψυχική διάθεση εξέφραζαν καλύτερα τις πεποιθήσεις τους για τους μύθους και τις αλήθειες, καθώς είχαν καλύτερα επιχειρήματα, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι «η κακή διάθεση μπορεί να οδηγεί σε ένα πιο συγκροτημένο, ευπροσάρμοστο και τελικά πιο επιτυχημένο στυλ επικοινωνίας», κατά τον δρα Φόργκας.
Προγενέστερες εργασίες του έχουν δείξει πως ανάλογη επίδραση ασκούν πάνω μας και οι καιρικές συνθήκες: οι βροχερές, μουντές μέρες οξύνουν τη μνήμη, ενώ οι ηλιόλουστες μάς κάνουν να ξεχνάμε _ ίσως διότι τελικά όταν νιώθουμε καλά, γινόμαστε λίγο... χαζοχαρούμενοι!
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
Νέα μελέτη δείχνει πως μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο καθαρά
Δημοσίευση: 24-6-2010, 07:29 Τελευταία ανανέωση: 24-6-2010, 07:32
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο
Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα
Είστε γκρινιάρηδες; Καλά κάνετε! Σύμφωνα με μία νέα μελέτη, η γκρίνια σάς κάνει καλό! Η μελέτη, την οποία πραγματοποίησε ένας αυστραλός ψυχολόγος ο οποίος μελετά τα συναισθήματα, έδειξε πως η γκρίνια μάς κάνει να σκεφτόμαστε πιο καθαρά. Στην πραγματικότητα, όσοι γκρινιάζουν και είναι συχνά - πυκνά κακόκεφοι λαμβάνουν καλύτερες αποφάσεις και είναι λιγότερο εύπιστοι.
«Αν και η ευθυμία ευνοεί τη δημιουργικότητα, η κακοκεφιά και η γκρίνια τρέφουν την προσοχή και την επιφυλακτικότητα», δήλωσε ο καθηγητής Τζο Φόργκας, από τη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, στο «Αυστραλιανό Περιοδικό Επιστήμης». Και εξήγησε πως ένας γκρινιάρης μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα απ' ό,τι ένας εύθυμος τις δύσκολες καταστάσεις, γεγονός το οποίο σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο «ο εγκέφαλός του επεξεργάζεται τις πληροφορίες».
Ο δρ Φόργκας πραγματοποίησε τη μελέτη του ζητώντας από εθελοντές να παρακολουθήσουν κινηματογραφικές ταινίες και να θυμηθούν αρνητικά και θετικά γεγονότα της ζωής τους. Στόχος ήταν να νιώσουν οι εθελοντές είτε την ψυχική τους διάθεση να βελτιώνεται είτε να επιδεινώνεται.
Αμέσως μετά, τους ζήτησε να συμμετάσχουν σε μια σειρά από τεστ _ μεταξύ άλλων έπρεπε να κρίνουν εάν ορισμένες ευρέως διαδεδομένες απόψεις είναι μύθοι ή αλήθειες, καθώς και να παρακολουθήσουν κάποια γεγονότα για τα οποία αργότερα έπρεπε να μιλήσουν ως μάρτυρες στο πλαίσιο μιας «ανάκρισης».
Οι εθελοντές που είχαν κακή ψυχική διάθεση και γκρίνιαζαν απέδωσαν πολύ καλύτερα απ' όσους ήταν εύχαρεις, καθώς έκαναν πολύ λιγότερα λάθη και έδωσαν πιο πιστές περιγραφές των γεγονότων.
«Η μελέτη μας υποδηλώνει πως η καλή ψυχική διάθεση ευνοεί τη δημιουργικότητα, την ευρύτητα της σκέψης, τη συνεργασία και την ευστροφία, αλλά η κακή μας κάνει πιο προσεκτικούς, μας ωθεί να σκεφτόμαστε περισσότερο και να παρατηρούμε με μεγαλύτερη προσήλωση τον γύρω κόσμο», εξήγησε ο δρ Φόργκας.
Η μελέτη έδειξε ακόμη ότι όσοι είχαν κακή ψυχική διάθεση εξέφραζαν καλύτερα τις πεποιθήσεις τους για τους μύθους και τις αλήθειες, καθώς είχαν καλύτερα επιχειρήματα, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι «η κακή διάθεση μπορεί να οδηγεί σε ένα πιο συγκροτημένο, ευπροσάρμοστο και τελικά πιο επιτυχημένο στυλ επικοινωνίας», κατά τον δρα Φόργκας.
Προγενέστερες εργασίες του έχουν δείξει πως ανάλογη επίδραση ασκούν πάνω μας και οι καιρικές συνθήκες: οι βροχερές, μουντές μέρες οξύνουν τη μνήμη, ενώ οι ηλιόλουστες μάς κάνουν να ξεχνάμε _ ίσως διότι τελικά όταν νιώθουμε καλά, γινόμαστε λίγο... χαζοχαρούμενοι!
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
Ecstasy για θεραπεία στο μετατραυματικό στρες
Ψυχική Υγεία
Ecstasy για θεραπεία στο μετατραυματικό στρες
Δημοσίευση: 19-7-2010, 14:32 Τελευταία ανανέωση: 19-7-2010, 14:53
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο
Επιμέλεια: Γιάννης Δεβετζόγλου, gdevetzoglou@dolnet.gr
Το ναρκωτικό Ecstasy θα μπορούσε να βοηθήσει στην επιτυχή έκβαση της θεραπείας ασθενών με διαταραχή μετατραυματικού στρες, σύμφωνα με αμερικανούς ερευνητές.
Κλινικές δοκιμές που έγιναν σε 20 άτομα κατέδειξε ότι το ναρκωτικό των κλαμπ είναι ασφαλές ως φάρμακο και φαίνεται να βελτιώνει σημαντικά τα αποτελέσματα της ψυχοθεραπείας.
Οι αμερικανοί ερευνητές πήραν την άδεια να κάνουν μεγαλύτερες δοκιμές σε βετεράνους του αμερικανικού στρατού.
Το Ecstasy, γνωστό και ως MDMA, μειώνει το φόβο, επιτρέποντας στους ασθενείς που είναι συναισθηματικά πληγωμένοι και κλειστοί στον εαυτό τους, να απελευθερώσουν τα συναισθήματά τους και να ωφεληθούν καλύτερα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας.
Οι κλινικές δοκιμές εξαίρεσαν άτομα με ιστορικό ψύχωσης ή εθισμού σε ναρκωτικά και συμπεριέλαβαν μόνο ασθενείς με διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Δεν αναφέρθηκαν παρενέργειες από τη χρήση του φαρμάκου-ναρκωτικού, ενώ η έρευνα του οποίου χρηματοδοτήθηκε από την Πολυεπιστημονική Ένωση για τις Ψυχεδελικές Μελέτες.
Οι ερευνητές υπενθυμίζουν πως η ουσία MDMA, πριν ονομαστεί Ecstasy και χρησιμοποιηθεί ευρέως ως ναρκωτικό των κλαμπ, είχε δοκιμαστεί ήδη από εκατοντάδες ψυχίατρους και ψυχοθεραπευτές σε όλο τον κόσμο, ως υποβοηθητικό μέσο στη θεραπεία ασθενών.
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of Psychopharmacology.
Ecstasy για θεραπεία στο μετατραυματικό στρες
Δημοσίευση: 19-7-2010, 14:32 Τελευταία ανανέωση: 19-7-2010, 14:53
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο
Επιμέλεια: Γιάννης Δεβετζόγλου, gdevetzoglou@dolnet.gr
Το ναρκωτικό Ecstasy θα μπορούσε να βοηθήσει στην επιτυχή έκβαση της θεραπείας ασθενών με διαταραχή μετατραυματικού στρες, σύμφωνα με αμερικανούς ερευνητές.
Κλινικές δοκιμές που έγιναν σε 20 άτομα κατέδειξε ότι το ναρκωτικό των κλαμπ είναι ασφαλές ως φάρμακο και φαίνεται να βελτιώνει σημαντικά τα αποτελέσματα της ψυχοθεραπείας.
Οι αμερικανοί ερευνητές πήραν την άδεια να κάνουν μεγαλύτερες δοκιμές σε βετεράνους του αμερικανικού στρατού.
Το Ecstasy, γνωστό και ως MDMA, μειώνει το φόβο, επιτρέποντας στους ασθενείς που είναι συναισθηματικά πληγωμένοι και κλειστοί στον εαυτό τους, να απελευθερώσουν τα συναισθήματά τους και να ωφεληθούν καλύτερα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας.
Οι κλινικές δοκιμές εξαίρεσαν άτομα με ιστορικό ψύχωσης ή εθισμού σε ναρκωτικά και συμπεριέλαβαν μόνο ασθενείς με διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Δεν αναφέρθηκαν παρενέργειες από τη χρήση του φαρμάκου-ναρκωτικού, ενώ η έρευνα του οποίου χρηματοδοτήθηκε από την Πολυεπιστημονική Ένωση για τις Ψυχεδελικές Μελέτες.
Οι ερευνητές υπενθυμίζουν πως η ουσία MDMA, πριν ονομαστεί Ecstasy και χρησιμοποιηθεί ευρέως ως ναρκωτικό των κλαμπ, είχε δοκιμαστεί ήδη από εκατοντάδες ψυχίατρους και ψυχοθεραπευτές σε όλο τον κόσμο, ως υποβοηθητικό μέσο στη θεραπεία ασθενών.
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of Psychopharmacology.
Σάββατο 7 Αυγούστου 2010
tromaktiko: Το τραγούδι των χρωμάτων
tromaktiko: Το τραγούδι των χρωμάτων: "Τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου Βέροιας σε ένα βίντεο κλιπ για 'Το τραγούδι των χρωμάτων' γραμμένο από τον... Παγκράτη Παυλίδη και..."
tromaktiko: Πως θα ξεκολλήσετε τον εθισμένο σύντροφό σας απο τ...
tromaktiko: Πως θα ξεκολλήσετε τον εθισμένο σύντροφό σας απο τ...: "Αυτό το ριζοσπαστικά σχεδιασμένο μπλουζάκι έχει ώς στόχο να κατευθύνει τον σύντροφό σας, απο το παιχνίδι του στο παιχνίδι σας. Και εκείνος δ..."
tromaktiko: Η καλύτερη δουλειά του κόσμου....
tromaktiko: Η καλύτερη δουλειά του κόσμου....: "Είναι ή δεν είναι η καλύτερη δουλειά ever στον κόσμο, αυτή που κάνει ο Κυριούλης; ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ: http://kampia.blogspot.com/2010/06..."
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
Απεβίωσε ο γηραιότερος άνθρωπος στη Πελοπόννησο
ΑΠΕΒΙΩΣΕ σήμερα το απόγευμα ο γηραιότητος άνθρωπος στην Μεσσηνία στο Νοσοκομείο Κυπαρισσίας απο παθολογικά αίτια ο οποίος υπήρξε ορόσημο για την ευζωία και την καλή κατάσταση της υγείας του σε ηλικία 110 ετών παρακαλώ!
Ο αιωνόβιος Τριφύλιος Κωνσταντίνος Παπαδάμης που υπήρξε και ο μεγαλύτερος σε ηλικία ψηφοφόρος. Ο συμπαθέστατος γέροντας καταγόταν απο την Ελαία Μεσσηνίας και γεννήθηκε το 1900, έχοντας ζήσει στην εποχή του απο τους Βαλκανικούς πολέμους μέχρι την πρόσφατη Ελληνική ιστορία και μάλιστα στις 26 Δεκεμβρίου θα συμπλήρωνε τα 111 του χρόνια. Ο αιωνόβιος αποτελούσε ένα πραγματικό παράδειγμα ζωής καθώς παντρεύτηκε σε ηλικία 27 ετών μια κοπέλλα απο το Σιδηρόκαστρο, ενώ έχερε άκρας υγείας ακολουθώντας το μυστικό της μακροζωίας που δεν ήταν άλλο απο την ήρεμη ζωή και η πρέφα στο καφενείο. Ομως η ζωή τον χτύπησε αλύπητα όταν σε ηλικία 37 ετών έχασε τον υιοθετημένο του γιό απο πνευμονία που αγάπησε σαν παιδί τουμε την γυναίκα του σε δύσκολες εποχές. Ωστόσο το χτύπημα της μοίρας ήταν διπλό καθώς έχασε και τον γιό του που έκανε με την γυναίκα του, καθώς αργότερα σκοτώθηκε με γεωργικό ελκυστήρα! Ενιωθε ότι ήταν κοντά στο Θεό και κάθε Κυριακή πήγαινε στην εκκλησία. Οταν τον είχαμε γνωρίσει προ καιρού ήταν ευδιάθετος και ευχόμαστε τα μαθήματα ζωής που έδωσε να γίνουν παράδειγμα για όλους.
http://radio936.blogspot.com/
Αναρτήθηκε από tro(ma)ktikos στις 7:55 μ.μ.
Ο αιωνόβιος Τριφύλιος Κωνσταντίνος Παπαδάμης που υπήρξε και ο μεγαλύτερος σε ηλικία ψηφοφόρος. Ο συμπαθέστατος γέροντας καταγόταν απο την Ελαία Μεσσηνίας και γεννήθηκε το 1900, έχοντας ζήσει στην εποχή του απο τους Βαλκανικούς πολέμους μέχρι την πρόσφατη Ελληνική ιστορία και μάλιστα στις 26 Δεκεμβρίου θα συμπλήρωνε τα 111 του χρόνια. Ο αιωνόβιος αποτελούσε ένα πραγματικό παράδειγμα ζωής καθώς παντρεύτηκε σε ηλικία 27 ετών μια κοπέλλα απο το Σιδηρόκαστρο, ενώ έχερε άκρας υγείας ακολουθώντας το μυστικό της μακροζωίας που δεν ήταν άλλο απο την ήρεμη ζωή και η πρέφα στο καφενείο. Ομως η ζωή τον χτύπησε αλύπητα όταν σε ηλικία 37 ετών έχασε τον υιοθετημένο του γιό απο πνευμονία που αγάπησε σαν παιδί τουμε την γυναίκα του σε δύσκολες εποχές. Ωστόσο το χτύπημα της μοίρας ήταν διπλό καθώς έχασε και τον γιό του που έκανε με την γυναίκα του, καθώς αργότερα σκοτώθηκε με γεωργικό ελκυστήρα! Ενιωθε ότι ήταν κοντά στο Θεό και κάθε Κυριακή πήγαινε στην εκκλησία. Οταν τον είχαμε γνωρίσει προ καιρού ήταν ευδιάθετος και ευχόμαστε τα μαθήματα ζωής που έδωσε να γίνουν παράδειγμα για όλους.
http://radio936.blogspot.com/
Αναρτήθηκε από tro(ma)ktikos στις 7:55 μ.μ.
Η φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου
http://video.google.com/videoplay?docid=-4933825208108634309&q=liantinis&total=22&start=0&num=10&so=0&type=search&plindex=0#
Για όσους έχουν υπαρξιακά ζητήματα(περι θανάτου) μέσα απο το πρίσμα της φιλοσοφίας.
(απο τα καλύτερα βιντεο-παρουσιάσεις που έχω δει στη ζωή μου).
δε θα χάσετε αν ξοδέψετε 1 ώρα απο τη ζωή σας.
Για όσους έχουν υπαρξιακά ζητήματα(περι θανάτου) μέσα απο το πρίσμα της φιλοσοφίας.
(απο τα καλύτερα βιντεο-παρουσιάσεις που έχω δει στη ζωή μου).
δε θα χάσετε αν ξοδέψετε 1 ώρα απο τη ζωή σας.
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010
Τα χόρτα
Ένας αυλικός συναντά ένα φιλόσοφο ο οποίος μάζευε χόρτα για να τα φάει, και του λέει:
- Αν έμπαινες στην υπηρεσία των βασιλιάδων, δε θα ήταν ανάγκη να τρως χόρτα!
Ο φιλόσοφος απαντά:
- Κι εσύ, αν έτρωγες χόρτα, δε θα είχες ανάγκη να υπηρετείς τους βασιλιάδες!
- Αν έμπαινες στην υπηρεσία των βασιλιάδων, δε θα ήταν ανάγκη να τρως χόρτα!
Ο φιλόσοφος απαντά:
- Κι εσύ, αν έτρωγες χόρτα, δε θα είχες ανάγκη να υπηρετείς τους βασιλιάδες!
Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
tromaktiko: Έκαναν λιποαναρρόφηση σε νεκρό για να χωρέσει στο ...
tromaktiko: Έκαναν λιποαναρρόφηση σε νεκρό για να χωρέσει στο ...: "Σε λιποαναρρόφηση του νεκρού πριν την κηδεία αποφάσισε να προβεί μια οικογένεια από τη Ρουμανία, αφού ζύγιζε περίπου 400 κιλά και δεν μπορού..."
tromaktiko: 47χρονη αυτοκτόνησε στη Κοζάνη και την θάψανε χωρί...
tromaktiko: 47χρονη αυτοκτόνησε στη Κοζάνη και την θάψανε χωρί...: "TO ΠΡΩΙ ΧΘΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΜΙΑ 47ΧΡΟΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΑΤΗ ΚΟΖΑΝΗΣ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ... ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΙΝ 6 ΜΗΝΕΣ ΕΙΧΕ ΧΑΣΕΙ ΣΕ Τ..."
tromaktiko: Καταπληκτική ταινία μικρού μήκους: "pET sHOP (Κατά...
tromaktiko: Καταπληκτική ταινία μικρού μήκους: "pET sHOP (Κατά...: "Φυσικά κανείς δεν έσκασε να τη δείξει στην τηλεόραση। Για τέτοια πράγματα δυστυχώς μαθαίνουμε κατά λάθος. Καταπληκτική ταινία μικρού μήκους ..."
Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010
ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ.....(Μια ιστορία ύμνος την ανθρώπινη δύναμη)
Το επισυναπτόμενο βίντεο νομίζω ότι είναι μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην ιστορία του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Η ιστορία με λίγα λόγια πάει κάπως έτσι. Ένα ζευγάρι αποκτά ένα παιδί που έχει σοβαρή ανατομική αναπηρία. Οι γιατροί τους λένε ότι το παιδί δεν θα έχει νοητική ανάπτυξη και δεν τους δίνουν ελπίδες για το μέλλον του. Ο μπαμπάς του σε πείσμα όλων των αντίθετων απόψεων αποκτά ένα κώδικα επικοινωνίας μαζί του και το παιδί αναπτύσσεται νοητικά κανονικά και πηγαίνει στο σχολείο.
Ο μικρός κάποια στιγμή ζητά από τον μπαμπά του να αθληθεί. Ο μπαμπάς δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό και αρχίζει να προπονείται κουβαλώντας τον μικρό του γιό στα χέρια για να έχει κι αυτός την χαρά του αθλητισμού!!! Το εκπληκτικό? Ο μπαμπάς πλέον έχει τρέξει δεκάδες μαραθώνιους και Ironman (ειδικός αγώνας) πάντοτε με τη συντροφιά του γιού του!! Το video δείχνει τη συμμετοχή τους σʼ ένα Ιronman. Ο Dick Hoyt κολυμπάει έχοντας δεμένο πάνω του το γιό του σε βάρκα (!), μετά ποδηλατεί 180 χιλιόμετρα (!) με το γιό του σε ειδική θέση πάνω στο ποδήλατο και τέλος τρέχει κι ένα μαραθώνιο σπρώχνοντας το αναπηρικό καρότσι του γιού του!!
Μια συγκινητική και απίστευτα δυνατή ιστορία.
Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 69 ετών. 47 χρόνια πριν η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι. Το ονόμασαν Rick. Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου. Δυστυχώς σταμάτησε η αιμάτωση του εγκεφάλου για τα πρώτα ζωτικά λεπτά. Ο Rick επέζησε από την κρίσιμη επιπλοκή αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του υπήρχε πρόβλημα. Δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Ήταν τετραπληγικός. Τα λίγα λεπτά στέρησης οξυγόνου κατέστρεψαν το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. To μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού. Είναι από αυτά που ξέρεις πως σπάνια συμβαίνουν και εύχεσαι να μην σου συμβούν ποτέ. Εννέα μήνες αργότερα οι γιατροί πρότειναν στους Hoyt να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό". Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί. Πέρασε καιρός. Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Ήταν μία κρούση στην επιστήμη για να γεφυρώσει το κενό επικοινωνίας. O επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί και απάντησε: "Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!" Ο πατέρας όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό. Ήξερε πως στον Rick λείπει η επικοινωνία και όχι η νοημοσύνη. Έκανε μια δεύτερη, πιο ανθρώπινη απόπειρα. "Σας παρακαλώ, μιλήστε του". Είπε ο Dick. "Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!" Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί . Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν : "GO BRUINS". Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης. Τότε ήταν η πρώτη σαφή ένδειξη της προτίμησης του Rick για τον αθλητισμό.. Έπεται όμως και συνέχεια. Αργότερα ο Rick πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του : "Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ". Ο Dick σάστισε πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα. Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Εδώ ξεκινάει το μοναδικό φαινόμενο. Ο Rick είπε στον πατέρα του : "Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!" Αυτή η μέρα άλλαξε την πορεία των δύο Hoyt για πάντα. Ο Dick αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν! Προφανώς είχαν βγει νικητές. Τα επόμενα χρόνια πήραν επίσημη συμμετοχή. Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι : κολύμπι 1.5 χλμ, ποδηλασία 40χλμ και τρέξιμο 10 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η γνωστότερη όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το Ironman που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, αν δεν πνιγείς 180 χλμ. ποδηλασία και αν κουνιούνται ακόμα τα πόδια σου ένας Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο)! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή. Μόνο αν προπονηθείς πολλές ώρες κάθε μέρα ειδικά για την σωματική εξάντληση, - μόνο τότε θα μπορέσεις να φαντάζεσαι την γραμμή του τερματισμού για 15 ώρες. Ο Dick το επιχείρησε και αυτό. 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick. Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick και έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick. Κάτι που οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους! Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλα, 6 Ironman, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ αυτά το 1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατώντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ! Πέρυσι σε ηλικία 68 ετών ο Dick και 46 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών. Δεν μιλάμε για χαριστικό τερματισμό. Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε κάποιοι είχαν παροτρύνει τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου. Αλλά η απάντηση του Dick ήταν άμεση. -ΟΧΙ, τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ. Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν. Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή : "Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ".
Το video εδω: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_3417.html
Ο μικρός κάποια στιγμή ζητά από τον μπαμπά του να αθληθεί. Ο μπαμπάς δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό και αρχίζει να προπονείται κουβαλώντας τον μικρό του γιό στα χέρια για να έχει κι αυτός την χαρά του αθλητισμού!!! Το εκπληκτικό? Ο μπαμπάς πλέον έχει τρέξει δεκάδες μαραθώνιους και Ironman (ειδικός αγώνας) πάντοτε με τη συντροφιά του γιού του!! Το video δείχνει τη συμμετοχή τους σʼ ένα Ιronman. Ο Dick Hoyt κολυμπάει έχοντας δεμένο πάνω του το γιό του σε βάρκα (!), μετά ποδηλατεί 180 χιλιόμετρα (!) με το γιό του σε ειδική θέση πάνω στο ποδήλατο και τέλος τρέχει κι ένα μαραθώνιο σπρώχνοντας το αναπηρικό καρότσι του γιού του!!
Μια συγκινητική και απίστευτα δυνατή ιστορία.
Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 69 ετών. 47 χρόνια πριν η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι. Το ονόμασαν Rick. Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου. Δυστυχώς σταμάτησε η αιμάτωση του εγκεφάλου για τα πρώτα ζωτικά λεπτά. Ο Rick επέζησε από την κρίσιμη επιπλοκή αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του υπήρχε πρόβλημα. Δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Ήταν τετραπληγικός. Τα λίγα λεπτά στέρησης οξυγόνου κατέστρεψαν το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. To μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού. Είναι από αυτά που ξέρεις πως σπάνια συμβαίνουν και εύχεσαι να μην σου συμβούν ποτέ. Εννέα μήνες αργότερα οι γιατροί πρότειναν στους Hoyt να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό". Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί. Πέρασε καιρός. Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Ήταν μία κρούση στην επιστήμη για να γεφυρώσει το κενό επικοινωνίας. O επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί και απάντησε: "Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!" Ο πατέρας όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό. Ήξερε πως στον Rick λείπει η επικοινωνία και όχι η νοημοσύνη. Έκανε μια δεύτερη, πιο ανθρώπινη απόπειρα. "Σας παρακαλώ, μιλήστε του". Είπε ο Dick. "Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!" Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί . Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν : "GO BRUINS". Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης. Τότε ήταν η πρώτη σαφή ένδειξη της προτίμησης του Rick για τον αθλητισμό.. Έπεται όμως και συνέχεια. Αργότερα ο Rick πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του : "Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ". Ο Dick σάστισε πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα. Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Εδώ ξεκινάει το μοναδικό φαινόμενο. Ο Rick είπε στον πατέρα του : "Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!" Αυτή η μέρα άλλαξε την πορεία των δύο Hoyt για πάντα. Ο Dick αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν! Προφανώς είχαν βγει νικητές. Τα επόμενα χρόνια πήραν επίσημη συμμετοχή. Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι : κολύμπι 1.5 χλμ, ποδηλασία 40χλμ και τρέξιμο 10 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η γνωστότερη όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το Ironman που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, αν δεν πνιγείς 180 χλμ. ποδηλασία και αν κουνιούνται ακόμα τα πόδια σου ένας Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο)! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή. Μόνο αν προπονηθείς πολλές ώρες κάθε μέρα ειδικά για την σωματική εξάντληση, - μόνο τότε θα μπορέσεις να φαντάζεσαι την γραμμή του τερματισμού για 15 ώρες. Ο Dick το επιχείρησε και αυτό. 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick. Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick και έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick. Κάτι που οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους! Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλα, 6 Ironman, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ αυτά το 1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατώντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ! Πέρυσι σε ηλικία 68 ετών ο Dick και 46 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών. Δεν μιλάμε για χαριστικό τερματισμό. Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε κάποιοι είχαν παροτρύνει τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου. Αλλά η απάντηση του Dick ήταν άμεση. -ΟΧΙ, τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ. Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν. Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή : "Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ".
Το video εδω: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_3417.html
BOΛΟΣ: Πέθανε ρακοσυλλέκτρια, βρέθηκε θησαυρός!
Ο μοναχικός θάνατος μίας γυναίκας 92 ετών στην πλατεία Τσιγάντε στην καρδιά της Νέας Ιωνίας Βόλου αποκάλυψε εναν ολόκληρο θησαυρό. Η κυρα Δέσποινα είχε τρεις μέρες να δώσει σημέιο ζωής και οι γείτονες ειδοποίησαν την αστυνομία. Κάθε πρωί έβγαινε από το σπίτι της με ένα καροτσάκι της λαικής και πήγαινε σε κάδους, σε λαικές αγορές προκειμένου να μαζέψει σκουπίδια και χρήσιμα περισεύματα.
Οι αστυνομικοί με τη βοήθεια κλειδαρά μπήκαν στο σπίτι το οποίο έμοιαζε με τρώγλη από τους σωρούς των σκουπιδιών και την εντόπισαν νεκρή. Μάλιστα στην έρευνα που ακολούθησε βρέθηκαν βιβλιάρια τραπέζης με λογαριασμούς που ξεπερνούν τα 3 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία όμως ποτέ δεν είχε αγγίξει!
Οι αστυνομικοί με τη βοήθεια κλειδαρά μπήκαν στο σπίτι το οποίο έμοιαζε με τρώγλη από τους σωρούς των σκουπιδιών και την εντόπισαν νεκρή. Μάλιστα στην έρευνα που ακολούθησε βρέθηκαν βιβλιάρια τραπέζης με λογαριασμούς που ξεπερνούν τα 3 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία όμως ποτέ δεν είχε αγγίξει!
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
Οι φίλοι κάνουν καλό στην υγεία
Έως και 50% αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής όσων έχουν στη ζωή τους καλούς φίλους, σύμφωνα με νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία αναδεικνύει τη σημασία των κοινωνικών σχέσεων για την υγεία, την ευημερία και γενικά τη διάρκεια ζωής. Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξη φίλων ισοδυναμεί με το κόψιμο του τσιγάρου, ενώ παρέχει σχεδόν διπλάσια ωφέλεια σε σχέση με την φυσική άσκηση.
Ωστόσο, η ύπαρξη λίγων μόνο φίλων ισοδυναμεί με το να καπνίζει κανείς 15 τσιγάρα την μέρα ή με το να είναι αλκοολικός.Σύμφωνα με την μελέτη, η απώλεια της κοινωνικής στήριξης από τους φίλους μειώνει το προσδόκιμο ζωής πολύ περισσότερο από το να είναι κανείς παχύσαρκος ή να μην ασκείται σωματικά.
Η έρευνα συμπέρανε ότι σε οποιαδήποτε ηλικία και ανεξάρτητα από το φύλο, το κοινωνικο-οικονομικό ή πολιτισμικό υπόβαθρο, οι άνθρωποι με φίλους είναι μιάμιση φορά πιο πιθανό να είναι ζωντανοί σε σχέση με τους μοναχικούς ανθρώπους χωρίς φίλους γύρω τους.Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό PloS Medicine και πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του πανεπιστημίου Μπρίγκαμ Γιανγκ της Γιούτα, υπό την ψυχολόγο Τζούλιαν Χολτ-Λούντσταντ. Οι επιστήμονες ανέλυσαν 148 προηγούμενες μελέτες, αναφορικά με τη σχέση των κοινωνικών επαφών με τη θνησιμότητα, οι οποίες περιλάμβαναν περίπου 310.000 άτομα από όλο τον κόσμο για μια περίοδο επτά ετών.
Οι συντάκτες της έρευνας ότι με το να νοιάζεται κανείς για τους φίλους του, νοιάζεται περισσότερο και για τον εαυτό του και εκτίθεται σε λιγότερους κινδύνους για την υγεία του. Ακόμα, προειδοποιούν ότι στο σύγχρονο κόσμο τα κοινωνικά δίκτυα φθίνουν, καθώς οι άνθρωποι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην καριέρα ή την οικογένειά τους.«Οι κοινωνικές σχέσεις πρέπει να λαμβάνονται πολύ σοβαρά όσον αφορά την μείωση του κινδύνου θνησιμότητας», τόνισε η Tζούλιαν Χολτ-Λούντσταντ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, ενώ σύμφωνα με τον ερευνητή Τίμοθι Σμιθ «η συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι μόνο επωφελής ψυχολογικά, αλλά ωφελεί άμεσα την φυσική υγεία μας».
Ωστόσο, η ύπαρξη λίγων μόνο φίλων ισοδυναμεί με το να καπνίζει κανείς 15 τσιγάρα την μέρα ή με το να είναι αλκοολικός.Σύμφωνα με την μελέτη, η απώλεια της κοινωνικής στήριξης από τους φίλους μειώνει το προσδόκιμο ζωής πολύ περισσότερο από το να είναι κανείς παχύσαρκος ή να μην ασκείται σωματικά.
Η έρευνα συμπέρανε ότι σε οποιαδήποτε ηλικία και ανεξάρτητα από το φύλο, το κοινωνικο-οικονομικό ή πολιτισμικό υπόβαθρο, οι άνθρωποι με φίλους είναι μιάμιση φορά πιο πιθανό να είναι ζωντανοί σε σχέση με τους μοναχικούς ανθρώπους χωρίς φίλους γύρω τους.Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό PloS Medicine και πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του πανεπιστημίου Μπρίγκαμ Γιανγκ της Γιούτα, υπό την ψυχολόγο Τζούλιαν Χολτ-Λούντσταντ. Οι επιστήμονες ανέλυσαν 148 προηγούμενες μελέτες, αναφορικά με τη σχέση των κοινωνικών επαφών με τη θνησιμότητα, οι οποίες περιλάμβαναν περίπου 310.000 άτομα από όλο τον κόσμο για μια περίοδο επτά ετών.
Οι συντάκτες της έρευνας ότι με το να νοιάζεται κανείς για τους φίλους του, νοιάζεται περισσότερο και για τον εαυτό του και εκτίθεται σε λιγότερους κινδύνους για την υγεία του. Ακόμα, προειδοποιούν ότι στο σύγχρονο κόσμο τα κοινωνικά δίκτυα φθίνουν, καθώς οι άνθρωποι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην καριέρα ή την οικογένειά τους.«Οι κοινωνικές σχέσεις πρέπει να λαμβάνονται πολύ σοβαρά όσον αφορά την μείωση του κινδύνου θνησιμότητας», τόνισε η Tζούλιαν Χολτ-Λούντσταντ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, ενώ σύμφωνα με τον ερευνητή Τίμοθι Σμιθ «η συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι μόνο επωφελής ψυχολογικά, αλλά ωφελεί άμεσα την φυσική υγεία μας».
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
"Συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας"
"Σε 2.185,70 ευρώ ανερχόταν το 2008 το ελάχιστο καθαρό μηνιαίο εισόδημα για την αντιμετώπιση των αναγκών των νοικοκυριών της χώρας, με τα φτωχά νοικοκυριά να διαθέτουν 1.769,50 ευρώ και τα μη φτωχά νοικοκυριά 2.292,73 ευρώ. Παράλληλα, η μεγαλύτερη δυσκολία για τα νοικοκυριά ήταν οι δαπάνες στέγασης, ενώ ακόμη και το 22,5% του μη φτωχού πληθυσμού είχε οικονομικές δυσκολίες να αντιμετωπίσει έκτακτες, αλλά αναγκαίες, δαπάνες αξίας περίπου 500 ευρώ.Ενώ, σε ποσοστό19,3% συνολικά δηλώνουν ότι δυσκολεύονται αρκετά στην αποπληρωμή δανείων ή δόσεων για αγορά αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό προκύπτει, μεταξύ άλλων, από...
την έρευνα εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών έτους 2008 (αφορά εισοδήματα 2007) που δημοσιοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).Βασικό, επίσης, συμπέρασμα της εν λόγω έρευνας είναι ότι η στέρηση βασικών αγαθών και υπηρεσιών (δυσκολία ικανοποίησης βασικών αναγκών, ανεπαρκείς συνθήκες στέγασης, επιβάρυνση από τις δαπάνες στέγασης, αδυναμία αποπληρωμής δανείων ή αγορών με δόσεις, δυσκολίες στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών, δυσκολία αντιμετώπισης των συνήθων αναγκών, ποιότητα ζωής) δεν αφορά μόνο τον φτωχό πληθυσμό αλλά και μέρος του μη φτωχού πληθυσμού.Ειδικότερα, με βάση την έρευνα προκύπτουν αναλυτικά τα εξής:
* Το 41% του φτωχού πληθυσμού ηλικίας, κάτω των 18 ετών, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 12% (Οι εννέα διαστάσεις είναι: Δυσκολίες ανταπόκρισης στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών όπως ενοίκιο ή δόση δανείου, πάγιοι λογαριασμοί (ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, αερίου κλπ.), δόσεις πιστωτικών καρτών ή δόσεις δανείου για οικοσκευή, διακοπές κ.ά., ή αγορές με δόσεις κύριας κατοικίας- Οικονομική αδυναμία για πληρωμή μιας εβδομάδας διακοπών- Οικονομική αδυναμία για διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας- Οικονομική αδυναμία για αντιμετώπιση έκτακτων, αλλά αναγκαίων δαπανών αξίας περίπου 500 ευρώ- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν τηλέφωνο (περιλαμβάνεται και το κινητό τηλέφωνο)- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν έγχρωμη τηλεόραση- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν πλυντήριο ρούχων- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν ΙΧ επιβατηγό αυτοκίνητο- και Οικονομική αδυναμία για ικανοποιητική θέρμανση)
* Το 45% του φτωχού πληθυσμού, ηλικίας 18- 64 ετών, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 15%
* Το 61% του φτωχού πληθυσμού, ηλικίας 65 ετών και άνω, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 21%
* Το 47% του φτωχού πληθυσμού αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 15%
* Το 33,5% του φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι στερείται διατροφής που περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 1,3%
* Το 62,5% του φτωχού πληθυσμού και το 22,5% του μη φτωχού έχει οικονομική δυσκολία να αντιμετωπίσει έκτακτες, αλλά αναγκαίες δαπάνες αξίας περίπου 500 ευρώ
* Περιβαλλοντικά προβλήματα από παρακείμενη βιομηχανία ή κυκλοφορία αυτοκινήτων αντιμετωπίζει το 21% του συνολικού πληθυσμού , ενώ ποσοστό 12% του ίδιου πληθυσμού αναφέρει ως πρόβλημα τους βανδαλισμούς και την εγκληματικότητα στην περιοχή του
* Το 65,8% του μη φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι επιβαρύνεται αρκετά από τις συνολικές δαπάνες στέγασης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για το φτωχό πληθυσμό εκτιμάται σε 55,9%
* Το 19,3% του συνολικού πληθυσμού δηλώνει ότι δυσκολεύεται αρκετά στην αποπληρωμή δανείων ή δόσεων για αγορά αγαθών και υπηρεσιών
* Το 28,4% των φτωχών νοικοκυριών δηλώνει δυσκολία στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών, όπως αυτών του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού, του φυσικού αερίου, κλπ.
* Το 39,1% του φτωχού πληθυσμού αναφέρει μεγάλη δυσκολία στην αντιμετώπιση των συνήθων αναγκών του με το συνολικό μηνιαίο ή εβδομαδιαίο εισόδημά του
* Το ελάχιστο καθαρό μηνιαίο εισόδημα για την αντιμετώπιση των αναγκών των νοικοκυριών της χώρας, κατά δήλωσή τους, ανέρχεται σε 2.185,70 ευρώ. Τα φτωχά νοικοκυριά χρειάζονται 1.769,50 ευρώ, ενώ τα μη φτωχά νοικοκυριά 2.292,73 ευρώ
* Το 18,4% των φτωχών νοικοκυριών, το 9,1% των μη φτωχών νοικοκυριών και το 11% του συνόλου των νοικοκυριών δεν διέθεταν τουλάχιστον ένα ΙΧ επιβατηγό αυτοκίνητο, ενώ το 17,9% των φτωχών νοικοκυριών, το 10,5% των μη φτωχών και το 12% του συνόλου των νοικοκυριών δεν διέθεταν προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή, αν και τα χρειάζονταν, λόγω έλλειψης οικονομικής δυνατότητας."
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 7:18 π.μ.
την έρευνα εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών έτους 2008 (αφορά εισοδήματα 2007) που δημοσιοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).Βασικό, επίσης, συμπέρασμα της εν λόγω έρευνας είναι ότι η στέρηση βασικών αγαθών και υπηρεσιών (δυσκολία ικανοποίησης βασικών αναγκών, ανεπαρκείς συνθήκες στέγασης, επιβάρυνση από τις δαπάνες στέγασης, αδυναμία αποπληρωμής δανείων ή αγορών με δόσεις, δυσκολίες στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών, δυσκολία αντιμετώπισης των συνήθων αναγκών, ποιότητα ζωής) δεν αφορά μόνο τον φτωχό πληθυσμό αλλά και μέρος του μη φτωχού πληθυσμού.Ειδικότερα, με βάση την έρευνα προκύπτουν αναλυτικά τα εξής:
* Το 41% του φτωχού πληθυσμού ηλικίας, κάτω των 18 ετών, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 12% (Οι εννέα διαστάσεις είναι: Δυσκολίες ανταπόκρισης στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών όπως ενοίκιο ή δόση δανείου, πάγιοι λογαριασμοί (ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, αερίου κλπ.), δόσεις πιστωτικών καρτών ή δόσεις δανείου για οικοσκευή, διακοπές κ.ά., ή αγορές με δόσεις κύριας κατοικίας- Οικονομική αδυναμία για πληρωμή μιας εβδομάδας διακοπών- Οικονομική αδυναμία για διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας- Οικονομική αδυναμία για αντιμετώπιση έκτακτων, αλλά αναγκαίων δαπανών αξίας περίπου 500 ευρώ- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν τηλέφωνο (περιλαμβάνεται και το κινητό τηλέφωνο)- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν έγχρωμη τηλεόραση- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν πλυντήριο ρούχων- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν ΙΧ επιβατηγό αυτοκίνητο- και Οικονομική αδυναμία για ικανοποιητική θέρμανση)
* Το 45% του φτωχού πληθυσμού, ηλικίας 18- 64 ετών, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 15%
* Το 61% του φτωχού πληθυσμού, ηλικίας 65 ετών και άνω, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 21%
* Το 47% του φτωχού πληθυσμού αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 15%
* Το 33,5% του φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι στερείται διατροφής που περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 1,3%
* Το 62,5% του φτωχού πληθυσμού και το 22,5% του μη φτωχού έχει οικονομική δυσκολία να αντιμετωπίσει έκτακτες, αλλά αναγκαίες δαπάνες αξίας περίπου 500 ευρώ
* Περιβαλλοντικά προβλήματα από παρακείμενη βιομηχανία ή κυκλοφορία αυτοκινήτων αντιμετωπίζει το 21% του συνολικού πληθυσμού , ενώ ποσοστό 12% του ίδιου πληθυσμού αναφέρει ως πρόβλημα τους βανδαλισμούς και την εγκληματικότητα στην περιοχή του
* Το 65,8% του μη φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι επιβαρύνεται αρκετά από τις συνολικές δαπάνες στέγασης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για το φτωχό πληθυσμό εκτιμάται σε 55,9%
* Το 19,3% του συνολικού πληθυσμού δηλώνει ότι δυσκολεύεται αρκετά στην αποπληρωμή δανείων ή δόσεων για αγορά αγαθών και υπηρεσιών
* Το 28,4% των φτωχών νοικοκυριών δηλώνει δυσκολία στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών, όπως αυτών του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού, του φυσικού αερίου, κλπ.
* Το 39,1% του φτωχού πληθυσμού αναφέρει μεγάλη δυσκολία στην αντιμετώπιση των συνήθων αναγκών του με το συνολικό μηνιαίο ή εβδομαδιαίο εισόδημά του
* Το ελάχιστο καθαρό μηνιαίο εισόδημα για την αντιμετώπιση των αναγκών των νοικοκυριών της χώρας, κατά δήλωσή τους, ανέρχεται σε 2.185,70 ευρώ. Τα φτωχά νοικοκυριά χρειάζονται 1.769,50 ευρώ, ενώ τα μη φτωχά νοικοκυριά 2.292,73 ευρώ
* Το 18,4% των φτωχών νοικοκυριών, το 9,1% των μη φτωχών νοικοκυριών και το 11% του συνόλου των νοικοκυριών δεν διέθεταν τουλάχιστον ένα ΙΧ επιβατηγό αυτοκίνητο, ενώ το 17,9% των φτωχών νοικοκυριών, το 10,5% των μη φτωχών και το 12% του συνόλου των νοικοκυριών δεν διέθεταν προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή, αν και τα χρειάζονταν, λόγω έλλειψης οικονομικής δυνατότητας."
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 7:18 π.μ.
CHOOSE DEATH
By FRED BRANFMAN
This must be said about death: It is unacceptable. Who of us would design a world in which we spend our whole lives learning to live well only to die before fully experiencing our lives? Who of us, if we truly searched our heart of hearts, would really choose to die if we could live indefinitely in good health, able to learn and grow, in loving and meaningful relationships, doing work useful to our species, other living beings and the cosmos?
And even if, as a friend suggests, we might eventually want to die because we had sufficiently tasted all of life's pleasures, who of us truly reaches that point after just 70 or 80 years? Who of us would design a species that is hardwired by its own evolution to want to live while spending so much of its unconscious energy coping with its death?
And what about the way it happens? This business of growing old, losing function and dignity, suffering, and pain? Why not design it so that if one has to die, it is in full health, without suffering or pain? Why add insult to injury by designing so painful a process? No!
Death, not simply absurd. A horror. Monstrous. A crime against our very nature. Simply unacceptable.
And yet.
Here we are. Born into a world not of our making or design. Learning at an early age that we must die and having to deny it lest we go insane. Creating whole cultures designed to keep it as far away as possible.
And, finally, being able to deny no longer. Experiencing the slow death of a parent in a nursing home or the quick death of a friend or acquaintance shot out of the sky or by a burglar in the night. Finding ourselves, almost out of nowhere, suddenly aging, growing ill and facing our own demise. Death by accident, death by suicide, death by illness, death by violence, death by terror, death by war, death by old age. A holocaust which will eventually claim the lives of every single person we have known, met, seen or heard, every loved one, every friend, every family member, every person who has lived before us and all who will follow us. Every one. Even us. Especially us.
Here we are.
And, sooner or later, we ask with Tolstoy, "How?" How, indeed, shall we live in the face of this knowledge, this outrage, this negation of everything we seek to be? Is there an alternative to denial on the one hand, and anger, bitterness, depression on the other?
There is.
Choosing to accept the unacceptable.
Looking death in the eye, and saying, with courage or humility, deference or defiance: "Okay, my friend, come on! I don't like you. In fact, I find you an abomination. Left to my own devices, I would not have even imagined you in a million lifetimes. But you are here, you are inevitable, and I have no real choice but one: to accept you, to choose to surrender, to face you consciously and clearly, to live in the light of life which only exists because of your darkness, with the awe and wonder that your mystery demands. Come on! I am here."
The key word is choice. We cannot choose whether or not we will die. We can choose how we will respond to it.
Choosing to accept the acceptable is very different from resignation, passive submission. Resignation is life-denying, a deadening, numbing reaction to life in which we die before dying. Choosing to accept is vital, life-affirming, an embrace of life.
Our strategies for doing so are infinite. We may choose to accept death by believing that though the body dies the spirit lives on, perhaps even being reborn in another time and place. We may believe we will go to heaven, or otherwise take refuge in the existence of a merciful God who will not simply abandon us. We may find meaning in the children or good works we leave behind. We may take comfort in our role in the natural cycles of life, experiencing that it is through our death that others may live, just as we have lived through the demise of all who preceded us. We may find meaning in a belief in science, in the ability of humans to ultimately understand and control life on this planet. Or we may simply bow before the Mystery, in awe and wonder, without any understanding whether it has meaning at all.
One thing seems clear: It is in this acceptance of the unacceptable that we most fully express the human condition, that we reach the fullest potential of our humanity. We are distinguished from other living beings not so much by our ability to think or even, as Ernest Becker suggests, by our knowledge that we will die while wishing to live.
No, it is our sweet, poignant and unique fate to alone have the ability to achieve genuine inner peace by choosing to accept what we know is unacceptable, reaching the outer limits of the creative tension between life and death, pain and bliss, love and fear.
It is as true as when Gautama Buddha articulated the Third Noble Truth 2500 years ago: It is possible to be happy in this world, through non-clinging, by experiencing life as we appreciate a sublime painting that we would not even think of trying to own, possess or control.
We are given many opportunities to learn this lesson as we progress through life learning, one by one, that the pleasures of the world -- sex, romance, money, power, fame, even family and friends -- are not quite all there is.
And if we still have not learned this lesson, if we are still searching for peace near the end of our lives, we are given one final gift, one final chance at discovering the deep inner peace which is our birthright: death.
And we discover this peace not by romanticizing death, not by prettifying it or turning it into something it is not. There is neither glory nor meaning in accepting the acceptable, in turning death into a idea that comforts us -- and keeps us from feeling the power of the wind, the ecstasy of a moonlit desert night, or the deep soulfulness of truly engaging the meaning of the murder of six million Jews or the death of a child.
No. It is precisely because death is so unspeakable, so horrible, so unacceptable, that choosing to accept it can become our liberation, our pathway to the deepest set of experiences of which the human soul is capable.
Death is our curse. But is is also our blessing; our horror and our deliverance; our shame and our glory.
Death, be not proud. And may you never take pride from visiting this holocaust upon us. But we, puny, cursed and blessed humans that we are, in all our sweetness and evil, brilliance and foolishness, may be forgiven for taking a bit of comfort from our ability to accept you. You may take our bodies. You cannot crush our souls.
As the Arc De Triomphe is most magnificent not in the light of day but illumined against the dark of night, we humans reach our fullest humanity when, in peace, we humbly hold up our light against the darkness of your impending doom. It is our birthright, our unique gift, our final contribution to a cosmos which, indifferent or not, is warmed by our ability to love, cry and give thanks despite it all.
This must be said about death: It is unacceptable. Who of us would design a world in which we spend our whole lives learning to live well only to die before fully experiencing our lives? Who of us, if we truly searched our heart of hearts, would really choose to die if we could live indefinitely in good health, able to learn and grow, in loving and meaningful relationships, doing work useful to our species, other living beings and the cosmos?
And even if, as a friend suggests, we might eventually want to die because we had sufficiently tasted all of life's pleasures, who of us truly reaches that point after just 70 or 80 years? Who of us would design a species that is hardwired by its own evolution to want to live while spending so much of its unconscious energy coping with its death?
And what about the way it happens? This business of growing old, losing function and dignity, suffering, and pain? Why not design it so that if one has to die, it is in full health, without suffering or pain? Why add insult to injury by designing so painful a process? No!
Death, not simply absurd. A horror. Monstrous. A crime against our very nature. Simply unacceptable.
And yet.
Here we are. Born into a world not of our making or design. Learning at an early age that we must die and having to deny it lest we go insane. Creating whole cultures designed to keep it as far away as possible.
And, finally, being able to deny no longer. Experiencing the slow death of a parent in a nursing home or the quick death of a friend or acquaintance shot out of the sky or by a burglar in the night. Finding ourselves, almost out of nowhere, suddenly aging, growing ill and facing our own demise. Death by accident, death by suicide, death by illness, death by violence, death by terror, death by war, death by old age. A holocaust which will eventually claim the lives of every single person we have known, met, seen or heard, every loved one, every friend, every family member, every person who has lived before us and all who will follow us. Every one. Even us. Especially us.
Here we are.
And, sooner or later, we ask with Tolstoy, "How?" How, indeed, shall we live in the face of this knowledge, this outrage, this negation of everything we seek to be? Is there an alternative to denial on the one hand, and anger, bitterness, depression on the other?
There is.
Choosing to accept the unacceptable.
Looking death in the eye, and saying, with courage or humility, deference or defiance: "Okay, my friend, come on! I don't like you. In fact, I find you an abomination. Left to my own devices, I would not have even imagined you in a million lifetimes. But you are here, you are inevitable, and I have no real choice but one: to accept you, to choose to surrender, to face you consciously and clearly, to live in the light of life which only exists because of your darkness, with the awe and wonder that your mystery demands. Come on! I am here."
The key word is choice. We cannot choose whether or not we will die. We can choose how we will respond to it.
Choosing to accept the acceptable is very different from resignation, passive submission. Resignation is life-denying, a deadening, numbing reaction to life in which we die before dying. Choosing to accept is vital, life-affirming, an embrace of life.
Our strategies for doing so are infinite. We may choose to accept death by believing that though the body dies the spirit lives on, perhaps even being reborn in another time and place. We may believe we will go to heaven, or otherwise take refuge in the existence of a merciful God who will not simply abandon us. We may find meaning in the children or good works we leave behind. We may take comfort in our role in the natural cycles of life, experiencing that it is through our death that others may live, just as we have lived through the demise of all who preceded us. We may find meaning in a belief in science, in the ability of humans to ultimately understand and control life on this planet. Or we may simply bow before the Mystery, in awe and wonder, without any understanding whether it has meaning at all.
One thing seems clear: It is in this acceptance of the unacceptable that we most fully express the human condition, that we reach the fullest potential of our humanity. We are distinguished from other living beings not so much by our ability to think or even, as Ernest Becker suggests, by our knowledge that we will die while wishing to live.
No, it is our sweet, poignant and unique fate to alone have the ability to achieve genuine inner peace by choosing to accept what we know is unacceptable, reaching the outer limits of the creative tension between life and death, pain and bliss, love and fear.
It is as true as when Gautama Buddha articulated the Third Noble Truth 2500 years ago: It is possible to be happy in this world, through non-clinging, by experiencing life as we appreciate a sublime painting that we would not even think of trying to own, possess or control.
We are given many opportunities to learn this lesson as we progress through life learning, one by one, that the pleasures of the world -- sex, romance, money, power, fame, even family and friends -- are not quite all there is.
And if we still have not learned this lesson, if we are still searching for peace near the end of our lives, we are given one final gift, one final chance at discovering the deep inner peace which is our birthright: death.
And we discover this peace not by romanticizing death, not by prettifying it or turning it into something it is not. There is neither glory nor meaning in accepting the acceptable, in turning death into a idea that comforts us -- and keeps us from feeling the power of the wind, the ecstasy of a moonlit desert night, or the deep soulfulness of truly engaging the meaning of the murder of six million Jews or the death of a child.
No. It is precisely because death is so unspeakable, so horrible, so unacceptable, that choosing to accept it can become our liberation, our pathway to the deepest set of experiences of which the human soul is capable.
Death is our curse. But is is also our blessing; our horror and our deliverance; our shame and our glory.
Death, be not proud. And may you never take pride from visiting this holocaust upon us. But we, puny, cursed and blessed humans that we are, in all our sweetness and evil, brilliance and foolishness, may be forgiven for taking a bit of comfort from our ability to accept you. You may take our bodies. You cannot crush our souls.
As the Arc De Triomphe is most magnificent not in the light of day but illumined against the dark of night, we humans reach our fullest humanity when, in peace, we humbly hold up our light against the darkness of your impending doom. It is our birthright, our unique gift, our final contribution to a cosmos which, indifferent or not, is warmed by our ability to love, cry and give thanks despite it all.
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Μια συνέντευξη με τον Irvin D. Yalom(κορυφαίος ψυχίατρος, υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής)
A matter of life and death
By FRED BRANFMAN | Photo by Reid Yalom
"Of all the world's wonders, which is the most wonderful? That no man, though he sees others dying all around him, believes that he himself will die." -- Yudhishtara answers Dharma, from "The Mahabharata"
it is not just love that we look for in all the wrong places. If Irvin Yalom is right, it is life itself. By denying death, the psychoanalyst suggests, we misdirect our search for happiness. The true meaning of life, his work suggests, lies in engaging what we most fear.
Yalom has the credentials to make such a claim. He is the author of the highly regarded 1980 textbook, "Existential Psychotherapy" and his bestselling work "Love's Executioner" shows how such neuroses as eating disorders can be alleviated by bringing patients' death-anxieties to the surface. His novel "When Nietzsche Wept" is a thought-provoking exploration of how psychology might have fared had it been invented by the Ur-existential thinker Nietzsche rather than Freud. His new novel, "Lying On The Couch," will be published next month.
I spoke with Yalom in the office he has built next to his comfortable home on a peaceful street in Palo Alto. A quiet man, he exudes an air of mild anxiety oddly appropriate to the existential realities -- death, freedom, isolation, meaninglessness -- of which he writes. He becomes passionate mainly when affirming his strong belief in science and his skepticism about non-material or spiritual understandings of life.
Most striking was the contrast between Yalom's brilliantly successful career and the place he has reached now, at age 65. This lifelong academic has abandoned teaching and now writes novels instead. This professor who worked so extraordinarily hard at his career now urges a focus on what is important beyond work. Irvin Yalom is fascinating not only because of what he says but also because of how he lives.
Most of us feel we do not want to think about death. But you assert that confronting death is a key to living a full, authentic, happy life. I wonder if you could describe in personal terms what living authentically means to you?
Certainly as I've grown older, I've been thinking a lot more about the end of my life, which may not be too far away. My father and his brothers all died relatively young because of heart conditions.
So I think, Well, life is finite. I don't have unlimited years left, and I want to know what is more central to me and my life right now. Above all, I don't want to do anything that feels repetitious.
And I tell myself that I don't want to belong to any more committees or teach anymore, because the field is becoming drugs, pharmacotherapy. The next generation of therapists isn't going to be trained for psychotherapy because the insurance companies aren't going to be paying for it any longer.
What feels most central for me is being creative and looking at the way in which I have creative talents and gifts that I haven't used. I basically see myself as a storyteller engaged in ideas that have to do with an existential, deeper approach to life. I feel very uncomfortable with the idea of these gifts being unused.
I also really enjoy looking at those bonsai [points to trees outside his window]. I love the garden that I have out here. I turn down lunch invitations from a lot of people that I just don't want to be with. The few people I see talk about the kinds of issues and concerns that I really like.
And I feel extremely tender towards my wife. Every time I see her, I'm filled with pleasure. There's a real sense of poignancy about my relationship and feelings toward her. I'm very concerned that I do whatever I can to make her happy.
And I don't take myself very seriously. There's an old Italian proverb that sticks in my mind a lot: "When the chess game is over, the pawns, rooks, kings and queens all go back into the same box." Somehow I find that quite an important comment.
"The primitive dread of death resides in the unconscious -- a dread that is part of the fabric of being, that is formed early in life before the development of precise, conceptual formulation, a dread that is chilling, uncanny, and inchoate, a dread that exists prior to and outside of language and image." -- "Existential Psychotherapy"
You've writen that "a denial of death at any level is a denial of one's basic nature." How do most of us deny death?
We -- in the unconscious portion of the mind that protects us from overwhelming anxiety -- split off or disassociate from the terror of death. But though it is invisible to us, we can know it's in our subconscious because of those rare but real episodes when the machinery of denial fails and death anxiety breaks through in full force -- such as when a loved one dies, or when we have nightmares. As I wrote in "Existential Psychotherapy," a nightmare is a failed dream, a dream that, by not "handling" anxiety, has failed in its role as the guardian of sleep. Though nightmares differ in manifest content, their underlying process is the same: Raw death anxiety has escaped its keepers and exploded into consciousness.
We simply put it out of mind by immersing ourselves in what Becker calls "immortality projects," or by using other techniques to deny our creature-deaths, like the idea of a supreme "ultimate rescuer" and the idea of "specialness," that somehow you yourself are immune to natural biological law. This often translates into some kind of belief in the supernatural, a para-reality in us that is going to transcend reality as it is.
After reading your and Becker's work, I assumed that there would be a huge debate within the psychology community on the importance of helping people confront their fears of death. But the subject, by and large, seems to have been ignored. Why is that?
Psychotherapists and psychologists are themselves in denial of death. They are not really very different in this regard than the general population.
"A real confrontation with death usually causes one to question with real seriousness the goals and conduct of one's life up to then. So also with those who confront death through a fatal illness. How many people have lamented: 'What a pity I had to wait till now, when my body is riddled with cancer, to know how to live!'" -- "Love's Executioner"
How might the knowledge of death enrich our lives?
What comes to mind right now is a friend of mine who's so caught up in the rat race for success in his field that he's never taken a sabbatical. The university is willing to give him a year off and he has not taken it. It's insane.
In talking with him, I've pushed him to look at the fact that he is not going to have his children at home forever, and to think about what an experience like a sabbatical would mean for him and them. I mean, I've been at Stanford all these years, and I can't remember one year from the next -- they all sort of blur together. But I spent a year in London, another year at Oxford and another year in Paris. And every day of those years stands out for me and was very rich for my children.
But what if your friend said he enjoyed his work, that working hard is his core?
You know, I've never heard anyone near death say -- and I've never heard of anyone who's ever known anyone near death say -- "I wish I had spent more time at work."
Nobody ever says this. Everybody, everybody, says, "God, I wish I'd spent time doing the things I wanted to do -- reading more, writing more, traveling, seeing all these places, being closer to people, to my children." Everybody says things like that. So that means something.
Do you also believe it would be useful for people in their 20s and 30s to break through their denial of death?
Well, based on the patients I've worked with, I think that's true. Adolescents, by and large, have a pretty keen awareness of these issues. They tend to have less denial operating for them than perhaps we do at most other ages of life. But when they finally get thrown out into the world, other needs -- needs for economic success, or raising a family -- begin to press in. And to satisfy these needs, their fear of death gets pushed into obscurity or the unconscious.
If people in their 20s had more death awareness, would that in fact temper their ambition or drive? My hunch is yes. It would certainly do something for those who are most ruthless, who tend to make others most miserable. Some sort of greater awareness of their own finiteness and what their time on earth really is, and what they really want to do with their lives, could help improve them.
I asked a young guy the other day how he felt and he said, "Terrific! I'm enjoying my work. I just started dating a woman. Life is great!" Now, it seems to me that he wasn't engaging his primal death anxieties. Would you recommend that he consider doing so?
Hmm. Well, the first thought that occurs to me concerns his relationship. My sense is that if he were to engage his unconscious existential concerns, the relationship might be much richer, more tolerant, more loving. When we see the other person as a fellow creature in the same type of life situation, we often have a greater appreciation. There might be less of a chance of him using or being used by her, and more of a possibility that he would be looking for some sort of deeper communion.
How might his work be affected by engaging death?
That's a much more problematic issue for me. I've always had a sense that engaging the fear of death can be quite injurious to work for many people. If one doesn't have the option of changing a job one does not like, a heightened awareness of death could increase dissatisfaction.
But if one does have the luxury of changing distasteful work, the confrontation with death might be a wake-up call. He or she might see how the repetitious quality of the work is deadening and might think, "I'll do whatever I can, move, get to another part of the country, do something to change my work."
What is the mechanism whereby engaging death leads to a more authentic life?
Well, one way to describe it is through a disidentification exercise we have conducted with cancer patients. People answer the question "Who am I?" on cards and then arrange them by priority. They then start letting go of the less important cards, for example,"I am someone who is very concerned about whether people love or like me."
And they have to let go of their bodies, because their bodies are riddled with cancer. But then they often discover that there is something beyond the body, other things that are more important. It kind of gives you more courage. It doesn't make any difference anymore if people like you or not.
Heidegger makes the distinction between being absorbed in the way things are in the world and being aware that things are in the world. And if you do the latter, you're not so worried about the everyday trivialities of life, for example, petty concerns about secrecy or privacy.
Another way of saying it is that death cures psychoneurosis. In a sense all these neurotic concerns -- fear of rejection, interpersonal concerns -- seem to melt away, and people get another perspective on their lives. The important things are really important, and the trivia of life is trivialized.
In a study we did of bereavement, we found that rather impressive numbers of widows and widowers had not simply gone back to their pre-loss functioning, but grown. This was due to a kind of increased existential awareness that resulted from this confrontation with the death of another. And I think it brought them in touch with their own death, so they began to experience a kind of preciousness to life that comes with an experience of its transiency.
"[There is] a juncture to which full awareness inevitably leads. One stands before the abyss and decides how to face the pitiless existential facts of life. Of course, there are no solutions. One has a choice only to be 'resolute,' 'engaged,' courageously defiant, stoically accepting or to, in awe of mystery, place one's trust in the providence of the divine." -- "Love's Executioner"
As you sit here now, would you say you are in denial of your death or engaging it?
I'll be 65 in eight days or so. So I'm at that time. I'm filled with ideas about death, and my nights and dreams and certainly dream-thoughts are filled with that kind of imagery.
What does it feel like?
Well, it's different in the middle of the night and in a waking state. In the middle of the night, actually, it's kind of attenuated terror. There are times when the anxiety rather overtakes me. I've never imagined getting to a point where that won't happen. I feel like it's too intrinsic to us.
If it gets to be particularly anxious, I like to think of Lucretius' doctrine: "Where death is, I am not; where I am, death is not." The two are never coexistent in a sense. I find that, in a strange way, a very comforting thought.
Sam Keen has described waking up at night feeling incredible terror at his death. And he wants to push it away but doesn't because all his training has taught him to stay with it. And his terror is then followed by a tremendous joy at being alive, as he leans over and embraces his wife. What is it like for you?
I do not have that kind of experience at night. It's harder for me to dispel the anxiety at night. Whereas when I think about it later on, when I wake up in the morning, or later on during the day, then I do experience real joy. I can't switch from one mode to the other at night.
As you stand before the abyss, where are you -- resolute, engaged, courageously defiant, stoically accepting or in awe before the mystery, placing your trust in the divine?
Stoically accepting, I guess.
And what about feeling awe before the mystery?
Well, you can say "awe" in the sense that I am in awe at the elegance and complexity of the way that our brains happen to have evolved. Happen to have evolved. You know, not designed, but happen to have evolved. I can say "awe" there. But I'm separating that from a kind of supernatural religious belief.
It seems to me that "awe" argues against belief. Awe leads to no belief, to "don't know."
Yes, I have some awe of mystery. But it's sort of tempered by a belief that ultimately we'll be able to comprehend it all. I'm more of a scientific positivist in that regard.
Last night I was reading Sam Keen's famous deathbed interview of Ernest Becker. You know, Becker did not give much credence to the reality of religious belief-systems in "Denial of Death" ...
Oh, sure, I agree with every word he said ...
... But at the very end of Becker's life Keen asked him about the possibility of a transcendence of death. And Becker said, "I would have to agree that the transcendence of death, symbolically or from the point of view of the whole universe, may be very real." He left the door open for a transcendent reality.
Well, I think at that point he may have been quite frightened, and the wish for continued persistence may have been very strong.
And if I on my deathbed embrace that wish, I don't consider that proof of anything, except that I am frightened.
I find the idea of dying, of not existing for the next 5 billion years and beyond, chilling. It takes my breath away. Can you offer any comfort?
Well, did the last 5 billion years bother you? I mean, it seems to me that what happens after we die is not really the problem. It is a kind of peace. The challenge for us is how we live between now and then, whether we have the courage to stop denying it and use our anxieties to live more authentic, meaning-filled and purposeful lives.
Fred Branfman is a veteran political activist and commentator. He is a regular contributor to Salon.
By FRED BRANFMAN | Photo by Reid Yalom
"Of all the world's wonders, which is the most wonderful? That no man, though he sees others dying all around him, believes that he himself will die." -- Yudhishtara answers Dharma, from "The Mahabharata"
it is not just love that we look for in all the wrong places. If Irvin Yalom is right, it is life itself. By denying death, the psychoanalyst suggests, we misdirect our search for happiness. The true meaning of life, his work suggests, lies in engaging what we most fear.
Yalom has the credentials to make such a claim. He is the author of the highly regarded 1980 textbook, "Existential Psychotherapy" and his bestselling work "Love's Executioner" shows how such neuroses as eating disorders can be alleviated by bringing patients' death-anxieties to the surface. His novel "When Nietzsche Wept" is a thought-provoking exploration of how psychology might have fared had it been invented by the Ur-existential thinker Nietzsche rather than Freud. His new novel, "Lying On The Couch," will be published next month.
I spoke with Yalom in the office he has built next to his comfortable home on a peaceful street in Palo Alto. A quiet man, he exudes an air of mild anxiety oddly appropriate to the existential realities -- death, freedom, isolation, meaninglessness -- of which he writes. He becomes passionate mainly when affirming his strong belief in science and his skepticism about non-material or spiritual understandings of life.
Most striking was the contrast between Yalom's brilliantly successful career and the place he has reached now, at age 65. This lifelong academic has abandoned teaching and now writes novels instead. This professor who worked so extraordinarily hard at his career now urges a focus on what is important beyond work. Irvin Yalom is fascinating not only because of what he says but also because of how he lives.
Most of us feel we do not want to think about death. But you assert that confronting death is a key to living a full, authentic, happy life. I wonder if you could describe in personal terms what living authentically means to you?
Certainly as I've grown older, I've been thinking a lot more about the end of my life, which may not be too far away. My father and his brothers all died relatively young because of heart conditions.
So I think, Well, life is finite. I don't have unlimited years left, and I want to know what is more central to me and my life right now. Above all, I don't want to do anything that feels repetitious.
And I tell myself that I don't want to belong to any more committees or teach anymore, because the field is becoming drugs, pharmacotherapy. The next generation of therapists isn't going to be trained for psychotherapy because the insurance companies aren't going to be paying for it any longer.
What feels most central for me is being creative and looking at the way in which I have creative talents and gifts that I haven't used. I basically see myself as a storyteller engaged in ideas that have to do with an existential, deeper approach to life. I feel very uncomfortable with the idea of these gifts being unused.
I also really enjoy looking at those bonsai [points to trees outside his window]. I love the garden that I have out here. I turn down lunch invitations from a lot of people that I just don't want to be with. The few people I see talk about the kinds of issues and concerns that I really like.
And I feel extremely tender towards my wife. Every time I see her, I'm filled with pleasure. There's a real sense of poignancy about my relationship and feelings toward her. I'm very concerned that I do whatever I can to make her happy.
And I don't take myself very seriously. There's an old Italian proverb that sticks in my mind a lot: "When the chess game is over, the pawns, rooks, kings and queens all go back into the same box." Somehow I find that quite an important comment.
"The primitive dread of death resides in the unconscious -- a dread that is part of the fabric of being, that is formed early in life before the development of precise, conceptual formulation, a dread that is chilling, uncanny, and inchoate, a dread that exists prior to and outside of language and image." -- "Existential Psychotherapy"
You've writen that "a denial of death at any level is a denial of one's basic nature." How do most of us deny death?
We -- in the unconscious portion of the mind that protects us from overwhelming anxiety -- split off or disassociate from the terror of death. But though it is invisible to us, we can know it's in our subconscious because of those rare but real episodes when the machinery of denial fails and death anxiety breaks through in full force -- such as when a loved one dies, or when we have nightmares. As I wrote in "Existential Psychotherapy," a nightmare is a failed dream, a dream that, by not "handling" anxiety, has failed in its role as the guardian of sleep. Though nightmares differ in manifest content, their underlying process is the same: Raw death anxiety has escaped its keepers and exploded into consciousness.
We simply put it out of mind by immersing ourselves in what Becker calls "immortality projects," or by using other techniques to deny our creature-deaths, like the idea of a supreme "ultimate rescuer" and the idea of "specialness," that somehow you yourself are immune to natural biological law. This often translates into some kind of belief in the supernatural, a para-reality in us that is going to transcend reality as it is.
After reading your and Becker's work, I assumed that there would be a huge debate within the psychology community on the importance of helping people confront their fears of death. But the subject, by and large, seems to have been ignored. Why is that?
Psychotherapists and psychologists are themselves in denial of death. They are not really very different in this regard than the general population.
"A real confrontation with death usually causes one to question with real seriousness the goals and conduct of one's life up to then. So also with those who confront death through a fatal illness. How many people have lamented: 'What a pity I had to wait till now, when my body is riddled with cancer, to know how to live!'" -- "Love's Executioner"
How might the knowledge of death enrich our lives?
What comes to mind right now is a friend of mine who's so caught up in the rat race for success in his field that he's never taken a sabbatical. The university is willing to give him a year off and he has not taken it. It's insane.
In talking with him, I've pushed him to look at the fact that he is not going to have his children at home forever, and to think about what an experience like a sabbatical would mean for him and them. I mean, I've been at Stanford all these years, and I can't remember one year from the next -- they all sort of blur together. But I spent a year in London, another year at Oxford and another year in Paris. And every day of those years stands out for me and was very rich for my children.
But what if your friend said he enjoyed his work, that working hard is his core?
You know, I've never heard anyone near death say -- and I've never heard of anyone who's ever known anyone near death say -- "I wish I had spent more time at work."
Nobody ever says this. Everybody, everybody, says, "God, I wish I'd spent time doing the things I wanted to do -- reading more, writing more, traveling, seeing all these places, being closer to people, to my children." Everybody says things like that. So that means something.
Do you also believe it would be useful for people in their 20s and 30s to break through their denial of death?
Well, based on the patients I've worked with, I think that's true. Adolescents, by and large, have a pretty keen awareness of these issues. They tend to have less denial operating for them than perhaps we do at most other ages of life. But when they finally get thrown out into the world, other needs -- needs for economic success, or raising a family -- begin to press in. And to satisfy these needs, their fear of death gets pushed into obscurity or the unconscious.
If people in their 20s had more death awareness, would that in fact temper their ambition or drive? My hunch is yes. It would certainly do something for those who are most ruthless, who tend to make others most miserable. Some sort of greater awareness of their own finiteness and what their time on earth really is, and what they really want to do with their lives, could help improve them.
I asked a young guy the other day how he felt and he said, "Terrific! I'm enjoying my work. I just started dating a woman. Life is great!" Now, it seems to me that he wasn't engaging his primal death anxieties. Would you recommend that he consider doing so?
Hmm. Well, the first thought that occurs to me concerns his relationship. My sense is that if he were to engage his unconscious existential concerns, the relationship might be much richer, more tolerant, more loving. When we see the other person as a fellow creature in the same type of life situation, we often have a greater appreciation. There might be less of a chance of him using or being used by her, and more of a possibility that he would be looking for some sort of deeper communion.
How might his work be affected by engaging death?
That's a much more problematic issue for me. I've always had a sense that engaging the fear of death can be quite injurious to work for many people. If one doesn't have the option of changing a job one does not like, a heightened awareness of death could increase dissatisfaction.
But if one does have the luxury of changing distasteful work, the confrontation with death might be a wake-up call. He or she might see how the repetitious quality of the work is deadening and might think, "I'll do whatever I can, move, get to another part of the country, do something to change my work."
What is the mechanism whereby engaging death leads to a more authentic life?
Well, one way to describe it is through a disidentification exercise we have conducted with cancer patients. People answer the question "Who am I?" on cards and then arrange them by priority. They then start letting go of the less important cards, for example,"I am someone who is very concerned about whether people love or like me."
And they have to let go of their bodies, because their bodies are riddled with cancer. But then they often discover that there is something beyond the body, other things that are more important. It kind of gives you more courage. It doesn't make any difference anymore if people like you or not.
Heidegger makes the distinction between being absorbed in the way things are in the world and being aware that things are in the world. And if you do the latter, you're not so worried about the everyday trivialities of life, for example, petty concerns about secrecy or privacy.
Another way of saying it is that death cures psychoneurosis. In a sense all these neurotic concerns -- fear of rejection, interpersonal concerns -- seem to melt away, and people get another perspective on their lives. The important things are really important, and the trivia of life is trivialized.
In a study we did of bereavement, we found that rather impressive numbers of widows and widowers had not simply gone back to their pre-loss functioning, but grown. This was due to a kind of increased existential awareness that resulted from this confrontation with the death of another. And I think it brought them in touch with their own death, so they began to experience a kind of preciousness to life that comes with an experience of its transiency.
"[There is] a juncture to which full awareness inevitably leads. One stands before the abyss and decides how to face the pitiless existential facts of life. Of course, there are no solutions. One has a choice only to be 'resolute,' 'engaged,' courageously defiant, stoically accepting or to, in awe of mystery, place one's trust in the providence of the divine." -- "Love's Executioner"
As you sit here now, would you say you are in denial of your death or engaging it?
I'll be 65 in eight days or so. So I'm at that time. I'm filled with ideas about death, and my nights and dreams and certainly dream-thoughts are filled with that kind of imagery.
What does it feel like?
Well, it's different in the middle of the night and in a waking state. In the middle of the night, actually, it's kind of attenuated terror. There are times when the anxiety rather overtakes me. I've never imagined getting to a point where that won't happen. I feel like it's too intrinsic to us.
If it gets to be particularly anxious, I like to think of Lucretius' doctrine: "Where death is, I am not; where I am, death is not." The two are never coexistent in a sense. I find that, in a strange way, a very comforting thought.
Sam Keen has described waking up at night feeling incredible terror at his death. And he wants to push it away but doesn't because all his training has taught him to stay with it. And his terror is then followed by a tremendous joy at being alive, as he leans over and embraces his wife. What is it like for you?
I do not have that kind of experience at night. It's harder for me to dispel the anxiety at night. Whereas when I think about it later on, when I wake up in the morning, or later on during the day, then I do experience real joy. I can't switch from one mode to the other at night.
As you stand before the abyss, where are you -- resolute, engaged, courageously defiant, stoically accepting or in awe before the mystery, placing your trust in the divine?
Stoically accepting, I guess.
And what about feeling awe before the mystery?
Well, you can say "awe" in the sense that I am in awe at the elegance and complexity of the way that our brains happen to have evolved. Happen to have evolved. You know, not designed, but happen to have evolved. I can say "awe" there. But I'm separating that from a kind of supernatural religious belief.
It seems to me that "awe" argues against belief. Awe leads to no belief, to "don't know."
Yes, I have some awe of mystery. But it's sort of tempered by a belief that ultimately we'll be able to comprehend it all. I'm more of a scientific positivist in that regard.
Last night I was reading Sam Keen's famous deathbed interview of Ernest Becker. You know, Becker did not give much credence to the reality of religious belief-systems in "Denial of Death" ...
Oh, sure, I agree with every word he said ...
... But at the very end of Becker's life Keen asked him about the possibility of a transcendence of death. And Becker said, "I would have to agree that the transcendence of death, symbolically or from the point of view of the whole universe, may be very real." He left the door open for a transcendent reality.
Well, I think at that point he may have been quite frightened, and the wish for continued persistence may have been very strong.
And if I on my deathbed embrace that wish, I don't consider that proof of anything, except that I am frightened.
I find the idea of dying, of not existing for the next 5 billion years and beyond, chilling. It takes my breath away. Can you offer any comfort?
Well, did the last 5 billion years bother you? I mean, it seems to me that what happens after we die is not really the problem. It is a kind of peace. The challenge for us is how we live between now and then, whether we have the courage to stop denying it and use our anxieties to live more authentic, meaning-filled and purposeful lives.
Fred Branfman is a veteran political activist and commentator. He is a regular contributor to Salon.
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
Πείνα...
Η φωτογραφία είναι χθεσινή από την Πάτρα και δείχνει ότι η ανέχεια και η πείνα δεν βρίσκεται μόνο στο κέντρο και εκεί που βλέπουμε τον κόσμο να ζητιανεύει. Μέσα στους κάδους μπαίνουν οι μετανάστες για να βρούνε ένα κομμάτι ψωμί. Γιαυτό και λέμε ότι...
είναι δολοφονικό να βάζεις βόμβες μέσα σε κάδους απορριμάτων και ευτυχώς μετά την δολοφονία του Αφγανού σταμάτησε αυτή η πρακτική. Δείτε τους δύο ανθρώπους σε έναν κάδο που είναι άδειος και μόνο ο πάτος του θα έχει αποφάγια. Και η σακούλα τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ζούν μονάχοι.
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 9:25 π.μ.
Ένα γενναίο αγόρι
Είναι ο Gabe Marsh, από την Alabama των ΗΠΑ, που γεννήθηκε με ένα χέρι και χωρίς πόδια .
Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να αγωνίζεται για το σχολείο του στην κολύμβηση , κερδίζοντας τη δεύτερη θέση
σεξουαλική δραστηριότητα (ανέκδοτο)
Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αγοράζει ένα σπίτι σε μια μικρή κωμόπολη.
Δυο μήνες μετά την εγκατάστασή τους, τους κάνει επίσκεψη ο δήμαρχος και τους ρωτά :
-Πως σας φαίνεται το χωριό μας ;
-Είστε ευχαριστημένοι από το...
σπίτι σας ;
-Χρειάζεστε κάτι που μπορούμε να κάνουμε για σας ;
-Πως περνάτε τον καιρό σας ;
Ο γέρος του...
απαντά :
-Το πρωί ξυπνάμε κατά τις 7 και ξεκινάμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στις 8 παίρνουμε το πρωινό μας και μετά το μπάνιο μας και ξανά σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά ξεκινάμε για την αγορά και στον γυρισμό ταχτοποιούμε τα ψώνια μας και έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Το μεσημέρι κατά τις 1 τρώμε και μετά έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά πάμε για ύπνο μέχρι τις 4 και ξυπνώντας έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Αργότερα βλέπουμε τηλεόραση μέχρι τις 8 διακόπτοντας βεβαίως το πρόγραμμα λόγω σεξουαλικής δραστηριότητας. Μετά θα φάμε κάτι ελαφρύ και θα συνεχίσουμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στην συνέχεια θα διαβάσουμε κάτι στο κρεβάτι και θα κοιμηθούμε αφού πρώτα έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.
Ο δήμαρχος που ακούει τόση ώρα με τις τρίχες σηκωμένες στο κεφάλι ρωτά τον γέρο:
-Τι ηλικία έχετε ;
-Εγώ 86 και η γυναίκα μου 78 του απαντά.
Σκύβοντας στο αυτί του γέρου ο δήμαρχος τον ρωτά :
-Τι εννοείτε παρακαλώ με τον όρο «σεξουαλική δραστηριότητα» ;
Και ο γέρος του απαντά :
-Μου πρήζει τ' α@@@
http://xsefoto.blogspot.com/
Δυο μήνες μετά την εγκατάστασή τους, τους κάνει επίσκεψη ο δήμαρχος και τους ρωτά :
-Πως σας φαίνεται το χωριό μας ;
-Είστε ευχαριστημένοι από το...
σπίτι σας ;
-Χρειάζεστε κάτι που μπορούμε να κάνουμε για σας ;
-Πως περνάτε τον καιρό σας ;
Ο γέρος του...
απαντά :
-Το πρωί ξυπνάμε κατά τις 7 και ξεκινάμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στις 8 παίρνουμε το πρωινό μας και μετά το μπάνιο μας και ξανά σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά ξεκινάμε για την αγορά και στον γυρισμό ταχτοποιούμε τα ψώνια μας και έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Το μεσημέρι κατά τις 1 τρώμε και μετά έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά πάμε για ύπνο μέχρι τις 4 και ξυπνώντας έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Αργότερα βλέπουμε τηλεόραση μέχρι τις 8 διακόπτοντας βεβαίως το πρόγραμμα λόγω σεξουαλικής δραστηριότητας. Μετά θα φάμε κάτι ελαφρύ και θα συνεχίσουμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στην συνέχεια θα διαβάσουμε κάτι στο κρεβάτι και θα κοιμηθούμε αφού πρώτα έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.
Ο δήμαρχος που ακούει τόση ώρα με τις τρίχες σηκωμένες στο κεφάλι ρωτά τον γέρο:
-Τι ηλικία έχετε ;
-Εγώ 86 και η γυναίκα μου 78 του απαντά.
Σκύβοντας στο αυτί του γέρου ο δήμαρχος τον ρωτά :
-Τι εννοείτε παρακαλώ με τον όρο «σεξουαλική δραστηριότητα» ;
Και ο γέρος του απαντά :
-Μου πρήζει τ' α@@@
http://xsefoto.blogspot.com/
Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
Σοκ στη Γερμανία - 28χρονος δολοφόνησε και έκοψε κομμάτια τους γονείς του
ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥ ΓΚΡΙΝΙΑΖΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ
Σοκ εχει προκαλέσει στη Γερμανία η υπόθεση ενος 28χρονου στην πόλη Rathenow. Οι γονείς του 60 και 67 χρονών τον τελευταίο καιρό του έκαναν συχνά παρατήρηση επειδή είχε παρατήσει τις σπουδές του. Ο 28χρονος...
τους δολοφόνησε και τους έκοψε κομμάτια. Οι γείτονες που είχαν καιρό να δουν τους το ζευγάρι ειδοποίησαν την αστυνομία η οποία και συνέλαβε τον γιο. Στην αρχή αρνήθηκε τα πάντα αλλά μετά ομολόγησε
ΥΣ: Αυτο για τους γονείς που μας τα πρήζουν...
Σοκ εχει προκαλέσει στη Γερμανία η υπόθεση ενος 28χρονου στην πόλη Rathenow. Οι γονείς του 60 και 67 χρονών τον τελευταίο καιρό του έκαναν συχνά παρατήρηση επειδή είχε παρατήσει τις σπουδές του. Ο 28χρονος...
τους δολοφόνησε και τους έκοψε κομμάτια. Οι γείτονες που είχαν καιρό να δουν τους το ζευγάρι ειδοποίησαν την αστυνομία η οποία και συνέλαβε τον γιο. Στην αρχή αρνήθηκε τα πάντα αλλά μετά ομολόγησε
ΥΣ: Αυτο για τους γονείς που μας τα πρήζουν...
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
Νεκρή 30χρονη απο ...αυνανισμό
Όποιος είπε πως το σεξ δεν βλάπτει, τότε δεν έχει ακούσει για την συγκεκριμένη υπόθεση μιας 30χρονης γυναίκας από την Αγγλία, που βρέθηκε νεκρή από καρδιά, λόγω αυνανισμού! Συγκεκριμένα η Nichola Paginton βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της τον περασμένο Οκτώβριο, γυμνή από...
την μέση και κάτω, ενώ δίπλα της ο φορητός υπολογιστής της έπαιζε πορνό. Ακόμα δίπλα της βρισκόταν ένα σεξουαλικό αντικείμενο.
Ένας παθολόγος αναφερόμενος στο γεγονός, είπε πως η άτυχη γυναίκα μάλλον πέθανε από καρδιακή αρρυθμία , στην οποία συνέβαλε η όλη της σεξουαλική κατάσταση.
Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο ιατροδικαστής που ερευνούσε την υπόθεση , πως ο θάνατος της συνδέεται σε μεγάλο ποσοστό με τον αυνανισμό της.
Ο επιθεωρητής Gavin Webb είπε πως την αστυνομία κάλεσε ο εργοδότης της άτυχης κοπέλας, μιας και είχε εξαφανιστεί για μέρες.
Όταν έφτασε στο σπίτι της ο εργοδότης της Nichola χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν υπήρξε καμία απάντηση. Τότε με την βοήθεια ενός γείτονα πρόσεξαν την νεκρή κοπέλα μέσα από του κουρτίνες, να βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι με την γάτα δίπλα της.
‘ Μόλις μπήκαν μέσα , συνειδητοποίησαν πως η Paginton ήταν νεκρή. ‘ είπε ο επιθεωρητής ενώ πρόσθεσε ‘Είχε στο πλάι της τον υπολογιστή της και αφού το μετακίνησαν σήκωσαν και το πάπλωμα για να τη βρουν γυμνή, ενώ δίπλα της υπήρχε ένας δονητής’.
http://www.mediasoup.gr/node/14821
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 12:35 π.μ.
την μέση και κάτω, ενώ δίπλα της ο φορητός υπολογιστής της έπαιζε πορνό. Ακόμα δίπλα της βρισκόταν ένα σεξουαλικό αντικείμενο.
Ένας παθολόγος αναφερόμενος στο γεγονός, είπε πως η άτυχη γυναίκα μάλλον πέθανε από καρδιακή αρρυθμία , στην οποία συνέβαλε η όλη της σεξουαλική κατάσταση.
Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο ιατροδικαστής που ερευνούσε την υπόθεση , πως ο θάνατος της συνδέεται σε μεγάλο ποσοστό με τον αυνανισμό της.
Ο επιθεωρητής Gavin Webb είπε πως την αστυνομία κάλεσε ο εργοδότης της άτυχης κοπέλας, μιας και είχε εξαφανιστεί για μέρες.
Όταν έφτασε στο σπίτι της ο εργοδότης της Nichola χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν υπήρξε καμία απάντηση. Τότε με την βοήθεια ενός γείτονα πρόσεξαν την νεκρή κοπέλα μέσα από του κουρτίνες, να βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι με την γάτα δίπλα της.
‘ Μόλις μπήκαν μέσα , συνειδητοποίησαν πως η Paginton ήταν νεκρή. ‘ είπε ο επιθεωρητής ενώ πρόσθεσε ‘Είχε στο πλάι της τον υπολογιστή της και αφού το μετακίνησαν σήκωσαν και το πάπλωμα για να τη βρουν γυμνή, ενώ δίπλα της υπήρχε ένας δονητής’.
http://www.mediasoup.gr/node/14821
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 12:35 π.μ.
Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
Τραγωδία στις Σέρρες : Τα χρέη οδήγησαν στην αυτοκτονία έναν 42χρονο
KΡΕΜΑΣΤΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ
Απαγχονισμένος μέσα στο κατάστημα του βρέθηκε σήμερα το πρωί ένας 42χρονος στο χωριό Χριστός των Σερρών. Τον άτυχο άνδρα βρήκε στις 7 π.μ η μητέρα του μέσα στο ψητοπωλείο του, το οποίο δεν λειτουργούσε εδώ και έξι μήνες. Στα ρούχα του άτυχου άνδρα βρέθηκε...
...ιδιόχειρο σημείωμα, στο οποίο εξηγούσε ότι τα χρέη και τα οικονομικά προβλήματα τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση.
Παρά το ότι έχει αποκλειστεί η εγκληματική ενέργεια, η αστυνομία διενεργεί προανάκριση.
http://www.agelioforos.gr
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 10:59 μ.μ.
Απαγχονισμένος μέσα στο κατάστημα του βρέθηκε σήμερα το πρωί ένας 42χρονος στο χωριό Χριστός των Σερρών. Τον άτυχο άνδρα βρήκε στις 7 π.μ η μητέρα του μέσα στο ψητοπωλείο του, το οποίο δεν λειτουργούσε εδώ και έξι μήνες. Στα ρούχα του άτυχου άνδρα βρέθηκε...
...ιδιόχειρο σημείωμα, στο οποίο εξηγούσε ότι τα χρέη και τα οικονομικά προβλήματα τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση.
Παρά το ότι έχει αποκλειστεί η εγκληματική ενέργεια, η αστυνομία διενεργεί προανάκριση.
http://www.agelioforos.gr
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 10:59 μ.μ.
"10 ευρώ για μία ώρα...!"
"Ένας άνδρας έφτασε στο σπίτι του, ύστερα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά του. ΄Ηταν αγχωμένος και εκνευρισμένος. Τον περίμενε ο γιος του στην πόρτα.
-Πατέρα, του είπε, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
- Και, βέβαια, απάντησε ο πατέρας. Και ποιο είναι το ερώτημα σου;
_Πόσα χρήματα κερδίζεις σε μια ώρα, πατέρα;
- Αυτή δεν είναι η δουλειά σου! Γιατί...
κάνεις αυτήν την ερώτηση.
- Α, να, απλώς θέλω να το γνωρίζω. Παρακαλώ πες μου, πόσα κερδίζεις την ώρα
- Αφού επιμένεις, να, κερδίζω 10 ευρώ την ώρα.
Πολύ καλά, είπε ο μικρούλης, με το κεφάλι σκυφτό. Μετά, κοιτάζοντας στα μάτια, του είπε: Μπαμπά, μπορείς να μου δανείσεις 5 ευρώ;
Ο πατέρας ενοχλήθηκε. «Αν, θέλεις να μάθεις τα πόσα παίρνω, ώστε να δανειστείς 5 ευρώ, για να πάρεις κάποιο ανόητο παιχνίδι, τότε ξεκουμπίσου αμέσως στο δωμάτιό σου και σκέψου για την ιδιοτέλειά και εγωισμό σου. Κι εκτός απ’ αυτό, τα παιδιά των 6 χρόνων δεν χρειάζονται χρήματα. Δουλεύω πολλές ώρες και σκληρά κάθε μέρα για να κερδίσω χρήματα για σένα και τη μαμά για να μη στερηθείτε τίποτα. Δεν έχω χρόνο να μιλώ μαζί σου, για να σου δανείσω χρήματα».
Το παιδί έφυγε σιωπηλό και πήγε στο δωμάτιο του.
΄Υστερα από μια ώρα, ο πατέρας ηρέμησε και κατάλαβε ότι μίλησε σκληρά στο παιδί του. ΄Ισως είχε κάποιο σοβαρό λόγο να ζητήσει 5 ευρώ ο γιος του, κάτι που ποτέ άλλοτε δεν το έκανε. Πήγε να δει το παιδί του.
Το παιδί τον δέχτηκε με χαρά. «Παιδί μου, του είπε, νομίζω σου φέρθηκα σκληρά πριν από λίγο. Ξέρεις σήμερα είχα μια δύσκολη μέρα. Δούλεψα σκληρά και ξέσπασα τα νεύρα μου πάνω σου. Να τα 5 ευρώ που μου ζήτησες».
Το παιδί σηκώθηκε και μ’ ένα βλέμμα ακτινοβόλο, είπε: «Σ’ ευχαριστώ πατέρα!». Κατόπι σήκωσε το μαξιλάρι του, όπου είχε φυλαγμένα μερικά ευρώ. Ο πατέρας βλέποντας ότι το παιδί είχε χρήματα, θύμωσε πάλι. Το παιδί άρχισε να μέτρα τα χρήματα.
« Γιατί ήθελες κι άλλα χρήματα, αφού είχες», είπε ο πατέρας ενοχλημένος.
«Γιατί δεν είχα αρκετά αλλά τώρα έχω», είπε το αγόρι.
«Για ποιο σκοπό;», ρώτησε ο πατέρας.
« Μπαμπά, έχω τώρα 10 ευρώ. Μπορώ ν’ αγοράσω μια ώρα από το χρόνο σου;!»
Αυτή η ιστοριούλα, πραγματική ή φανταστική, κρύβει μια αλήθεια. Ο πατέρας, και αρκετές φορές η μητέρα, δουλεύουν ακόμη και υπερωρίες για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, ώστε να μη λείψει τίποτε στα παιδιά τους.
Τους διαφεύγει όμως το γεγονός ότι, τα βλαστάριά τους, περισσότερο απ’ όλα τα υλικά αγαθά, έχουν ανάγκη τη στοργή τους, τη συντροφιά τους. Μοχθούν για να εξασφαλίσουν το κάθε τι για τα παιδιά τους αλλά στο τέλος, τα χάνουν, γιατί μπλέκονται με κακές παρέες και πέφτουν θύματα των ναρκωτικών ή του αλκοόλ και χάνουν την ψυχή τους. ΄Ασοφοι είναι οι γονείς, που κάνουν μεν επένδυση στα παιδιά σας, σε σπίτια, περιουσίες, σε μόρφωση…, όσο καλά κι αν είναι στη θέση τους, αλλά δεν τα κληρονομούν ηθικές αρχές και πνευματικές αξίες, που πηγάζουν από τη χριστιανική πίστη.
Η ολοένα εγκατάλειψη των αρχών του Ευαγγελίου, η έλλειψη πειθαρχίας, η εκκοσμίκευση της οικογένειας και κοινωνίας έχουν ως συνέπεια τη ζουγκλοποίηση της κοινωνίας μας. Σήμερα θερίζουμε τους πικρούς καρπούς της αποστασίας και απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό. Αν δεν αφυπνιστούμε τώρα και στραφούμε στο Θεό, η καταστροφή μας είναι αναπόφευκτη.
Γράφει ο Γεώργιος Σ. Κανταρτζής
nikites"
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 5:05 π.μ.
-Πατέρα, του είπε, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
- Και, βέβαια, απάντησε ο πατέρας. Και ποιο είναι το ερώτημα σου;
_Πόσα χρήματα κερδίζεις σε μια ώρα, πατέρα;
- Αυτή δεν είναι η δουλειά σου! Γιατί...
κάνεις αυτήν την ερώτηση.
- Α, να, απλώς θέλω να το γνωρίζω. Παρακαλώ πες μου, πόσα κερδίζεις την ώρα
- Αφού επιμένεις, να, κερδίζω 10 ευρώ την ώρα.
Πολύ καλά, είπε ο μικρούλης, με το κεφάλι σκυφτό. Μετά, κοιτάζοντας στα μάτια, του είπε: Μπαμπά, μπορείς να μου δανείσεις 5 ευρώ;
Ο πατέρας ενοχλήθηκε. «Αν, θέλεις να μάθεις τα πόσα παίρνω, ώστε να δανειστείς 5 ευρώ, για να πάρεις κάποιο ανόητο παιχνίδι, τότε ξεκουμπίσου αμέσως στο δωμάτιό σου και σκέψου για την ιδιοτέλειά και εγωισμό σου. Κι εκτός απ’ αυτό, τα παιδιά των 6 χρόνων δεν χρειάζονται χρήματα. Δουλεύω πολλές ώρες και σκληρά κάθε μέρα για να κερδίσω χρήματα για σένα και τη μαμά για να μη στερηθείτε τίποτα. Δεν έχω χρόνο να μιλώ μαζί σου, για να σου δανείσω χρήματα».
Το παιδί έφυγε σιωπηλό και πήγε στο δωμάτιο του.
΄Υστερα από μια ώρα, ο πατέρας ηρέμησε και κατάλαβε ότι μίλησε σκληρά στο παιδί του. ΄Ισως είχε κάποιο σοβαρό λόγο να ζητήσει 5 ευρώ ο γιος του, κάτι που ποτέ άλλοτε δεν το έκανε. Πήγε να δει το παιδί του.
Το παιδί τον δέχτηκε με χαρά. «Παιδί μου, του είπε, νομίζω σου φέρθηκα σκληρά πριν από λίγο. Ξέρεις σήμερα είχα μια δύσκολη μέρα. Δούλεψα σκληρά και ξέσπασα τα νεύρα μου πάνω σου. Να τα 5 ευρώ που μου ζήτησες».
Το παιδί σηκώθηκε και μ’ ένα βλέμμα ακτινοβόλο, είπε: «Σ’ ευχαριστώ πατέρα!». Κατόπι σήκωσε το μαξιλάρι του, όπου είχε φυλαγμένα μερικά ευρώ. Ο πατέρας βλέποντας ότι το παιδί είχε χρήματα, θύμωσε πάλι. Το παιδί άρχισε να μέτρα τα χρήματα.
« Γιατί ήθελες κι άλλα χρήματα, αφού είχες», είπε ο πατέρας ενοχλημένος.
«Γιατί δεν είχα αρκετά αλλά τώρα έχω», είπε το αγόρι.
«Για ποιο σκοπό;», ρώτησε ο πατέρας.
« Μπαμπά, έχω τώρα 10 ευρώ. Μπορώ ν’ αγοράσω μια ώρα από το χρόνο σου;!»
Αυτή η ιστοριούλα, πραγματική ή φανταστική, κρύβει μια αλήθεια. Ο πατέρας, και αρκετές φορές η μητέρα, δουλεύουν ακόμη και υπερωρίες για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, ώστε να μη λείψει τίποτε στα παιδιά τους.
Τους διαφεύγει όμως το γεγονός ότι, τα βλαστάριά τους, περισσότερο απ’ όλα τα υλικά αγαθά, έχουν ανάγκη τη στοργή τους, τη συντροφιά τους. Μοχθούν για να εξασφαλίσουν το κάθε τι για τα παιδιά τους αλλά στο τέλος, τα χάνουν, γιατί μπλέκονται με κακές παρέες και πέφτουν θύματα των ναρκωτικών ή του αλκοόλ και χάνουν την ψυχή τους. ΄Ασοφοι είναι οι γονείς, που κάνουν μεν επένδυση στα παιδιά σας, σε σπίτια, περιουσίες, σε μόρφωση…, όσο καλά κι αν είναι στη θέση τους, αλλά δεν τα κληρονομούν ηθικές αρχές και πνευματικές αξίες, που πηγάζουν από τη χριστιανική πίστη.
Η ολοένα εγκατάλειψη των αρχών του Ευαγγελίου, η έλλειψη πειθαρχίας, η εκκοσμίκευση της οικογένειας και κοινωνίας έχουν ως συνέπεια τη ζουγκλοποίηση της κοινωνίας μας. Σήμερα θερίζουμε τους πικρούς καρπούς της αποστασίας και απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό. Αν δεν αφυπνιστούμε τώρα και στραφούμε στο Θεό, η καταστροφή μας είναι αναπόφευκτη.
Γράφει ο Γεώργιος Σ. Κανταρτζής
nikites"
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 5:05 π.μ.
"Στην πρωτοπορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού η Γαλλία!"
"Αναγνωρίζει στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά!
Το ανώτατο δικαστήριο της Γαλλίας το αποφάσισε!
Τα ζευγάρια γκέι και λεσβιών μπορούν να υιοθετούν παιδιά!
Η είδηση: (Exclusif: La Cour de cassation reconnaît qu’un enfant peut avoir deux parents de même sexe)
Ακολουθώντας τον...
αμερικάνικο πολιτισμό, που σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν να υιοθετούν παιδιά, τώρα και η Γαλλία έλυσε αυτό το τεράστιο πρόβλημα που...
αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες της πολιτισμένης δύσης.
Κι έτσι, σύντομα θα επιληφθούν τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ζευγάρια των ελλήνων και ελληνίδων ομοφυλόφιλων θα μπορούν να απολαμβάνουν το δικαίωμα υιοθέτησης παιδιών.
Το απλοϊκό ερώτημα είναι αν θα πρέπει να υπάρξει και θεσμική κατοχύρωση για το ποιον θα αποκαλούν μπαμπά και μαμά τα υιοθετημένα παιδιά, για να μην έχουμε ρατσιστικές επιθέσεις στα σχολεία και την κοινωνία…"
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 1:11 π.μ.
Το ανώτατο δικαστήριο της Γαλλίας το αποφάσισε!
Τα ζευγάρια γκέι και λεσβιών μπορούν να υιοθετούν παιδιά!
Η είδηση: (Exclusif: La Cour de cassation reconnaît qu’un enfant peut avoir deux parents de même sexe)
Ακολουθώντας τον...
αμερικάνικο πολιτισμό, που σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν να υιοθετούν παιδιά, τώρα και η Γαλλία έλυσε αυτό το τεράστιο πρόβλημα που...
αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες της πολιτισμένης δύσης.
Κι έτσι, σύντομα θα επιληφθούν τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ζευγάρια των ελλήνων και ελληνίδων ομοφυλόφιλων θα μπορούν να απολαμβάνουν το δικαίωμα υιοθέτησης παιδιών.
Το απλοϊκό ερώτημα είναι αν θα πρέπει να υπάρξει και θεσμική κατοχύρωση για το ποιον θα αποκαλούν μπαμπά και μαμά τα υιοθετημένα παιδιά, για να μην έχουμε ρατσιστικές επιθέσεις στα σχολεία και την κοινωνία…"
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 1:11 π.μ.
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Το γράμμα ενός πατέρα στην κόρη του
"Κοπέλα μου,
έχω να σε δω ακριβώς 14 μέρες και που σε είδα βέβαια ούτε αγκαλιά δεν με άφησαν να σε πάρω. Ίσα που πρόλαβα να πιάσω τα χεράκια σου μέσα στο δικαστήριο πριν σε πάρουν πάλι μακριά μου αυτά τα κακά σκυλιά. Κάθομαι ολομόναχος όλη μέρα στο σπίτι και σκέφτομαι τις ώρες που σε είχα αγκαλιά μου ,τα μάτια μου έχουν στερέψει πια δεν βγαίνουν άλλα δάκρυα ,ο πόνος είναι σιωπηλός και κοντεύει να με τρελάνει. Κάνω κουράγιο και σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα σε πάρω πάλι κοντά μου ,είναι...
ανάξιοι αυτοί που σε έχουν για να μπορέσουν να με κρατήσουν μακριά σου. Κάθε μέρα προσπαθώ να βρω τρόπους έτσι ώστε να τους αναγκάσω να σε φέρουν μια ώρα αρχύτερα κοντά μου ,γιατί το ξέρω καλά όταν θα μπορείς να αποφασίζεις θα έρθεις δίπλα μου. Είμαι κοντά στο να βρω λύση έχω ενεργοποιήσει κάθε σπιθαμή του εγκεφάλου μου, κάνε υπομονή θα σε ξανά κοιμίσω κόρη μου.
Έχω την άδεια να έρχομαι κάθε Σαββατοκύριακο να σε βλέπω αλλά μονάχα η παρουσία της μάνας σου μου προκαλεί απέχθεια. Αυτό που νιώθω για αυτή είναι μίσος που μας χώρισε κοπέλα μου και ξέρω πως αν σε αντικρύσω δεν θα μπορώ να σε αποχωριστώ ξανά. Είναι η ευχαρίστηση που θα τους δώσω να δούνε τον πατέρα σου να κλαίει και να είναι αδύναμος κάνοντας τους το χατίρι . Θα σου πω και ένα μυστικό σήμερα μην πιστέψεις ποτέ πως σε αρνήθηκα όσα και αν σου πούνε είμαι αποφασισμένος να πάω και φυλακή προκειμένου να σε έχω. Όταν σε έχασα πρώτη φορά έκανα κακό σε μένα γιατί αγαπούσα ακόμα την «μάνα σου» και δεν σκέφτηκα να κάνω κακό σε αυτήν ,τώρα δεν συμβαίνει αυτό αγάπη μου. Είσαι η κοπέλα μου και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη όταν θα σε έχω κοντά μου. Προσπάθησα με λόγια ,με μηνύματα ,με mail να τους πείσω να μην σε πάρουν και να σε βλέπω κάθε μέρα αλλά αυτοί αγάπη μου δεν θελαν το κακό σου απλά το έκαναν να πονέσουν εμένα χωρίς να υπολογίσουν την δική μας απώλεια κάνοντάς σου τελικά κακό και εγώ δεν το ανέχομαι.
Προσπαθώ να κοιμηθώ κάθε βράδυ και δεν μπορώ ,σε σκέφτομαι συνέχεια βλέπω ξανά και ξανά το ένα βιντεάκι σου που έχω και δεν το χορταίνω. Κάθε βράδυ σου γράφω και ένα γράμμα με το πώς πέρασα μα μην φανταστείς πως λέω σπουδαία πράγματα απλά έτσι μου κάνεις παρέα. Έτσι μπορώ να μοιραστώ τον πόνο μου αγάπη μου, σου γράφω και κλαίω αλλά νοερά έρχομαι κοντά σου ,σου τραγουδάω και σου κάνω μασάζ όπως σου έκανα κάθε μέρα. Σε αλλάζω ,σου κάνω μπάνιο ,σε βάζω μπροστά στο αερόθερμο με κατουράς και ύστερα μου ρίχνεις ένα πονηρό γέλιο. Δεν αντέχω άλλο κοπέλα μου ,δεν μπορώ μονάχος μου λείπεις και πονάω πολύ ,όλα γύρω μου κινούνται αδιάφορα ,δεν έχω μυαλό για δουλειά ,για βόλτα ,για φαγητό. Έχω κόψει τα πάντα όσες μέρες λείπεις και δεν μπορώ να ξεχαστώ με τίποτα ,ακόμα και η τηλεόραση είτε σε έργο ,είτε σε διαφήμιση ,είτε σε ειδήσεις δείχνει μωρά και θυμάμαι εσένα και κλαίω έχουν αρχίσει και τα χάπια και δεν με πιάνουν και οι ώρες έγιναν πια 24 τις απουσίας σου.Σε αφήνω μωρό μου η ώρα είναι 1 παρά δέκα ξημερώματα τέτοια ώρα αν δεν σου έχουν αλλάξει πρόγραμμα είναι να φας και να κοιμηθείς. Τα τελευταία χρήματα μου τα έδωσα για να εξασφαλίσω τον τρόπο πως θα είμαστε μονάχα οι δύο μας για πάντα και αν δεν είμαστε δίπλα -δίπλα θα είμαστε
Σ αγαπώ πολύ και μου λείπεις".
Ο Πατέρας σου
Αναρτήθηκε από troktiko στις 12:11 π.μ.
έχω να σε δω ακριβώς 14 μέρες και που σε είδα βέβαια ούτε αγκαλιά δεν με άφησαν να σε πάρω. Ίσα που πρόλαβα να πιάσω τα χεράκια σου μέσα στο δικαστήριο πριν σε πάρουν πάλι μακριά μου αυτά τα κακά σκυλιά. Κάθομαι ολομόναχος όλη μέρα στο σπίτι και σκέφτομαι τις ώρες που σε είχα αγκαλιά μου ,τα μάτια μου έχουν στερέψει πια δεν βγαίνουν άλλα δάκρυα ,ο πόνος είναι σιωπηλός και κοντεύει να με τρελάνει. Κάνω κουράγιο και σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα σε πάρω πάλι κοντά μου ,είναι...
ανάξιοι αυτοί που σε έχουν για να μπορέσουν να με κρατήσουν μακριά σου. Κάθε μέρα προσπαθώ να βρω τρόπους έτσι ώστε να τους αναγκάσω να σε φέρουν μια ώρα αρχύτερα κοντά μου ,γιατί το ξέρω καλά όταν θα μπορείς να αποφασίζεις θα έρθεις δίπλα μου. Είμαι κοντά στο να βρω λύση έχω ενεργοποιήσει κάθε σπιθαμή του εγκεφάλου μου, κάνε υπομονή θα σε ξανά κοιμίσω κόρη μου.
Έχω την άδεια να έρχομαι κάθε Σαββατοκύριακο να σε βλέπω αλλά μονάχα η παρουσία της μάνας σου μου προκαλεί απέχθεια. Αυτό που νιώθω για αυτή είναι μίσος που μας χώρισε κοπέλα μου και ξέρω πως αν σε αντικρύσω δεν θα μπορώ να σε αποχωριστώ ξανά. Είναι η ευχαρίστηση που θα τους δώσω να δούνε τον πατέρα σου να κλαίει και να είναι αδύναμος κάνοντας τους το χατίρι . Θα σου πω και ένα μυστικό σήμερα μην πιστέψεις ποτέ πως σε αρνήθηκα όσα και αν σου πούνε είμαι αποφασισμένος να πάω και φυλακή προκειμένου να σε έχω. Όταν σε έχασα πρώτη φορά έκανα κακό σε μένα γιατί αγαπούσα ακόμα την «μάνα σου» και δεν σκέφτηκα να κάνω κακό σε αυτήν ,τώρα δεν συμβαίνει αυτό αγάπη μου. Είσαι η κοπέλα μου και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη όταν θα σε έχω κοντά μου. Προσπάθησα με λόγια ,με μηνύματα ,με mail να τους πείσω να μην σε πάρουν και να σε βλέπω κάθε μέρα αλλά αυτοί αγάπη μου δεν θελαν το κακό σου απλά το έκαναν να πονέσουν εμένα χωρίς να υπολογίσουν την δική μας απώλεια κάνοντάς σου τελικά κακό και εγώ δεν το ανέχομαι.
Προσπαθώ να κοιμηθώ κάθε βράδυ και δεν μπορώ ,σε σκέφτομαι συνέχεια βλέπω ξανά και ξανά το ένα βιντεάκι σου που έχω και δεν το χορταίνω. Κάθε βράδυ σου γράφω και ένα γράμμα με το πώς πέρασα μα μην φανταστείς πως λέω σπουδαία πράγματα απλά έτσι μου κάνεις παρέα. Έτσι μπορώ να μοιραστώ τον πόνο μου αγάπη μου, σου γράφω και κλαίω αλλά νοερά έρχομαι κοντά σου ,σου τραγουδάω και σου κάνω μασάζ όπως σου έκανα κάθε μέρα. Σε αλλάζω ,σου κάνω μπάνιο ,σε βάζω μπροστά στο αερόθερμο με κατουράς και ύστερα μου ρίχνεις ένα πονηρό γέλιο. Δεν αντέχω άλλο κοπέλα μου ,δεν μπορώ μονάχος μου λείπεις και πονάω πολύ ,όλα γύρω μου κινούνται αδιάφορα ,δεν έχω μυαλό για δουλειά ,για βόλτα ,για φαγητό. Έχω κόψει τα πάντα όσες μέρες λείπεις και δεν μπορώ να ξεχαστώ με τίποτα ,ακόμα και η τηλεόραση είτε σε έργο ,είτε σε διαφήμιση ,είτε σε ειδήσεις δείχνει μωρά και θυμάμαι εσένα και κλαίω έχουν αρχίσει και τα χάπια και δεν με πιάνουν και οι ώρες έγιναν πια 24 τις απουσίας σου.Σε αφήνω μωρό μου η ώρα είναι 1 παρά δέκα ξημερώματα τέτοια ώρα αν δεν σου έχουν αλλάξει πρόγραμμα είναι να φας και να κοιμηθείς. Τα τελευταία χρήματα μου τα έδωσα για να εξασφαλίσω τον τρόπο πως θα είμαστε μονάχα οι δύο μας για πάντα και αν δεν είμαστε δίπλα -δίπλα θα είμαστε
Σ αγαπώ πολύ και μου λείπεις".
Ο Πατέρας σου
Αναρτήθηκε από troktiko στις 12:11 π.μ.
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Η κατάθλιψη διπλασιάζει τις πιθανότητες άνοιας
Η κατάθλιψη και η άνοια συνήθως συνυπάρχουν σύμφωνα με τους ειδικούς ερευνητές για πολλά χρόνια αλλά ακόμη δεν είναι σίγουρο πως η μια πάθηση οδηγεί οπωσδήποτε στην άλλη...
Οι δύο νέες έρευνες που δημοσιεύονται στην American journal Neurology δείχνουν πως η κατάθλιψη υποδεικνύει πως οι πιθανότητες άνοιας είναι πιο αυξημένες δίχως όμως να είναι σε θέση οι επιστήμονες να εξηγήσουν την αιτία του φαινομένου αυτού.
Απαιτούνται εκτενέστερες έρευνες για να διαπιστωθεί η συσχέτιση μεταξύ των δύο παθήσεων, σύμφωνα με το δημοσίευμα του BBC.
Σύμφωνα με τους ερευνητές η φυσιολογία του εγκεφάλου, ο τρόπος ζωής και η κοινωνική ζωή του ατόμου ίσως επηρεάζουν αυξάνοντας τις πιθανότητες για την μια ή την άλλη πάθηση.
Η συγκεκριμένη έρευνα του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης δείχνει πως η κατάθλιψη σε νεαρή ηλικία μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να οδηγήσει σε άνοια.
Για 17 συναπτά έτη παρακολούθησε η Δρ. Τζέιν Σαζίνσκι, η επικεφαλής της μελέτης αυτής, παρακολούθησε 949 ηλικιωμένους. Οι 164 από αυτούς έπαθαν άνοια ύστερα από χρόνια κατάθλιψης.thenetwar
ΠΗΓΗ: http://karistoscity.blogspot.com/2010/07/blog-post_521.html
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 4:02 π.μ.
Οι δύο νέες έρευνες που δημοσιεύονται στην American journal Neurology δείχνουν πως η κατάθλιψη υποδεικνύει πως οι πιθανότητες άνοιας είναι πιο αυξημένες δίχως όμως να είναι σε θέση οι επιστήμονες να εξηγήσουν την αιτία του φαινομένου αυτού.
Απαιτούνται εκτενέστερες έρευνες για να διαπιστωθεί η συσχέτιση μεταξύ των δύο παθήσεων, σύμφωνα με το δημοσίευμα του BBC.
Σύμφωνα με τους ερευνητές η φυσιολογία του εγκεφάλου, ο τρόπος ζωής και η κοινωνική ζωή του ατόμου ίσως επηρεάζουν αυξάνοντας τις πιθανότητες για την μια ή την άλλη πάθηση.
Η συγκεκριμένη έρευνα του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης δείχνει πως η κατάθλιψη σε νεαρή ηλικία μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να οδηγήσει σε άνοια.
Για 17 συναπτά έτη παρακολούθησε η Δρ. Τζέιν Σαζίνσκι, η επικεφαλής της μελέτης αυτής, παρακολούθησε 949 ηλικιωμένους. Οι 164 από αυτούς έπαθαν άνοια ύστερα από χρόνια κατάθλιψης.thenetwar
ΠΗΓΗ: http://karistoscity.blogspot.com/2010/07/blog-post_521.html
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 4:02 π.μ.
Οι ληστές του μεροκάματου
«Κλέβουν κέικ ή ένα τσουρέκι». «Κάθε μέρα κάνουμε τον σταυρό μας»
Μετά τις οργανωμένες ληστρικές επιδρομές, την απειλή και την αφαίρεση ανθρώπινων ζωών και την αφαίμαξη περιουσιών, τώρα προστίθενται και οι ληστές του...
μεροκάματου.
Πρόκειται για άτομα που δρουν κυρίως σε συνοικίες προσπαθώντας να εξασφαλίσουν έστω μία πενιχρή λεία, όπως 10 ή 20 ευρώ. Ακόμη και γι’ αυτά όμως τα λίγα χρήματα είναι ικανοί να κάνουν τα πιο μεγάλα και πιο σκληρά εγκλήματα...
Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες από αστυνομικές πηγές, η οικονομική κρίση και η ανέχεια της εποχής έχει ωθήσει στις ατραπούς της μικροπαρανομίας ακόμη και ανθρώπους που δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τις αρχές και είχαν -μέχρι πρότινος τουλάχιστον- λευκό ποινικό μητρώο.
Οι ληστές του... μεροκάματου χτυπούν συνήθως μικρομάγαζα, δηλαδή ψιλικατζίδικα και περίπτερα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις και όταν δεν είναι οπλισμένοι, συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω από τους ιδιοκτήτες αυτών.
espresso
Share on Facebook
Μετά τις οργανωμένες ληστρικές επιδρομές, την απειλή και την αφαίρεση ανθρώπινων ζωών και την αφαίμαξη περιουσιών, τώρα προστίθενται και οι ληστές του...
μεροκάματου.
Πρόκειται για άτομα που δρουν κυρίως σε συνοικίες προσπαθώντας να εξασφαλίσουν έστω μία πενιχρή λεία, όπως 10 ή 20 ευρώ. Ακόμη και γι’ αυτά όμως τα λίγα χρήματα είναι ικανοί να κάνουν τα πιο μεγάλα και πιο σκληρά εγκλήματα...
Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες από αστυνομικές πηγές, η οικονομική κρίση και η ανέχεια της εποχής έχει ωθήσει στις ατραπούς της μικροπαρανομίας ακόμη και ανθρώπους που δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τις αρχές και είχαν -μέχρι πρότινος τουλάχιστον- λευκό ποινικό μητρώο.
Οι ληστές του... μεροκάματου χτυπούν συνήθως μικρομάγαζα, δηλαδή ψιλικατζίδικα και περίπτερα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις και όταν δεν είναι οπλισμένοι, συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω από τους ιδιοκτήτες αυτών.
espresso
Share on Facebook
Γατες έφαγαν τον ιδιοκτήτη τους!
ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ
Μια πραγματικά σοκαριστική είδηση αο την Αμερική. Ο 74χρονος Herbert Walden ζούσε μαζί με την 94χρονη κατάκοιτη και ανήμπορη μητέρα του. Ο Herbert πέθανε απο καρδιακή προσβολή και η γυναίκα δε μπορούσε να κάνει τίποτα. Στο σπίτι είχαν 16 γάτες και έναν σκύλο. Η μητέρα πέθανε λίγες μέρες μετά απο αφυδάτωση αφού...
δεν ήταν σε θέση να εξυπηρετηθεί. Η αστυνομία βρήκε τους 2 νεκρούς μαζί με 4 γάτες και ένα σκύλο που είχαν χάσει και αυτά τη ζωή τους. Οι υπόλοιπες γάτες που λιμοκτονούσαν είχαν αρχίσει να τρώνε το πόδι του Herbert
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 4:47 μ.μ.
Μια πραγματικά σοκαριστική είδηση αο την Αμερική. Ο 74χρονος Herbert Walden ζούσε μαζί με την 94χρονη κατάκοιτη και ανήμπορη μητέρα του. Ο Herbert πέθανε απο καρδιακή προσβολή και η γυναίκα δε μπορούσε να κάνει τίποτα. Στο σπίτι είχαν 16 γάτες και έναν σκύλο. Η μητέρα πέθανε λίγες μέρες μετά απο αφυδάτωση αφού...
δεν ήταν σε θέση να εξυπηρετηθεί. Η αστυνομία βρήκε τους 2 νεκρούς μαζί με 4 γάτες και ένα σκύλο που είχαν χάσει και αυτά τη ζωή τους. Οι υπόλοιπες γάτες που λιμοκτονούσαν είχαν αρχίσει να τρώνε το πόδι του Herbert
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 4:47 μ.μ.
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Μεχρι και εγώ γέλασα...
Πρώτη φορά βλέπουμε τέτοια χαρά απο χελώνα
ΜΕ ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑ
Η χελώνα χαίρεται πάρα πολύ με την οδοντόβουρτσα. Της κάνει μασάζ ο άλλος και αυτή πάει πέρα δώθε.
http://troktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_1692.html
ΜΕ ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑ
Η χελώνα χαίρεται πάρα πολύ με την οδοντόβουρτσα. Της κάνει μασάζ ο άλλος και αυτή πάει πέρα δώθε.
http://troktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_1692.html
ΑμεΑ ο πρώτος των πρώτων στη Θεσσαλονίκη
ΜΕ ΤΡΙΑ 20ΡΙΑ, ΕΝΑ 19,9 ΚΑΙ ΔΥΟ 19,8
Νικητής της ζωής, ένα αγόρι με σπαστική τετραπληγία, ο Ραφαήλ Παπαδόπουλος, μαθητής του 20ου λυκείου, είναι ο πρώτος των πρώτων στη Θεσσαλονίκη. Συγκέντρωσε 19.952 μόρια και ονειρεύεται καριέρα πολιτικού...
...Ο Ραφαήλ αντιμετωπίζει σοβαρά κινητικά προβλήματα, αλλά... "δε μασάει" όπως λένε φίλοι και συμμαθητές του. Οι καθηγητές του δηλώνουν περήφανοι γι' αυτόν και η οικογένειά του βλέπει στο πρόσωπό του, τη δικαίωση των αγώνων της. Λατρεύει τη λογοτεχνία και τα ρεμπέτικα.
"Στα έξι μαθήματα που εξετάστηκα", λέει, "έγραψα τρία 20άρια, ένα 19,9 και δύο 19,8. Οι περισσότεροι μου προτείνουν να δηλώσω τη Νομική Σχολή, όμως εγώ προτιμώ το τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Τα μαθήματα είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά μου. Βλέπετε... ευελπιστώ να γίνω πολιτικός", εξομολογείται στην "Ε".
"Η φετινή χρονιά ήταν δύσκολη", παραδέχεται. "Έκανα 4,5 ώρες φροντιστήριο την εβδομάδα, όχι όμως και 10 ή 15, όπως άκουγα από συμμαθητές μου. Μελετούσα μεθοδικά και δε χρειάστηκε να ξενυχτήσω ή να κάνω υπερβολές".
Παρολ'αυτά, ο Ραφαήλ ενδέχεται ν' αντιμετωπίσει άλλο ένα πρόβλημα στις επιλογές του. Με τη μητέρα του Ελισάβετ επισκέφθηκαν το τμήμα Πολιτικών Επιστημών της σχολής Οικονομικών ,Νομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ για να διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχουν ειδικές ράμπες, ούτε καμιά άλλη υποδομή για ΑμεΑ.
http://www.enet.gr
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 7:28 μ.μ.
Νικητής της ζωής, ένα αγόρι με σπαστική τετραπληγία, ο Ραφαήλ Παπαδόπουλος, μαθητής του 20ου λυκείου, είναι ο πρώτος των πρώτων στη Θεσσαλονίκη. Συγκέντρωσε 19.952 μόρια και ονειρεύεται καριέρα πολιτικού...
...Ο Ραφαήλ αντιμετωπίζει σοβαρά κινητικά προβλήματα, αλλά... "δε μασάει" όπως λένε φίλοι και συμμαθητές του. Οι καθηγητές του δηλώνουν περήφανοι γι' αυτόν και η οικογένειά του βλέπει στο πρόσωπό του, τη δικαίωση των αγώνων της. Λατρεύει τη λογοτεχνία και τα ρεμπέτικα.
"Στα έξι μαθήματα που εξετάστηκα", λέει, "έγραψα τρία 20άρια, ένα 19,9 και δύο 19,8. Οι περισσότεροι μου προτείνουν να δηλώσω τη Νομική Σχολή, όμως εγώ προτιμώ το τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Τα μαθήματα είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά μου. Βλέπετε... ευελπιστώ να γίνω πολιτικός", εξομολογείται στην "Ε".
"Η φετινή χρονιά ήταν δύσκολη", παραδέχεται. "Έκανα 4,5 ώρες φροντιστήριο την εβδομάδα, όχι όμως και 10 ή 15, όπως άκουγα από συμμαθητές μου. Μελετούσα μεθοδικά και δε χρειάστηκε να ξενυχτήσω ή να κάνω υπερβολές".
Παρολ'αυτά, ο Ραφαήλ ενδέχεται ν' αντιμετωπίσει άλλο ένα πρόβλημα στις επιλογές του. Με τη μητέρα του Ελισάβετ επισκέφθηκαν το τμήμα Πολιτικών Επιστημών της σχολής Οικονομικών ,Νομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ για να διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχουν ειδικές ράμπες, ούτε καμιά άλλη υποδομή για ΑμεΑ.
http://www.enet.gr
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 7:28 μ.μ.
Γιατί βιδώνουν την πίτσα;
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗΣ ΦΑΓΗΤΩΝ
Τελευταία φορα που είδατε κάτι λαχταριστό σε κατάλογο φαγητού το πήρατε και δεν είχε καμία σχέση; Πως γίνεται πάντα στους καταλόγους να φαίνονται έτσι και απο κοντά να ειναι τελείως διαφορετικά; Μια φωτογράφηση πίτσας για παράδειγμα ειναι πολύ πιο πολύπλοκη απο ότι θα φανταζόσασταν, ακόμα και βίδες απαιτεί
http://troktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_4606.html
Τελευταία φορα που είδατε κάτι λαχταριστό σε κατάλογο φαγητού το πήρατε και δεν είχε καμία σχέση; Πως γίνεται πάντα στους καταλόγους να φαίνονται έτσι και απο κοντά να ειναι τελείως διαφορετικά; Μια φωτογράφηση πίτσας για παράδειγμα ειναι πολύ πιο πολύπλοκη απο ότι θα φανταζόσασταν, ακόμα και βίδες απαιτεί
http://troktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_4606.html
Σοκ: Απόπειρα αυτοκτονίας 18χρονου λόγω απογοήτευσης από τις Πανελλήνιες!
Σοκ: Απόπειρα αυτοκτονίας 18χρονου λόγω απογοήτευσης από τις Πανελλήνιες!
Ένας 18χρονος τελειόφοιτος Λυκείου, ο οποίος είχε δώσει Πανελλήνιες και αγωνιούσε, όπως όλοι οι μαθητές, για τα αποτελέσματα των εξετάσεων, μόλις πληροφορήθηκε ότι δεν τα είχε πάει καλά, έχασε την ψυχραιμία του και προχώρησε στο απονενοημένο διάβημα...
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες της stifora.gr, ο 18χρονος που κατοικούσε σε μία παλαιά μονοκατοικία της Νέας Σμύρνης, βρήκε ένα περίστροφο -άγνωστο μέχρι στιγμής το πώς- και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι.
Δραματικές στιγμές ακολούθησαν με γείτονες να έχουν ειδοποιήσει το ΕΚΑΒ και το άτυχο νεαρό αγόρι να μεταφέρεται αιμόφυρτο στο Νοσοκομείο, ενώ η μητέρα του δε βρισκόταν στο σπίτι και ειδοποιήθηκε για το συμβάν.
Από λεπτό σε λεπτό θα είμαστε σε θέση να σας ενημερώσουμε εάν ο νεαρός μαθητής παραμένει στη ζωή και σε ποια κατάσταση βρίσκεται, αν και υπάρχουν φόβοι ότι το χτύπημα στο κεφάλι ήταν μοιραίο.
http://www.stifora.gr
Ένας 18χρονος τελειόφοιτος Λυκείου, ο οποίος είχε δώσει Πανελλήνιες και αγωνιούσε, όπως όλοι οι μαθητές, για τα αποτελέσματα των εξετάσεων, μόλις πληροφορήθηκε ότι δεν τα είχε πάει καλά, έχασε την ψυχραιμία του και προχώρησε στο απονενοημένο διάβημα...
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες της stifora.gr, ο 18χρονος που κατοικούσε σε μία παλαιά μονοκατοικία της Νέας Σμύρνης, βρήκε ένα περίστροφο -άγνωστο μέχρι στιγμής το πώς- και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι.
Δραματικές στιγμές ακολούθησαν με γείτονες να έχουν ειδοποιήσει το ΕΚΑΒ και το άτυχο νεαρό αγόρι να μεταφέρεται αιμόφυρτο στο Νοσοκομείο, ενώ η μητέρα του δε βρισκόταν στο σπίτι και ειδοποιήθηκε για το συμβάν.
Από λεπτό σε λεπτό θα είμαστε σε θέση να σας ενημερώσουμε εάν ο νεαρός μαθητής παραμένει στη ζωή και σε ποια κατάσταση βρίσκεται, αν και υπάρχουν φόβοι ότι το χτύπημα στο κεφάλι ήταν μοιραίο.
http://www.stifora.gr
Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010
Σοφά λόγια περί φίλων
"A friend is someone who is there for you when he'd rather be anywhere else."
- Len Wein - Sent by Paulo Louro
"I get by with a little help from my friends."
- John Lennon
"Friendship is unnecessary, like philosophy, like art... It has no survival value; rather is one of those things that give value to survival."
- C. S. Lewis
"To be depressed is to be lonely; to have a friend is to be happy..."
- Guido
"Anybody can sympathise with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature to sympathise with a friend's success."
- Oscar Wilde
"If you judge people, you have no time to love them."
- Mother Teresa
"The best mirror is an old friend."
- George Herbert
"The happiest moments my heart knows are those in which it is pouring forth its affections to a few esteemed characters."
- Thomas Jefferson
"There is no hope of joy except in human relations."
- Antoine de Sainte-Exupery
"Money might make you wealthy, but friends makes you rich."
"You cannot say you've lost a friend. If a friendship is capable of ending, it is because it never existed."
"Friend derives from a word meaning "free." A friend is someone who allows us the space and freedom to be."
"How lucky I am to have known someone who was so hard to say goodbye to."
"One loyal friend is better than ten thousand family members." ---> ???? (ισχύει άραγες?)
"Love doesn't make the world go round, it makes the ride worthwhile."
-F.P. Jones
"You never lose by loving. You always lose by holding back."-----> Από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωή.Πόσο δύναμη και θάρρος όμως χρειάζεται για να το εφαρμόσεις??
"Associate yourself with men of good quality if you esteem your own reputation; for 'tis better to be alone than in bad company."
- George Washington (1732 - 1799) US Statesman. -------> Προσωπική φιλοσοφία ζωής,enough said
"Misfortune shows those who are not really friends."
- Aristotle
"A true friend stabs you in the front."
- Oscar Wilde
"Without friends no one would choose to live, though he had all other goods."
- Artistotle
"The making of friends, who are real friends, is the best token we have of a man's success in life."
- Edward Everett Hale
"The most beautiful thing we can experience is the mysterious, it is the true sourse of art, science, and friendship."
- Albert Einstien (Sent by Brandon Merenda)
"... no man is useless
while he has a friend."
- Robert Louis Stevenson
"In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends."
- Martin Luther King Jr.
javascript:void(0)
-Barbara DeAngelis
"I'll keep it short and sweet. family. religion. friendship. these are the three demons you must slay if you wish to succeed in business. "
- Mongomery Burns (The Simpsons) sent by Troy Edwards
"I don't trust him. We're."
- Bertolt Brecht
"A woman can become a man's friend only in the following stages - first an acquantaince, next a mistress, and only then a friend."
- Anton Chekhov---->σοφό
"Sometimes your closest friend is your greatest enemy."
- Jason Fong
What are friends?
Friends are people that you think are your friends
But they're really your enemies, with secret indentities
and disguises, to hide they're true colors
So just when you think you're close enough to be brothers
they wanna come back and cut your throat when you ain't lookin
-"If I Had" - Eminem
"True love is like ghosts, which everybody talks about and few have seen.--->δυστυχώς...
"Friendship is delicate as a glass, once broken it can be fixed but there will always be cracks" --->αν ραγίσει το γυαλί...
"Friendships last when each friend thinks he has a slight superiority over the other."
- Honore Debalazac---->ώστε να μην ζηλεύεις-φθονείς-αισθάνεσαι κατώτερος??....
"Friends are just enimies who don't have enough guts to kill you"
-Sent in by Dayna Vastano
Τελικά ουδέν καλόν αμιγές κακού...
- Len Wein - Sent by Paulo Louro
"I get by with a little help from my friends."
- John Lennon
"Friendship is unnecessary, like philosophy, like art... It has no survival value; rather is one of those things that give value to survival."
- C. S. Lewis
"To be depressed is to be lonely; to have a friend is to be happy..."
- Guido
"Anybody can sympathise with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature to sympathise with a friend's success."
- Oscar Wilde
"If you judge people, you have no time to love them."
- Mother Teresa
"The best mirror is an old friend."
- George Herbert
"The happiest moments my heart knows are those in which it is pouring forth its affections to a few esteemed characters."
- Thomas Jefferson
"There is no hope of joy except in human relations."
- Antoine de Sainte-Exupery
"Money might make you wealthy, but friends makes you rich."
"You cannot say you've lost a friend. If a friendship is capable of ending, it is because it never existed."
"Friend derives from a word meaning "free." A friend is someone who allows us the space and freedom to be."
"How lucky I am to have known someone who was so hard to say goodbye to."
"One loyal friend is better than ten thousand family members." ---> ???? (ισχύει άραγες?)
"Love doesn't make the world go round, it makes the ride worthwhile."
-F.P. Jones
"You never lose by loving. You always lose by holding back."-----> Από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωή.Πόσο δύναμη και θάρρος όμως χρειάζεται για να το εφαρμόσεις??
"Associate yourself with men of good quality if you esteem your own reputation; for 'tis better to be alone than in bad company."
- George Washington (1732 - 1799) US Statesman. -------> Προσωπική φιλοσοφία ζωής,enough said
"Misfortune shows those who are not really friends."
- Aristotle
"A true friend stabs you in the front."
- Oscar Wilde
"Without friends no one would choose to live, though he had all other goods."
- Artistotle
"The making of friends, who are real friends, is the best token we have of a man's success in life."
- Edward Everett Hale
"The most beautiful thing we can experience is the mysterious, it is the true sourse of art, science, and friendship."
- Albert Einstien (Sent by Brandon Merenda)
"... no man is useless
while he has a friend."
- Robert Louis Stevenson
"In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends."
- Martin Luther King Jr.
javascript:void(0)
-Barbara DeAngelis
"I'll keep it short and sweet. family. religion. friendship. these are the three demons you must slay if you wish to succeed in business. "
- Mongomery Burns (The Simpsons) sent by Troy Edwards
"I don't trust him. We're
- Bertolt Brecht
"A woman can become a man's friend only in the following stages - first an acquantaince, next a mistress, and only then a friend."
- Anton Chekhov---->σοφό
"Sometimes your closest friend is your greatest enemy."
- Jason Fong
What are friends?
Friends are people that you think are your friends
But they're really your enemies, with secret indentities
and disguises, to hide they're true colors
So just when you think you're close enough to be brothers
they wanna come back and cut your throat when you ain't lookin
-"If I Had" - Eminem
"True love is like ghosts, which everybody talks about and few have seen.--->δυστυχώς...
"Friendship is delicate as a glass, once broken it can be fixed but there will always be cracks" --->αν ραγίσει το γυαλί...
"Friendships last when each friend thinks he has a slight superiority over the other."
- Honore Debalazac---->ώστε να μην ζηλεύεις-φθονείς-αισθάνεσαι κατώτερος??....
"Friends are just enimies who don't have enough guts to kill you"
-Sent in by Dayna Vastano
Τελικά ουδέν καλόν αμιγές κακού...
Αν έρθουν για κατάσχεση, θα τους σκοτώσω
Ποιος πήρε το νόμο στα χέρια του; Ποιος αποφάσισε να αφαιρέσει την ζωή τριών ανθρώπων για μια κατάσχεση; Το απίστευτης αγριότητας έγκλημα, δεν μπορεί να χωρέσε στην λογική ανθρώπου. Οι τρεις..
άνδρες κάθισαν να φάνε σε παραλιακό εστιατόριο, στην Λεωφόρο Αρχαίου Θεάτρου στην Ερέτρια, εκεί όπου είχε κλειστεί το ραντεβού. Ο τέταρτος από την παρέα είχε απομακρυνθεί για λίγο, για να μιλήσει στο κινητό του, εκείνη την ώρα ο δράστης σήκωσε το όπλο πυροβόλησε τους τρεις που βρίσκονταν μπροστά του. Κανένας δεν πρόλαβε να κάνει απολύτως τίποτα. Σύμφωνα με πληροφορίες, το ραντεβού κλείστηκε στην παραλιακή ταβέρνα για να συζητηθεί το ενδεχόμενο κατάσχεσης του σπιτιού αλλά και των επιχειρήσεων, ένα πρατήριο υγρών καυσίμων κι ένα καφενείο, που διατηρούσε ο δράστης. Μια εβδομάδα πριν όταν τον 54χρονο επιχειρηματία Παναγιώτη Σιμωτή είχε επισκεφθεί δικαστικός κλητήρας και τον είχε ενημερώσει για την κατάσχεση, η απάντησή του ήταν σαφής: «Αν έρθουν θα τους σκοτώσω», όπως έγινε.
Νεκροί είναι ο Α.Κ., κάτοικος Κορωπίου, ο Π.Γ., κάτοικος Μενιδίου και ο δικηγόρος, ο οποίος φέρεται να ήταν ανιψιός ενός ανθρώπου ο οποίος έχει απασχολήσει στο παρελθόν τις αρχές για παραβατικές πράξεις.
Αναρτήθηκε από troktiko στις 5:02 μ.μ.
ΥΣ: Δεν τον κατηγορώ....
άνδρες κάθισαν να φάνε σε παραλιακό εστιατόριο, στην Λεωφόρο Αρχαίου Θεάτρου στην Ερέτρια, εκεί όπου είχε κλειστεί το ραντεβού. Ο τέταρτος από την παρέα είχε απομακρυνθεί για λίγο, για να μιλήσει στο κινητό του, εκείνη την ώρα ο δράστης σήκωσε το όπλο πυροβόλησε τους τρεις που βρίσκονταν μπροστά του. Κανένας δεν πρόλαβε να κάνει απολύτως τίποτα. Σύμφωνα με πληροφορίες, το ραντεβού κλείστηκε στην παραλιακή ταβέρνα για να συζητηθεί το ενδεχόμενο κατάσχεσης του σπιτιού αλλά και των επιχειρήσεων, ένα πρατήριο υγρών καυσίμων κι ένα καφενείο, που διατηρούσε ο δράστης. Μια εβδομάδα πριν όταν τον 54χρονο επιχειρηματία Παναγιώτη Σιμωτή είχε επισκεφθεί δικαστικός κλητήρας και τον είχε ενημερώσει για την κατάσχεση, η απάντησή του ήταν σαφής: «Αν έρθουν θα τους σκοτώσω», όπως έγινε.
Νεκροί είναι ο Α.Κ., κάτοικος Κορωπίου, ο Π.Γ., κάτοικος Μενιδίου και ο δικηγόρος, ο οποίος φέρεται να ήταν ανιψιός ενός ανθρώπου ο οποίος έχει απασχολήσει στο παρελθόν τις αρχές για παραβατικές πράξεις.
Αναρτήθηκε από troktiko στις 5:02 μ.μ.
ΥΣ: Δεν τον κατηγορώ....
Ο θεός αγαπούσε αυτόν τον πατέρα. Ενας υπέροχος θάνατος
H χαρά του γάμου, μετατράπηκε σε θρήνο
Τη μέρα του γάμου του, ο γαμπρός έχασε τον πατέρα του στο γαμήλιο γλέντι
Άσχημο παιχνίδι, έπαιξε η μοίρα για ένα ζευγάρι, που ένωσαν τις ζωές του το περασμένο Σάββατο. Το μυστήριο του γάμου τελέστηκε κανονικά στη εκκλησία της...
Λίμνης Ευβοίας. Ακολούθησε σε γνωστό εστιατόριο, η γαμήλια δεξίωση. Τον χορό έσυρε η νύφη με τον γαμπρό και τους γονείς τους. Όμως η καρδιά του πατέρα του γαμπρού δεν άντεξε, και κατέρρευσε. Στο νοσοκομείο, απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Η χαρά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μετατράπηκε σε θρήνο. Το Σάββατο ο γάμος, την Κυριακή η κηδεία.
Αναρτήθηκε από troktiko στις 3:53 μ.μ.
Τη μέρα του γάμου του, ο γαμπρός έχασε τον πατέρα του στο γαμήλιο γλέντι
Άσχημο παιχνίδι, έπαιξε η μοίρα για ένα ζευγάρι, που ένωσαν τις ζωές του το περασμένο Σάββατο. Το μυστήριο του γάμου τελέστηκε κανονικά στη εκκλησία της...
Λίμνης Ευβοίας. Ακολούθησε σε γνωστό εστιατόριο, η γαμήλια δεξίωση. Τον χορό έσυρε η νύφη με τον γαμπρό και τους γονείς τους. Όμως η καρδιά του πατέρα του γαμπρού δεν άντεξε, και κατέρρευσε. Στο νοσοκομείο, απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Η χαρά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μετατράπηκε σε θρήνο. Το Σάββατο ο γάμος, την Κυριακή η κηδεία.
Αναρτήθηκε από troktiko στις 3:53 μ.μ.
Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010
Άγριο φoνικό στη Νέα Τυρολόη Σερρών
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΙΣΜΑ ΕΝΟΣ ΧΩΡΑΦΙΟΥ
Το πότισμα ενός χωραφιού ήταν η αιτία του άγριου εγκλήματος που σημειώθηκε σε αγροτική περιοχή της Νέας Τυρολόης. Αγρότης παρουσιάστηκε γύρω στις έξι το απόγευμα στην Αστυνομική Διεύθυνση Σερρών με το δικηγόρο του και ομολόγησε ότι πυροβόλησε και σκότωσε τον 66χρονο υδρονομέα της περιοχής, μετά...
...από διαπληκτισμό για το πότισμα των χωραφιών.
Οι διαφορές που είχαν μεταξύ τους, αγρότης και υδρονομέας, οδήγησαν τον πρώτο στο σημείο να πάρει το κυνηγετικό του όπλο και να δώσει ένα αποτρόπαιο τέλος στο διαπληκτισμό τους.
Ο 67χρονος αγρότης κρατείται αυτή την ώρα στην Αστυνομική Διεύθυνση Σερρών όπου και ανακρίνεται, ενώ αναμένονται νέα στοιχεία για το έγκλημα μετά την ιατροδικαστική εξέταση.
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 8:17 μ.μ.
Το πότισμα ενός χωραφιού ήταν η αιτία του άγριου εγκλήματος που σημειώθηκε σε αγροτική περιοχή της Νέας Τυρολόης. Αγρότης παρουσιάστηκε γύρω στις έξι το απόγευμα στην Αστυνομική Διεύθυνση Σερρών με το δικηγόρο του και ομολόγησε ότι πυροβόλησε και σκότωσε τον 66χρονο υδρονομέα της περιοχής, μετά...
...από διαπληκτισμό για το πότισμα των χωραφιών.
Οι διαφορές που είχαν μεταξύ τους, αγρότης και υδρονομέας, οδήγησαν τον πρώτο στο σημείο να πάρει το κυνηγετικό του όπλο και να δώσει ένα αποτρόπαιο τέλος στο διαπληκτισμό τους.
Ο 67χρονος αγρότης κρατείται αυτή την ώρα στην Αστυνομική Διεύθυνση Σερρών όπου και ανακρίνεται, ενώ αναμένονται νέα στοιχεία για το έγκλημα μετά την ιατροδικαστική εξέταση.
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 8:17 μ.μ.
Σκότωσε την κόρη τoυ διότι τον ενχολούσε την ώρα του αγώνα
Απίστευτο κι όμως... Αμερικάνικο. Τεξανός κατηγορείται για τη δολοφονία της δίχρονης θετής του κόρης διότι τον ενοχλούσε ενώ έβλεπε αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το περιστατικό αποκαλύπτει τοπική εφημερίδα. Ο ύποπτος, Έκτορ Κάστρο, 28 ετών, φέρεται να ομολόγησε σε αστυνομικούς ότι....
χτύπησε την κόρη του διότι ούρλιαζε και δεν σταματούσε να κλαίει στην διάρκεια του αγώνα ανάμεσα στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου των ΗΠΑ και της Γκάνας, ανέφερε η εφημερίδα The Monitor (ΜακΆλεν, Τέξας).
Ο Κάστρο είπε ότι χτύπησε δυο φορές με τη γροθιά του την κόρη του στο στήθος.
Σύμφωνα με την αστυνομική έκθεση ο Κάστρο έβαλε μια βίδα στο λαιμό της μικρής ώστε να φανεί ότι ο θάνατός της οφειλόταν σε ατύχημα. Ο θετός πατέρας του κοριτσιού προσπάθησε να την επαναφέρει με τεχνητή αναπνοή όταν αντιλήφθηκε ότι είχε πάψει να αναπνέει.
Στην ιατροδικαστική έκθεση αναφέρεται ότι το κορίτσι είχε τέσσερα σπασμένα πλευρά--τρία από τα κατάγματα είχαν προκληθεί πριν από αρκετές εβδομάδες.
pamemundial.gr
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 10:39 π.μ.
Το περιστατικό αποκαλύπτει τοπική εφημερίδα. Ο ύποπτος, Έκτορ Κάστρο, 28 ετών, φέρεται να ομολόγησε σε αστυνομικούς ότι....
χτύπησε την κόρη του διότι ούρλιαζε και δεν σταματούσε να κλαίει στην διάρκεια του αγώνα ανάμεσα στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου των ΗΠΑ και της Γκάνας, ανέφερε η εφημερίδα The Monitor (ΜακΆλεν, Τέξας).
Ο Κάστρο είπε ότι χτύπησε δυο φορές με τη γροθιά του την κόρη του στο στήθος.
Σύμφωνα με την αστυνομική έκθεση ο Κάστρο έβαλε μια βίδα στο λαιμό της μικρής ώστε να φανεί ότι ο θάνατός της οφειλόταν σε ατύχημα. Ο θετός πατέρας του κοριτσιού προσπάθησε να την επαναφέρει με τεχνητή αναπνοή όταν αντιλήφθηκε ότι είχε πάψει να αναπνέει.
Στην ιατροδικαστική έκθεση αναφέρεται ότι το κορίτσι είχε τέσσερα σπασμένα πλευρά--τρία από τα κατάγματα είχαν προκληθεί πριν από αρκετές εβδομάδες.
pamemundial.gr
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 10:39 π.μ.
Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010
Ιδoυ ο νεκρός που φώναζε απο το μνήμα του!
Αυτός ειναι ο "νεκρός" που φώναζε απο το μνήμα του! Ο πεθαμένος δεν είχε πεθάνει. Είχε γίνει κανονικά η κηδεία, μετά από καρδιακό επεισόδιο που υπέστη. Όλα έγιναν νομότυπα, η κηδεία κανονικά, και την επόμενη μέρα, όταν πήγαν στο νεκροταφείο, άκουσαν μέσα από τον τάφο φωνές. Ο άνθρωπος είχε ξυπνήσει, σπάνιο για τα ιατρικά δεδομένα, ήταν ζωντανός.
http://troktiko.blogspot.com/2010/06/o_1649.html--->fotografies
http://troktiko.blogspot.com/2010/06/o_1649.html--->fotografies
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
Επέζησε απο το εκτελεστικό απόσπασμα
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 9 ΣΦΑΙΡΕΣ, ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
Ο Wenseslao Moguel το 1915 καταδικάστηκε σε θάνατο , στην Μεξικανική επανάσταση. Χωρίς καν να πάει σε δίκη τον πήγαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Μετά απο 9 σφαίρες...
οι εκτελεστές του έριξαν και μια στο κεφάλι για να ειναι σίγουροι για το θάνατό του. Ο Wenseslao απ θαύμα επέζησε. Κατάφερε να το σκάσει αφού τον θεωρούσαν νεκρό και έζησε πολλά χρόνια μετά για να διηγηθεί την ιστορία τουShare on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 9:47 μ.μ.
Αν ο Θεός θέλει να ζήσεις, ζεις....
Ο Wenseslao Moguel το 1915 καταδικάστηκε σε θάνατο , στην Μεξικανική επανάσταση. Χωρίς καν να πάει σε δίκη τον πήγαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Μετά απο 9 σφαίρες...
οι εκτελεστές του έριξαν και μια στο κεφάλι για να ειναι σίγουροι για το θάνατό του. Ο Wenseslao απ θαύμα επέζησε. Κατάφερε να το σκάσει αφού τον θεωρούσαν νεκρό και έζησε πολλά χρόνια μετά για να διηγηθεί την ιστορία τουShare on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 9:47 μ.μ.
Αν ο Θεός θέλει να ζήσεις, ζεις....
Τρίτη 22 Ιουνίου 2010
Το ημερολόγιο-Μια λυπητερή μέρα...
Είναι Δευτέρα.21-6-2010.Μια τυπική, καθημερινή,βαρετή μέρα για τους περισσότερους,που απλά περιμένουν να περάσει ώστε να έρθει η επομένη.Δεν ανήκουν όμως όλοι σε αυτή την κατηγορία...
Η ώρα είναι 9:30 και βρίσκομαι στο κυλικείο της σχολής μου. Έχω βλέπετε να δώσω βιολογία.Η εξέταση είναι στις 11:00.Κλασσικά παραγγέλνω τον συνηθισμένο μου καφέ:
-Κυρ Νίκο φτιάξε μου ένα νες μέτριο με γάλα.
-Ένα νες έφτασε!
Πληρώνω και κάθομαι σε ένα απο τα τραπεζάκια του κυλικείου.Αρχίζω και φέρνω στο θυμιτικό μου, εικόνες από τη χθεσινή μέρα: Τίποτα το ιδιαίτερο(για μια ογκολογική κλινική τονίζω) δεν χαρακτήρισε τη Κυριακή. Ο κ. Χρήστος ,παρ΄ όλο που συνέχιζε να μην έχει έντονους σωματικούς πόνους, του έλειπε ο γιος του, με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την κατάσταση υγείας του, νεύρα και θυμός να συνοδεύουν τη διάθεσή του:
-ΘΈΛΩ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΉΣΩ ΜΕ ΤΟ ΙΑΤΡΕΊΟ ΠΟΝΟΥ.ΈΧΩ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΌ ΠΟΥ ΚΆΝΩ ΑΊΤΗΣΕΙς ΚΑΙ ΠΑΊΡΝΩ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.
-(Σίγουρα πονούσε ο άνθρωπος ,αλλά αμφιβάλλω αν η ένταση του πόνου είναι τόσο μεγάλη όσο ισχυρίζεται. Βέβαια ο πόνος είναι κάτι το υποκειμενικό αλλά... τι να πω, άλλους τους πιστεύεις και άλλοι αισθάνεσαι πως το κάνουν με μια δόση υπερβολής.Λάθος μου να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ισως να επηρεάζομαι από το γεγονός που ήταν χρόνιος χρήστης ναρκωτικών ουσιών, και δε μπορεί να μην περνάει απο το μυαλό μου, πως έστω και για λίγο ,δεν επιθυμεί αναλγητικά, για να είναι high... )Κύριε Χρήστο, αύριο θα σας δώσουμε το τηλέφωνο του ιατρείου. Μην κάνετε έτσι. ΚΑΙ ΘΑ ΣΑς ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΠΝΊΖΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΑς.ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ ΆΛΛΟς ΑΣΘΕΝΉς....
-ΠΟΙΟς ΕΊΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙς ΤΙ ΝΑ ΚΆΝΩ????ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΠΝΊΣΩ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΓΈΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΤΑΜΕΊΟ ΤΟΥ ΟΓΑ ΤΟΥ ΚΑΛΎΠΤΕΙ ΜΌΝΟ 50 ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΈΞΟΔΑ ΝΟΣΗΛΕΊΑς???ΘΑ ΚΆΝΩ ΌΤΙ ΓΟΥΣΤΆΡΩ. ΚΑΤΑΛΆΒΑΤΕ?????Η ΝΑ ΣΑς ΤΟ ΚΆΝΩ ΠΟΙΟ ΛΙΑΝΑ?
-(εκεί είδα το γιατρό, αλλά και μένα να φοβόμαστε πως θα φάμε ξύλο σήμερα.Δε θα τη γλιτώναμε...Το βλέμμα του είχε γυαλίσει,και φαινόταν πως ήθελε αυτό το θυμό, τα νεύρα, τη θλίψη να τα ξεσπάσει κάπου....και όποιον έπαιρνε η μπάλα....)Μα σας παρακαλώ , δεν υπάρχει λόγος να φωνάζετε. Αν θέλετε να καπνίζετε τουλάχιστον βγείτε στο μπαλκόνι. Σεβαστείτε τους κανόνες του νοσοκομείου και τον άνθρωπο στη διπλανή κλίνη...
-ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΜΕ ΒΟΗΘΑΈΙ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ. ΠΟΝΑΩ.....
-Καλώς, καλώς. Αν πονάτε τόσο θα αυξήσουμε τις δόσεις μορφίνης,ώστε να μην χρειάζεται να καπνίζετε. Είμαστε εντάξει?
-ΤΕΛΟςΠΑΝΤΩΝ....Ας ΤΟ ΔΕΧΘΩ....(και προχώρησε εκνευρισμένος προς το δωμάτιο του...)
Τι να πω ,συμπεράσματα δικά σας...:S
-------------------------------------------------------------------------------------
Αφού γέλασα με αυτή την κωμικοτραγική ανάμνηση,γρήγορα ο <υπέροχος> εαυτός μου,πρόβαλε στις αναμνήσεις μου τον κ.Δημήτρη.
Μπαίνω στο δωμάτιο του. Αισθάνομαι νεύρα, πόνο,απογοήτευση ,θλίψη,απύηδηση. Βλέπω δάκρυα, επώδυνους μορφασμούς,άγριες χειρονομίες.....Διαισθάνομαι το τέλος....
-Καλημέρα κύριε Δημήτρη.Πως είστε σήμερα?
-ΩΧ, πονάω!Δεν είμαι καλά.
-Μα χθες με το σιρόπι ήσασταν μια χαρά. Τι έγινε ?άλλαξε τίποτα?
-Δε ξέρω γιατρέ, χθες ενω μια χαρά κοιμήθηκα, και δεν ανέπνεα με δυσκολία(η μορφίνη εκτός απο αναλγητικό,καταστέλλει την αναπνοη,και έτσι απαλύνει αυτό το τρομερό αίσθημα πνιγμού που αισθάνεται κάποιος χωρίς πνεύμονες)σήμερα δεν με πιάνει...
-Κατάλαβα(είχε αναπτυχθεί αντοχή.... ο κ΄Δημήτριος δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνε μορφίνη... Είχε τα πατς (100αρια-ισχυρότερο της κατηγορίας), έπαιρνε υποδόρια, εδώ και αρκετό καιρό.Έτσι η απο του στόματος χορήγηση μόνο 2 μέρες τον επωφέλησαν σε ικανοποιητικό βαθμό.) Μην ανησυχείτε.Θα ενημερώσω το γιατρό και θα ρυθμίσουμε τις δόσεις.Θα τα αυξήσουμε και σε δόσεις και σε συχνότητα ,ώστε να μην υποφέρετε.
-Ευχαριστώ πολύ γιατρέ μου. Να σαι καλά!(και μου έκλεισε το μάτι)
-(του χαμογέλασα). Θα σας εξετάσω λίγο, να δούμε πως πάμε. Δε πιστεύω να σας πειράζει.
-Αλίμονο γιατρέ μου!!!
-(Αναπνευστικη δυσχέρεια.Οταν μας έλεγαν στην πνευμονολογία,πως σε σοβαρες περιπτώσεις έχουμε χρήση επικουρικών μυών, εισολκή πλευρών κατά την αναπνοή κτλ κτλ, λίγο με ένοιαζε και λίγο καταλάβαινα να πω την αλήθεια. Όλα αυτά μπροστά μου. Τα έβλεπα. Όλα αυτή η υπερβολική σημειολογία που δεν περίμενα ποτέ να συναντήσω ήταν μπροστά στα μάτια μου.Υπεφερε...) Να σας ακούσω λίγο?
-Φυσικά!.
-(τρίζοντες, ελάττωση αναπνευστικού ψυθιρίσματος,άκουγα την προσπάθεια του να μην πάθει ασφυξία.....) (ταχυκαρδία.... 153 χτύπους....αχ αυτή η καρδιά του...Επειδή ήταν αθλητής είχε απο τις πιο δυνατές καρδιές που έχω δει στη ζωή μου. Λόγω αυτού του οργάνου, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να σταματήσει να υποφέρει.Στους περισσότερους απο μας, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις τόσο μεγάλες απαιτήσεις έλλειψης οξυγόνου. Σε αυτόν όμως μπορούσε.... και πραγματικά δεν χαιρόμουν που είχε τόσο υγιή καρδιά...._ Κορεσμός οξυγόνου υπό μάσκα σε ικανοποιητικά επίπεδα, εκτός μάσκας όμως....υποξαιμία). Έγινε κ. Δημήτρη θα περάσω αργότερα.
Καθώς έφευγα, με προφτάνει η γυναίκα του.
-Δεν είναι κατάσταση αυτή γιατρέ.Υποφέρει, δε μπορεί να αναπνεύσει, δε μπόρεσε να κοιμηθεί όλο το βράδυ,δε μπορεσαμε και εμείς να κοιμηθούμε.Εγώ και οι 3 κόρες μου φοβάμαι μην καταλήξουμε εμείς στο ψυχιατρείο.
-Μην ανησυχείτε,θα γίνει ρύθμιση της δοσολογιας και ευελπιστώ πως θα σταματήσετε να υποφέρετε,και εσείς και ο αντρας σας.
-Μακάρι,απο το στόμα σου στου θεού το αυτί(και έφυγε)
Βρίσκω το γιατρό. Του εξηγώ την κλινική εικόνα του κ.Δημήτρη καθώς και την ψυχολογική κατάσταση του και της οικογένειας του.
-Και τώρα? αφού έχουμε χορηγήσει μορφίνη απο όλες τις οδούς.
-Θα βάλουμε μορφίνη ενδοφλέβια τώρα. Αυτό θα πρέπει να τον ανακουφίσει... Νοσοκόμα, βάλε 3 μορφίνες σε ένα 1000αρι ορό για τον κ.Δημ.
-(Νοσοκόμα): Μήπως γιατρέ είναι πολύ η μορφίνη που βάζουμε.
-όχι,(και αποχώρησε)
Συνοδεύω τη νοσοκόμα με τον εμπλουτισμένο ορό.
-Πρέπει να ηρεμίσει τώρα. Χορηγούμε μορφίνη ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑ τώρα.
-Μακάρι γιατρέ μου.Μακάρι. Σε πόση ώρα θα δράσει?
-Σε 40 λεπτά πρέπει να έχουμε δει τη δράση της.
Και για το υπόλοιπο της μέρας, ο κ.Δημήτρης δεν ηρέμισε....
-----------------------------------------------------------------------------------
Γυρνάω γύρω μου, κανένας. FUCK, η ώρα 11:05 και εγώ ακόμα στο κυλικείο!!!. Τη βιολογία ,μα τι μαλάκας είμαι....Τρέχω στην αίθουσα ,ευτυχώς τα θέματα δεν είχαν μοιραστεί ακόμα.
-Ιωάννα , διάβασες καθόλου το κεφάλαιο με την μοριακή ανοσολογία?
-Λίγα πράγματα, επικεντρώθηκα κυρίως στη γεννετική ρύθμιση.
-ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ, ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ.....απο το άγχος μου. Αυτή η βιολογία σκέτος καρκίνος... (την ακούω να λέει στη φίλη της....)
Παραδίδονται τα θέματα. Κλασσικά δεν ήξερα και πολλά αφού πήγα μόνο και μονο επειδή είναι πολλαπλής επιλογής.
--------------------------------------------------------------------------------
11:25 ήμουν στο νοσοκομείο.Η σκέψη μου ήταν όλη μέρα στον Δημήτρη...Πηγαίνω να βάλω τη ρόμπα μου.
-ΩΧΧΧΧ,
(μα τι έγινε λέω?)
-Αχχχ
(Ο Δημήτρης σκέφτομαι....και τρέχω να τον δω)
-οχ οχ οχ.
-Κ. Δημήτρη τι έγ...(Δεν έχω ξαναδει τέτοιο πράγμα στη ζωή μου.. Δε μπορούσε να κάτσει σε μια πλευρά. Ξάπλωνε, σηκωνόνταν,φώναζε, έβριζε,πονούσε, όχι δυσκολευόνταν να πάρει ανάσα, ορισμένες φορές δεν έπαιρνε.... τον έπιανε αυτό το αίσθημα πανικού της έλλειψης αέρα, έκλαιγε και έλεγε...)
-ΑΕΡΑς. ΑΕΡΑς. Η ΑΝΑΣΑ ΜΟΥ. ΔΕ ΦΤΆΝΕΙ. ΓΙΑΤΡΕ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ.
-Τι μάσκα οξυγόνου,γρήγορα, (λέω στους συγγενείς).(του βάζω κορεσόμετρο). Οξυγόνο στο 65%(με αποδεκτά όρια πάνω απο 90%). (Υποξαιμία).(Βάζω στηθοσκόπιο).Ταχυκαρδία.(Άρχισε να ηρεμεί.)
-Όλο το βράδυ έτσι είναι(μου εξηγεί η γυναίκα του).Μια χειροτερευε μια μπορούσε να οξυγονωθεί.Δεν γίνεται. Η μορφίνη ενδοφλέβια δεν έκανε σχεδόν τίποτα.
-Κ. Δημήτρη είστε καλύτερα? ,
-ΑΜΕ!!. τέλεια!
-(τι? σκέφτομαι...)
-Και τουαλέτα πήγα, και ενεργήθηκα μετά απο 9 μέρες!
(μα αυτό είναι καλό σκέφτομαι, και ενεργήθηκε μπράβο.!!!)
Μα μόνο απο τη δεξιά πλευρά.(???????????)
-Δε κατάλαβα κ.Δημήτρη. Τι είπατε?
-ΈΧΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙ ΔΕΞΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΜΌΝΟ, ΑΠΟ τα αριστερά δεν έχεσα...
-Κατάλαβα , ηρεμίστε.
-Έχει παραισθήσεις, και το χάνει (μου λέει η γυναίκα του). Η μορφίνη δεν τον πιάνει , η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, ΤΙ ΘΑ ΚΆΝΟΥΜΕ??>.
-(ευθανασία, σκέφτηκα να της πω....) Θα ενημερώσω το γιατρό.
-Ό η χ, ΠΟΝΆΩ. ΆΣΕ ΜΕ ΓΑΜΩΤΟ.(΄ριχνει μια άγρια ματιά, και δείχνει τα δόντια του στην οικογένεια του) (η κόρες του προσπαθούσαν να του βάλουν τη μάσκα. Δεν την ήθελε με τίποτα._ΦΥΓΕΤΕ.!!!
-Ελα μωρε αντρα μου, μη κάνεις έτσι, βάλε τη μασκούλα.
-ΔΕ ΣΑς ΘΈΛΩ, ΜΗ ΜΕ ΠΙΈΖΕΤΕ.
-(κορεσμός οξυγόνου 63%)
-ΚΥΡΙΕ ΔΗΜΗΤΡΗ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΙΑΤΡΙΚΗ ΟΔΗΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΣΑς. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ (τα χασα....τι να κανα)
-(με κοιτάει αρχικά με το άγριο βλέμα που έδειξε στην οικογένεια ,μετά αρχισε να ηρεμεί.) Ναι γιατρέ!!! Φυσικά!!! (και βάζει τη μάσκα).
-Μπράβο κ .Δημήτρη, θα σας δώσουμε και φάρμακα να μην υποφέρετε και έτσι και ο ΄πονος θα σταματήσει και η ανάσα θα καλυτερέψει.
-Ναι γιατρέ! (και μου κλείνει το μάτι)
Κατευθύνομαι προς το συνάδελφο. Του εξηγώ πως έχουν τα πράγματα.
-Μαριε, δε τη βγάζει καθαρή. Μπορεί να μην έχω εμπειρία, αλλά αυτός θα πεθάνει ΛΙΑΝ συντόμως.
-Σώπα ρε Γιώργο, σοβαρά μιλά?:P
-Για πόσο μιλάμε?
-Ώρες , και αν είναι άτυχος ελάχιστες μερες.
-Και πως θα τον απαλύνουμε? Η μορφίνη δεν πιάνει, τα υπόλοιπα αναλγητικά, ΤΙΠΟΤΑ.
-Υπάρχει ένας τρόπος....
-τι?????
-Χημική καταστολή. Αυτή που χρησιμοποιούν στη μονάδα εντατικής θεραπείας.Αλλά θέλει συνένεση κτλ.Και αυτό όταν δεν θα υπάρχει επιστροφή...
-Γιατί τώρα υπάρχει?,,,
-.....δεν μου απαντάει και προχωρεί προς τις νοσοκόμες
-ΓΙΑΤΡΕ!@!!! ΈΛΑΤΕ ΣΑς ΠΑΡΑΚΑΛΩ
-Τι έγινε? (Λέω παναγία μου, πέθανε....)(εισέρχομαι στο δωμάτιο. Ο κ Δημήτρης να φωνάζει, να θέλει να βγάλει τους ορούς, να μη θέλει τη μάσκα) κ.Δημήτρη. Τι είπαμε? Δεν σας είπα να έχετε τη μάσκα?
-ΝΑΙ ,ΝΑΙ γιατρέ. Τι μάσκα.(Του τη βάλανε και δεν αντιστάθηκε, εξαιτιας της παρουσίας μου.Ισως αυτή η ρόμπα σε ψυχολογικό επίπεδο επηρεάζει τους ασθενείς. Πχ σύνδρομο της άσπρης μπλούζας, ή θυμάμαι όταν ήμουν μικρός άρρωστος, μπορεί να ήμουν χάλια, αλλά οταν έφτανα στον ιατρό, πού ήξερα πως θα με φρόντιζε και θα με έκανε καλά, ευθύς ΄ένιωθα καλύτερα.Ότι και να ναι,δεν με νοιάζει. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν το αποτέλεσμα. Ημουν εκεί έβαζε τη μάσκα , δεν ημουν την έβγαζε.Για αυτό και έμενα και ανα 3-4 λεπτά επέστρεφα να δω αν την είχε.)Κορεσμος στο 85%. Ικανοποιητικο(λέμε τώρα αλλά τεσπα)...
-Γιατρέ (με πιάνει η γυναίκα του),Τι θα γίνει?
-Ε τα πράγματα δύσκολα, θα δωθεί μορφίνη σε μεγαλύτερη δόση.Λογικά θα πιάσει.
-Δεν θα τον πιάσει. Είδα χθες.Πλεόν έχει ξεφύγει. Φωνάζει ,ράνει κάνει. Δεν θέλω να τον βλέπω να υποφέρει, αλλά και η οικογένεια του υποφέρει,
-Να δούμε πως θα πάει με τις αυξημένες δόσεις μορφίνης και ξαναμιλάμε.
-ΚΑΙ γενικά?
-Δε σας καταλαβαίνω.
-Πόσο του δίνεται?
-(τι να πεις τώρα) σε αυτά δε μπορείς να πέσεις μέσα. Ο θεός(ναι τον θυμήθηκα και αυτόν ,τι να λεγα) άλλους παρόλο που έχει έρθει η ώρα τους αργεί πολύ να τους πάρει.
-Σίγουρα γιατρέ, αλλά δλδ τους συγγενείς και τους φίλους να τους πω να έρθουν σήμερα ή μας παίρνει και για ποιο μετά....
-Καλέστε τους....σήμερα....τώρα...
-Κατάλαβα...
Συνέχιζα το πήγαινε έλα ανά 4 λεπτά. Κάθε φορά δεν φορούσε τη μάσκα. Του την έβαζαν και την πετούσε.Φώναζε. Είδα τις 3 πανέμορφες κόρες του εκεί.Ήταν πολύ σκληρό θέαμα :
-Μπαμπα? Με αναγνωρίζεις?
-Ποια είσαι εσύ? Φύγε απο εδώ δε σε ξέρω
-Μπαμπά,μπαμπάκα μου σε ΑΓΑΠΩ, γιατί μου φέρεσαι έτσι????
-ΑΣΣΣΣΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ. της φώναζε, και η κόρη της βγήκε απο το δωμάτιο κλαίγοντας, κλαίγοντας τόσο , λες και είχε πεθάνει πραγματικά ο πατέρας της(ίσως και να είχε....γιατί δεν ήταν αυτός ο κ.Δήμητρης που είχα γνωρίσει 4 μέρες πριν. Αυτός που είχε τρέξει σε μαραθωνοδρόμους δεκάδων χιλιομέτρων.Ενός περήφανου ανθρώπου που πάντα στηρίζονταν στα πόδια τ...)
-ΟΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ,(μόλις κατουρήθηκε)
-Αμάν ρε Δημήτρη,κατσε να σε αλλάξω τώρα....
-ΦΎΓΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
-Κάτσε βρε άνθρωπε λίγο (μόλις ενεργήθηκε, το κρεβάτι,ψέματα, το δωμάτιο μύριζε τώρα απο τα κόπρανα και ούρα αυτού του ανθρώπου.)
-ΡΕ ΔΗΜΗΤΡΗ..............(του φώναξε εκνευρισμένη η γυναίκα του),περάστε έξω(ζήτησε απο τους υπόλοιπους, και μείναμε εγώ, η μεγαλύτερη κόρη και η γυναίκα του).
Η κόρη και η γυναίκα του άλλαζαν τα pumpers,εγώ του κρατού σα το χέρι για να ηρεμεί πρώτον, αλλά και να μη προσπαθεί να βγάζει τη μάσκα.
-ΠΩς ΕΙΜΑΣΤΕ Κ.ΔΗΜΗΤΡΗ?ΑΝΑΠΝΕΈΙς ΚΑΛΥΤΕΡΑ? Ο ΠΟΝΟς ΥΠΟΧΏΡΗΣΕ?
-ναι, καλα,ναι,βέβαια, όλα καλά,ΩΧΧΧΧ (και συνέχιζε να αγκομαχάει ώστε να πάρει μια δόση ανάσας, λες και είχε γίνει το ναρκωτικό που τόσο αναζητούσε αλλα αδυνατούσε να βρει...)
Τον αλλάξανε, και ξανακάλεσαν τους υπόλοιπους μέσα.Πάω να φύγω. Αρκετά ήμουν εκεί. Ήθελα να ηρεμίσω. Μόλις βγαίνω απο τη πόρτα:
-Γιατρέ!!! τη μάσκα....
-Ξαναεισέρχομαι στο δωμάτιο:
Βλέπω τη μεγαλύτερη κόρη :- Μπαμπα, ΣΤΑΜΆΤΑ!!Σε παρακαλώ!! Τι θες να κάνω για να κρατήσεις το οξυγόνο?ΜΠΑΜΠΑ!. Και άρχισε και αυτή να ξεσπάει σε λιγμούς.
Κ.Δημήτρη, κοιτάξτε με, σας παρακαλώ...
-ΟΗΧ ,ναι, ΑΧ...
-Τη μάσκα δ θα τη βγάζεται... Θα ξαναέρθω σε 4 λεπτά Μη δω πως την έχετε βγάλει....Θα την κρατήσουμε για λίγο και μετά θα την πετάξουμε αν δε θέλετε ,εντάξει?
-Ναι, ναι....
Και μόλισ βγήκα, την ξαναέβγαλε.....
------------------------------------------------------------------------------------
-Ήρθε το ασθενοφόρο για τον κ.Λεωνίδα. Θα τον μεταφέρει στην άρτα για να πεθάνει εκεί.(Άκουσα τη νοσοκόμα να ενημερώνει τον προιστάμενο.)
Ηρθε το εκαβ, τον πήρε,έφυγαν και ήξερα πως ποτέ δε θα ξανάβλεπα τον κύριο Λεωνίδα στο υπόλοιπο της ζωής μου.
-----------------------------------------------------------------------------------
Έφτασαν οι συγγενείς και φίλοι της οικογένειας.Ολοι είχαν σε τι εξαθλιωμένη κατάσταση ήταν. Ισως ο θάνατος,σε ορισμένες περιπτώσεις, θα έπρεπε να έχει άλλο ορισμό: εξαθλίωση, παντελώς έλλειψη της ανθώπινης αξιοπρέπειας...Με τις φωνές, τα κόπρανα-ούρα, τις παραισθήσεις, τα νεύρα,την αμνησία, όλοι ήταν σε κατάσταση σοκ. Ηταν φανερό πως δεν είχαν ξαναδεί τόσο <άσχημο> θάνατο . Οι άντρες ήταν οι λιγότερο δυναμικοί της κατάστασης. Φόβος, αγωνία, ντροπή (ναι ντροπη...), αισθήματα ματαιότητας ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους.
-Μα ο άνθρωπος δεν είναι για επίσκεψη. Ας τον αφήσουμε να πεθάνει στην ησυχία του,ας φύγουμε (είπε μια φαινομενικά σκληρή κυρία, αν και ένιωσα πως αυτό απείχε πολύ απο την πραγματικότητα.)
Ίσως ένα απο τα συναισθήματα που νιώθουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου, είναι ο φόβος του δικού μας θανάτου, ιδιαίτερα,όταν ο φίλος μας, συγγενής μας φευγει <δύσκολα>, με ταλαιπωρία.Αυτό ήταν η κυρίαρχη σκέψη που διάβαζα στα μάτια τους....
-------------------------------------------------------------------------------------
-Γιατρέ?Είστε μαζί μας όλη την ώρα και ξέρετε. Δε χρειάζεται να σας πω.... Τι τώρα. Κάτι είχα ακούσει από εναν γιατρό για την καταστολη....
-Ναι, ίσως είναι το καλύτερο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται....
-Και πως γίνεται?
-Σε 20 λεπτά θα γίνει επίσκεψη, στο τέλος της ρωτήστε με το Α και το Σ,τη διαδικασία.
-Ευχαριστώ πολύ γιατρέ.Λέτε να πιάσει? Είμαι σίγουρος....Είναι απο τα ισχυρότερα κατασταλτικά στο νοσοκομείο μας...)
-Μακάρι πραγματικά(πάει να φύγει)
-Και κάτι ακόμα....
-Τι γιατρέ?
-Δε θα πείτε, να ρωτήσω για τη καταστολή, ή μήπως γίνεται να τον καταστείλουμε, κτλ κτ΄λ...Θα το απαιτήσετε....(γιατί ήξερα πως το προσωπικό θα προτιμούσε να μην μπλακεί σε τέτοια μέσα. Δεν είναι παράνομο, αλλά απο χαζό φόβο μη μπλέξουν...Ο ίδιος φόβος που στις άλλες κλινικές ο άλλος μπορεί να σφαδάζει στο πόνο, και του δίνουν deponaki,αντί για μορφίνη....Ανθρωποι είναι και οι γιατροί με τους φόβους τους και τη χαζομαρούλα τους, να τους συμπαθάτε...)
-Εγινε και με κοίταξε με νόημα....
-------------------------------------------------------------------------------------
Τελειώνει η επίσκεψη. Βλέπει ο επιμελητής τα πράγματα.... Ο ειδικευόμενος προτείνει την καταστολη γνωρίζοντας το μη αναστρέψιμο της κατάστασης...αλλά και τη βαρύτητα και ταλαιπωρία της νόσου.
-ΌΧΙ, απαντάει ο επιμελητής.Μπορεί πχ να είναι κάτι άλλο, μπορεί να μην είναι απο τη νόσο. Να έκανε καμιά συλλογή υγρού.(Του γαμας την παναγια τωρα, του μαλακα?)
-Μα η πορεία της νόσου σε συνδιασμό με τα σημεία και συμπτώματα δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. (απαντά ο ειδικευόμενος)
-Υπάρχει μια στο τόσο πιθανότητα όμως να είναι κάτι άλλο...απαντάει...(.Να γίνει ακτινογραφία) και βλέπουμε
-Εντάξει απαντάει ο ειδικευόμενος.
(Συμφωνήσαμε ότι για το 1 στο τρισεκατομύριο(δεν υπήρχαν τα ανάλογα σημεία και συμπτώματα άλλης αιφνίδιας παθλογογίας και σε συνδιασμό με το ιστορικό του, κατά 99% θα ταλαιπωρούσαμε τζάμπα τον ασθενή με την ακτινογραφία. Αλλά για αυτό το 1% ίσως να μπορούσαμε να τον ανακουφίσουμε τώρα (ώστε να πεθάνει 7-10 μερες αργότερα...εδώ θέλει πολύ κουβέντα περί ιδεολογίας και ηθικής....τεσπα). Γίνεται η ακτινογραφία...Τίποτα. Είναι απλά η νόσος του που έχει φτάσει σε σημείο χωρίς γυρισμό.
Ενημερώνει ο ειδικευόμενος τον προιστάμενο.Του δείχνει την ακτινογραφία.
-Χμ, τίποτα...Είναι η νόσος λεει και αυτός.
-Θα τον καταστείλουμε? ρωτάει ο ειδικευομενος
-Ε όχι και καταστολή... Μπορούμε να του αυξήσουμε τη μορφίνη
-Μα η μορφίνη του απαντάω (και συμφώνησε ο ειδικευόμενος) δεν τον πιάνει. Παίρνει απο το στόμα, ενδοφλέβια, γλυφιτζούρι,υποδόρια εδω και τόσο καιρό. Έχει αναπτύξει αντοχή....
-Θα του αυξήσουμε τη μορφίνη, ξαναλέει στον ειδικευόμενο,και αποχωρεί....
Όλο το πάνθεον δε γλίτωσε απο τις ύβρεις μου, εκείνη τη στιγμή. Μα μπορούμε να βοηθήσουμε να μην ταλαιπωρείται ένας άνθρωπος και δεν το κάνουμε?
Ο ειδικευόμενος ,αναγκαστηκά, έπρεπε να εκτελέσει τις οδηγίες του προισταμένου του. Ήρθε η γυναίκα του:
-Γιατρέ, τι θα γίνει με τον κ.Δημήτρη?Τι μπορεί να γίνει με την καταστολή?
-Ε,(σκύβει ελαφρά το κεφάλι του), θα του αυξήσουμε τη μορφίνη...
-ΜΑ ΓΙΑΤΡΈ, ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΆΝΕΙ ΔΕ ΒΛΕΠΕΤΕ?
-ε..., τι να πω. θα το αυξήσουμε και βλέπουμε...
- Μα.... κάνει η γυναίκα του
(Τότε την κοίταξα με υπονοούμενο και θυμήθηκε τι της είχα πει....)
-Γιατρέ, η κατάσταση δε μπορεί να πάει καλυτερα, και ο ανδρας μου πονάει...υποφέρει.... ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ.....
Ενα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα μας....του ειδικευόμενου και του δικό μου.Μπορεί να πήρε εντολή απο ανώτερο, αλλά όταν τίθεται θέμα τελικού σταδίου, και ο ασθενής πονάει ,ΘΕΩΡΕΊΤΕ ,MAL PRACTICE,(αδίκημα) να μην αντιμετωπίζεται ο πόνος.
Συμφωνα με παγκόσμια ανθρώπινα δικαιώματα:
Article 12 of the Covenant recognises the right of everyone to "the enjoyment of the highest attainable standard of physical and mental health."[39] "Health" is understood not just as a right to be healthy, but as a right to control ones own health and body (including reproduction), and be free from interference such as torture or medical experimentation.[40] States must protect this right by ensuring that everyone within their jurisdiction has access to the underlying determinants of health, such as clean water, sanitation, food, nutrition and housing, and through a comprehensive system of healthcare, which is available to everyone without discrimination, and economically accessible to all
(δυστυχώς στην Ελλάδα η νομοθεσία δεν είναι τόσο ξεκάθαρη,τεσπα, άλλο κεφάλαιο αυτό)
Ο γιατρός,έδωσε την εντολή, και ο κ.Δημήτρης μπήκε σε καταστολή...Ηταν η πρώτη φορα που μετά απο τόσο πόνο, ηρέμησε,γαλήνεψε και έπαψε να υποφέρει.
-------------------------------------------------------------------------------------
Η ώρα είναι 9:30 και βρίσκομαι στο κυλικείο της σχολής μου. Έχω βλέπετε να δώσω βιολογία.Η εξέταση είναι στις 11:00.Κλασσικά παραγγέλνω τον συνηθισμένο μου καφέ:
-Κυρ Νίκο φτιάξε μου ένα νες μέτριο με γάλα.
-Ένα νες έφτασε!
Πληρώνω και κάθομαι σε ένα απο τα τραπεζάκια του κυλικείου.Αρχίζω και φέρνω στο θυμιτικό μου, εικόνες από τη χθεσινή μέρα: Τίποτα το ιδιαίτερο(για μια ογκολογική κλινική τονίζω) δεν χαρακτήρισε τη Κυριακή. Ο κ. Χρήστος ,παρ΄ όλο που συνέχιζε να μην έχει έντονους σωματικούς πόνους, του έλειπε ο γιος του, με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την κατάσταση υγείας του, νεύρα και θυμός να συνοδεύουν τη διάθεσή του:
-ΘΈΛΩ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΉΣΩ ΜΕ ΤΟ ΙΑΤΡΕΊΟ ΠΟΝΟΥ.ΈΧΩ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΌ ΠΟΥ ΚΆΝΩ ΑΊΤΗΣΕΙς ΚΑΙ ΠΑΊΡΝΩ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.
-(Σίγουρα πονούσε ο άνθρωπος ,αλλά αμφιβάλλω αν η ένταση του πόνου είναι τόσο μεγάλη όσο ισχυρίζεται. Βέβαια ο πόνος είναι κάτι το υποκειμενικό αλλά... τι να πω, άλλους τους πιστεύεις και άλλοι αισθάνεσαι πως το κάνουν με μια δόση υπερβολής.Λάθος μου να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ισως να επηρεάζομαι από το γεγονός που ήταν χρόνιος χρήστης ναρκωτικών ουσιών, και δε μπορεί να μην περνάει απο το μυαλό μου, πως έστω και για λίγο ,δεν επιθυμεί αναλγητικά, για να είναι high... )Κύριε Χρήστο, αύριο θα σας δώσουμε το τηλέφωνο του ιατρείου. Μην κάνετε έτσι. ΚΑΙ ΘΑ ΣΑς ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΠΝΊΖΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΑς.ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ ΆΛΛΟς ΑΣΘΕΝΉς....
-ΠΟΙΟς ΕΊΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙς ΤΙ ΝΑ ΚΆΝΩ????ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΠΝΊΣΩ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΓΈΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΤΑΜΕΊΟ ΤΟΥ ΟΓΑ ΤΟΥ ΚΑΛΎΠΤΕΙ ΜΌΝΟ 50 ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΈΞΟΔΑ ΝΟΣΗΛΕΊΑς???ΘΑ ΚΆΝΩ ΌΤΙ ΓΟΥΣΤΆΡΩ. ΚΑΤΑΛΆΒΑΤΕ?????Η ΝΑ ΣΑς ΤΟ ΚΆΝΩ ΠΟΙΟ ΛΙΑΝΑ?
-(εκεί είδα το γιατρό, αλλά και μένα να φοβόμαστε πως θα φάμε ξύλο σήμερα.Δε θα τη γλιτώναμε...Το βλέμμα του είχε γυαλίσει,και φαινόταν πως ήθελε αυτό το θυμό, τα νεύρα, τη θλίψη να τα ξεσπάσει κάπου....και όποιον έπαιρνε η μπάλα....)Μα σας παρακαλώ , δεν υπάρχει λόγος να φωνάζετε. Αν θέλετε να καπνίζετε τουλάχιστον βγείτε στο μπαλκόνι. Σεβαστείτε τους κανόνες του νοσοκομείου και τον άνθρωπο στη διπλανή κλίνη...
-ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΜΕ ΒΟΗΘΑΈΙ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ. ΠΟΝΑΩ.....
-Καλώς, καλώς. Αν πονάτε τόσο θα αυξήσουμε τις δόσεις μορφίνης,ώστε να μην χρειάζεται να καπνίζετε. Είμαστε εντάξει?
-ΤΕΛΟςΠΑΝΤΩΝ....Ας ΤΟ ΔΕΧΘΩ....(και προχώρησε εκνευρισμένος προς το δωμάτιο του...)
Τι να πω ,συμπεράσματα δικά σας...:S
-------------------------------------------------------------------------------------
Αφού γέλασα με αυτή την κωμικοτραγική ανάμνηση,γρήγορα ο <υπέροχος> εαυτός μου,πρόβαλε στις αναμνήσεις μου τον κ.Δημήτρη.
Μπαίνω στο δωμάτιο του. Αισθάνομαι νεύρα, πόνο,απογοήτευση ,θλίψη,απύηδηση. Βλέπω δάκρυα, επώδυνους μορφασμούς,άγριες χειρονομίες.....Διαισθάνομαι το τέλος....
-Καλημέρα κύριε Δημήτρη.Πως είστε σήμερα?
-ΩΧ, πονάω!Δεν είμαι καλά.
-Μα χθες με το σιρόπι ήσασταν μια χαρά. Τι έγινε ?άλλαξε τίποτα?
-Δε ξέρω γιατρέ, χθες ενω μια χαρά κοιμήθηκα, και δεν ανέπνεα με δυσκολία(η μορφίνη εκτός απο αναλγητικό,καταστέλλει την αναπνοη,και έτσι απαλύνει αυτό το τρομερό αίσθημα πνιγμού που αισθάνεται κάποιος χωρίς πνεύμονες)σήμερα δεν με πιάνει...
-Κατάλαβα(είχε αναπτυχθεί αντοχή.... ο κ΄Δημήτριος δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνε μορφίνη... Είχε τα πατς (100αρια-ισχυρότερο της κατηγορίας), έπαιρνε υποδόρια, εδώ και αρκετό καιρό.Έτσι η απο του στόματος χορήγηση μόνο 2 μέρες τον επωφέλησαν σε ικανοποιητικό βαθμό.) Μην ανησυχείτε.Θα ενημερώσω το γιατρό και θα ρυθμίσουμε τις δόσεις.Θα τα αυξήσουμε και σε δόσεις και σε συχνότητα ,ώστε να μην υποφέρετε.
-Ευχαριστώ πολύ γιατρέ μου. Να σαι καλά!(και μου έκλεισε το μάτι)
-(του χαμογέλασα). Θα σας εξετάσω λίγο, να δούμε πως πάμε. Δε πιστεύω να σας πειράζει.
-Αλίμονο γιατρέ μου!!!
-(Αναπνευστικη δυσχέρεια.Οταν μας έλεγαν στην πνευμονολογία,πως σε σοβαρες περιπτώσεις έχουμε χρήση επικουρικών μυών, εισολκή πλευρών κατά την αναπνοή κτλ κτλ, λίγο με ένοιαζε και λίγο καταλάβαινα να πω την αλήθεια. Όλα αυτά μπροστά μου. Τα έβλεπα. Όλα αυτή η υπερβολική σημειολογία που δεν περίμενα ποτέ να συναντήσω ήταν μπροστά στα μάτια μου.Υπεφερε...) Να σας ακούσω λίγο?
-Φυσικά!.
-(τρίζοντες, ελάττωση αναπνευστικού ψυθιρίσματος,άκουγα την προσπάθεια του να μην πάθει ασφυξία.....) (ταχυκαρδία.... 153 χτύπους....αχ αυτή η καρδιά του...Επειδή ήταν αθλητής είχε απο τις πιο δυνατές καρδιές που έχω δει στη ζωή μου. Λόγω αυτού του οργάνου, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να σταματήσει να υποφέρει.Στους περισσότερους απο μας, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις τόσο μεγάλες απαιτήσεις έλλειψης οξυγόνου. Σε αυτόν όμως μπορούσε.... και πραγματικά δεν χαιρόμουν που είχε τόσο υγιή καρδιά...._ Κορεσμός οξυγόνου υπό μάσκα σε ικανοποιητικά επίπεδα, εκτός μάσκας όμως....υποξαιμία). Έγινε κ. Δημήτρη θα περάσω αργότερα.
Καθώς έφευγα, με προφτάνει η γυναίκα του.
-Δεν είναι κατάσταση αυτή γιατρέ.Υποφέρει, δε μπορεί να αναπνεύσει, δε μπόρεσε να κοιμηθεί όλο το βράδυ,δε μπορεσαμε και εμείς να κοιμηθούμε.Εγώ και οι 3 κόρες μου φοβάμαι μην καταλήξουμε εμείς στο ψυχιατρείο.
-Μην ανησυχείτε,θα γίνει ρύθμιση της δοσολογιας και ευελπιστώ πως θα σταματήσετε να υποφέρετε,και εσείς και ο αντρας σας.
-Μακάρι,απο το στόμα σου στου θεού το αυτί(και έφυγε)
Βρίσκω το γιατρό. Του εξηγώ την κλινική εικόνα του κ.Δημήτρη καθώς και την ψυχολογική κατάσταση του και της οικογένειας του.
-Και τώρα? αφού έχουμε χορηγήσει μορφίνη απο όλες τις οδούς.
-Θα βάλουμε μορφίνη ενδοφλέβια τώρα. Αυτό θα πρέπει να τον ανακουφίσει... Νοσοκόμα, βάλε 3 μορφίνες σε ένα 1000αρι ορό για τον κ.Δημ.
-(Νοσοκόμα): Μήπως γιατρέ είναι πολύ η μορφίνη που βάζουμε.
-όχι,(και αποχώρησε)
Συνοδεύω τη νοσοκόμα με τον εμπλουτισμένο ορό.
-Πρέπει να ηρεμίσει τώρα. Χορηγούμε μορφίνη ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑ τώρα.
-Μακάρι γιατρέ μου.Μακάρι. Σε πόση ώρα θα δράσει?
-Σε 40 λεπτά πρέπει να έχουμε δει τη δράση της.
Και για το υπόλοιπο της μέρας, ο κ.Δημήτρης δεν ηρέμισε....
-----------------------------------------------------------------------------------
Γυρνάω γύρω μου, κανένας. FUCK, η ώρα 11:05 και εγώ ακόμα στο κυλικείο!!!. Τη βιολογία ,μα τι μαλάκας είμαι....Τρέχω στην αίθουσα ,ευτυχώς τα θέματα δεν είχαν μοιραστεί ακόμα.
-Ιωάννα , διάβασες καθόλου το κεφάλαιο με την μοριακή ανοσολογία?
-Λίγα πράγματα, επικεντρώθηκα κυρίως στη γεννετική ρύθμιση.
-ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ, ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ.....απο το άγχος μου. Αυτή η βιολογία σκέτος καρκίνος... (την ακούω να λέει στη φίλη της....)
Παραδίδονται τα θέματα. Κλασσικά δεν ήξερα και πολλά αφού πήγα μόνο και μονο επειδή είναι πολλαπλής επιλογής.
--------------------------------------------------------------------------------
11:25 ήμουν στο νοσοκομείο.Η σκέψη μου ήταν όλη μέρα στον Δημήτρη...Πηγαίνω να βάλω τη ρόμπα μου.
-ΩΧΧΧΧ,
(μα τι έγινε λέω?)
-Αχχχ
(Ο Δημήτρης σκέφτομαι....και τρέχω να τον δω)
-οχ οχ οχ.
-Κ. Δημήτρη τι έγ...(Δεν έχω ξαναδει τέτοιο πράγμα στη ζωή μου.. Δε μπορούσε να κάτσει σε μια πλευρά. Ξάπλωνε, σηκωνόνταν,φώναζε, έβριζε,πονούσε, όχι δυσκολευόνταν να πάρει ανάσα, ορισμένες φορές δεν έπαιρνε.... τον έπιανε αυτό το αίσθημα πανικού της έλλειψης αέρα, έκλαιγε και έλεγε...)
-ΑΕΡΑς. ΑΕΡΑς. Η ΑΝΑΣΑ ΜΟΥ. ΔΕ ΦΤΆΝΕΙ. ΓΙΑΤΡΕ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ.
-Τι μάσκα οξυγόνου,γρήγορα, (λέω στους συγγενείς).(του βάζω κορεσόμετρο). Οξυγόνο στο 65%(με αποδεκτά όρια πάνω απο 90%). (Υποξαιμία).(Βάζω στηθοσκόπιο).Ταχυκαρδία.(Άρχισε να ηρεμεί.)
-Όλο το βράδυ έτσι είναι(μου εξηγεί η γυναίκα του).Μια χειροτερευε μια μπορούσε να οξυγονωθεί.Δεν γίνεται. Η μορφίνη ενδοφλέβια δεν έκανε σχεδόν τίποτα.
-Κ. Δημήτρη είστε καλύτερα? ,
-ΑΜΕ!!. τέλεια!
-(τι? σκέφτομαι...)
-Και τουαλέτα πήγα, και ενεργήθηκα μετά απο 9 μέρες!
(μα αυτό είναι καλό σκέφτομαι, και ενεργήθηκε μπράβο.!!!)
Μα μόνο απο τη δεξιά πλευρά.(???????????)
-Δε κατάλαβα κ.Δημήτρη. Τι είπατε?
-ΈΧΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙ ΔΕΞΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΜΌΝΟ, ΑΠΟ τα αριστερά δεν έχεσα...
-Κατάλαβα , ηρεμίστε.
-Έχει παραισθήσεις, και το χάνει (μου λέει η γυναίκα του). Η μορφίνη δεν τον πιάνει , η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, ΤΙ ΘΑ ΚΆΝΟΥΜΕ??>.
-(ευθανασία, σκέφτηκα να της πω....) Θα ενημερώσω το γιατρό.
-Ό η χ, ΠΟΝΆΩ. ΆΣΕ ΜΕ ΓΑΜΩΤΟ.(΄ριχνει μια άγρια ματιά, και δείχνει τα δόντια του στην οικογένεια του) (η κόρες του προσπαθούσαν να του βάλουν τη μάσκα. Δεν την ήθελε με τίποτα._ΦΥΓΕΤΕ.!!!
-Ελα μωρε αντρα μου, μη κάνεις έτσι, βάλε τη μασκούλα.
-ΔΕ ΣΑς ΘΈΛΩ, ΜΗ ΜΕ ΠΙΈΖΕΤΕ.
-(κορεσμός οξυγόνου 63%)
-ΚΥΡΙΕ ΔΗΜΗΤΡΗ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΙΑΤΡΙΚΗ ΟΔΗΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΣΑς. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ (τα χασα....τι να κανα)
-(με κοιτάει αρχικά με το άγριο βλέμα που έδειξε στην οικογένεια ,μετά αρχισε να ηρεμεί.) Ναι γιατρέ!!! Φυσικά!!! (και βάζει τη μάσκα).
-Μπράβο κ .Δημήτρη, θα σας δώσουμε και φάρμακα να μην υποφέρετε και έτσι και ο ΄πονος θα σταματήσει και η ανάσα θα καλυτερέψει.
-Ναι γιατρέ! (και μου κλείνει το μάτι)
Κατευθύνομαι προς το συνάδελφο. Του εξηγώ πως έχουν τα πράγματα.
-Μαριε, δε τη βγάζει καθαρή. Μπορεί να μην έχω εμπειρία, αλλά αυτός θα πεθάνει ΛΙΑΝ συντόμως.
-Σώπα ρε Γιώργο, σοβαρά μιλά?:P
-Για πόσο μιλάμε?
-Ώρες , και αν είναι άτυχος ελάχιστες μερες.
-Και πως θα τον απαλύνουμε? Η μορφίνη δεν πιάνει, τα υπόλοιπα αναλγητικά, ΤΙΠΟΤΑ.
-Υπάρχει ένας τρόπος....
-τι?????
-Χημική καταστολή. Αυτή που χρησιμοποιούν στη μονάδα εντατικής θεραπείας.Αλλά θέλει συνένεση κτλ.Και αυτό όταν δεν θα υπάρχει επιστροφή...
-Γιατί τώρα υπάρχει?,,,
-.....δεν μου απαντάει και προχωρεί προς τις νοσοκόμες
-ΓΙΑΤΡΕ!@!!! ΈΛΑΤΕ ΣΑς ΠΑΡΑΚΑΛΩ
-Τι έγινε? (Λέω παναγία μου, πέθανε....)(εισέρχομαι στο δωμάτιο. Ο κ Δημήτρης να φωνάζει, να θέλει να βγάλει τους ορούς, να μη θέλει τη μάσκα) κ.Δημήτρη. Τι είπαμε? Δεν σας είπα να έχετε τη μάσκα?
-ΝΑΙ ,ΝΑΙ γιατρέ. Τι μάσκα.(Του τη βάλανε και δεν αντιστάθηκε, εξαιτιας της παρουσίας μου.Ισως αυτή η ρόμπα σε ψυχολογικό επίπεδο επηρεάζει τους ασθενείς. Πχ σύνδρομο της άσπρης μπλούζας, ή θυμάμαι όταν ήμουν μικρός άρρωστος, μπορεί να ήμουν χάλια, αλλά οταν έφτανα στον ιατρό, πού ήξερα πως θα με φρόντιζε και θα με έκανε καλά, ευθύς ΄ένιωθα καλύτερα.Ότι και να ναι,δεν με νοιάζει. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν το αποτέλεσμα. Ημουν εκεί έβαζε τη μάσκα , δεν ημουν την έβγαζε.Για αυτό και έμενα και ανα 3-4 λεπτά επέστρεφα να δω αν την είχε.)Κορεσμος στο 85%. Ικανοποιητικο(λέμε τώρα αλλά τεσπα)...
-Γιατρέ (με πιάνει η γυναίκα του),Τι θα γίνει?
-Ε τα πράγματα δύσκολα, θα δωθεί μορφίνη σε μεγαλύτερη δόση.Λογικά θα πιάσει.
-Δεν θα τον πιάσει. Είδα χθες.Πλεόν έχει ξεφύγει. Φωνάζει ,ράνει κάνει. Δεν θέλω να τον βλέπω να υποφέρει, αλλά και η οικογένεια του υποφέρει,
-Να δούμε πως θα πάει με τις αυξημένες δόσεις μορφίνης και ξαναμιλάμε.
-ΚΑΙ γενικά?
-Δε σας καταλαβαίνω.
-Πόσο του δίνεται?
-(τι να πεις τώρα) σε αυτά δε μπορείς να πέσεις μέσα. Ο θεός(ναι τον θυμήθηκα και αυτόν ,τι να λεγα) άλλους παρόλο που έχει έρθει η ώρα τους αργεί πολύ να τους πάρει.
-Σίγουρα γιατρέ, αλλά δλδ τους συγγενείς και τους φίλους να τους πω να έρθουν σήμερα ή μας παίρνει και για ποιο μετά....
-Καλέστε τους....σήμερα....τώρα...
-Κατάλαβα...
Συνέχιζα το πήγαινε έλα ανά 4 λεπτά. Κάθε φορά δεν φορούσε τη μάσκα. Του την έβαζαν και την πετούσε.Φώναζε. Είδα τις 3 πανέμορφες κόρες του εκεί.Ήταν πολύ σκληρό θέαμα :
-Μπαμπα? Με αναγνωρίζεις?
-Ποια είσαι εσύ? Φύγε απο εδώ δε σε ξέρω
-Μπαμπά,μπαμπάκα μου σε ΑΓΑΠΩ, γιατί μου φέρεσαι έτσι????
-ΑΣΣΣΣΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ. της φώναζε, και η κόρη της βγήκε απο το δωμάτιο κλαίγοντας, κλαίγοντας τόσο , λες και είχε πεθάνει πραγματικά ο πατέρας της(ίσως και να είχε....γιατί δεν ήταν αυτός ο κ.Δήμητρης που είχα γνωρίσει 4 μέρες πριν. Αυτός που είχε τρέξει σε μαραθωνοδρόμους δεκάδων χιλιομέτρων.Ενός περήφανου ανθρώπου που πάντα στηρίζονταν στα πόδια τ...)
-ΟΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ,(μόλις κατουρήθηκε)
-Αμάν ρε Δημήτρη,κατσε να σε αλλάξω τώρα....
-ΦΎΓΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
-Κάτσε βρε άνθρωπε λίγο (μόλις ενεργήθηκε, το κρεβάτι,ψέματα, το δωμάτιο μύριζε τώρα απο τα κόπρανα και ούρα αυτού του ανθρώπου.)
-ΡΕ ΔΗΜΗΤΡΗ..............(του φώναξε εκνευρισμένη η γυναίκα του),περάστε έξω(ζήτησε απο τους υπόλοιπους, και μείναμε εγώ, η μεγαλύτερη κόρη και η γυναίκα του).
Η κόρη και η γυναίκα του άλλαζαν τα pumpers,εγώ του κρατού σα το χέρι για να ηρεμεί πρώτον, αλλά και να μη προσπαθεί να βγάζει τη μάσκα.
-ΠΩς ΕΙΜΑΣΤΕ Κ.ΔΗΜΗΤΡΗ?ΑΝΑΠΝΕΈΙς ΚΑΛΥΤΕΡΑ? Ο ΠΟΝΟς ΥΠΟΧΏΡΗΣΕ?
-ναι, καλα,ναι,βέβαια, όλα καλά,ΩΧΧΧΧ (και συνέχιζε να αγκομαχάει ώστε να πάρει μια δόση ανάσας, λες και είχε γίνει το ναρκωτικό που τόσο αναζητούσε αλλα αδυνατούσε να βρει...)
Τον αλλάξανε, και ξανακάλεσαν τους υπόλοιπους μέσα.Πάω να φύγω. Αρκετά ήμουν εκεί. Ήθελα να ηρεμίσω. Μόλις βγαίνω απο τη πόρτα:
-Γιατρέ!!! τη μάσκα....
-Ξαναεισέρχομαι στο δωμάτιο:
Βλέπω τη μεγαλύτερη κόρη :- Μπαμπα, ΣΤΑΜΆΤΑ!!Σε παρακαλώ!! Τι θες να κάνω για να κρατήσεις το οξυγόνο?ΜΠΑΜΠΑ!. Και άρχισε και αυτή να ξεσπάει σε λιγμούς.
Κ.Δημήτρη, κοιτάξτε με, σας παρακαλώ...
-ΟΗΧ ,ναι, ΑΧ...
-Τη μάσκα δ θα τη βγάζεται... Θα ξαναέρθω σε 4 λεπτά Μη δω πως την έχετε βγάλει....Θα την κρατήσουμε για λίγο και μετά θα την πετάξουμε αν δε θέλετε ,εντάξει?
-Ναι, ναι....
Και μόλισ βγήκα, την ξαναέβγαλε.....
------------------------------------------------------------------------------------
-Ήρθε το ασθενοφόρο για τον κ.Λεωνίδα. Θα τον μεταφέρει στην άρτα για να πεθάνει εκεί.(Άκουσα τη νοσοκόμα να ενημερώνει τον προιστάμενο.)
Ηρθε το εκαβ, τον πήρε,έφυγαν και ήξερα πως ποτέ δε θα ξανάβλεπα τον κύριο Λεωνίδα στο υπόλοιπο της ζωής μου.
-----------------------------------------------------------------------------------
Έφτασαν οι συγγενείς και φίλοι της οικογένειας.Ολοι είχαν σε τι εξαθλιωμένη κατάσταση ήταν. Ισως ο θάνατος,σε ορισμένες περιπτώσεις, θα έπρεπε να έχει άλλο ορισμό: εξαθλίωση, παντελώς έλλειψη της ανθώπινης αξιοπρέπειας...Με τις φωνές, τα κόπρανα-ούρα, τις παραισθήσεις, τα νεύρα,την αμνησία, όλοι ήταν σε κατάσταση σοκ. Ηταν φανερό πως δεν είχαν ξαναδεί τόσο <άσχημο> θάνατο . Οι άντρες ήταν οι λιγότερο δυναμικοί της κατάστασης. Φόβος, αγωνία, ντροπή (ναι ντροπη...), αισθήματα ματαιότητας ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους.
-Μα ο άνθρωπος δεν είναι για επίσκεψη. Ας τον αφήσουμε να πεθάνει στην ησυχία του,ας φύγουμε (είπε μια φαινομενικά σκληρή κυρία, αν και ένιωσα πως αυτό απείχε πολύ απο την πραγματικότητα.)
Ίσως ένα απο τα συναισθήματα που νιώθουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου, είναι ο φόβος του δικού μας θανάτου, ιδιαίτερα,όταν ο φίλος μας, συγγενής μας φευγει <δύσκολα>, με ταλαιπωρία.Αυτό ήταν η κυρίαρχη σκέψη που διάβαζα στα μάτια τους....
-------------------------------------------------------------------------------------
-Γιατρέ?Είστε μαζί μας όλη την ώρα και ξέρετε. Δε χρειάζεται να σας πω.... Τι τώρα. Κάτι είχα ακούσει από εναν γιατρό για την καταστολη....
-Ναι, ίσως είναι το καλύτερο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται....
-Και πως γίνεται?
-Σε 20 λεπτά θα γίνει επίσκεψη, στο τέλος της ρωτήστε με το Α και το Σ,τη διαδικασία.
-Ευχαριστώ πολύ γιατρέ.Λέτε να πιάσει? Είμαι σίγουρος....Είναι απο τα ισχυρότερα κατασταλτικά στο νοσοκομείο μας...)
-Μακάρι πραγματικά(πάει να φύγει)
-Και κάτι ακόμα....
-Τι γιατρέ?
-Δε θα πείτε, να ρωτήσω για τη καταστολή, ή μήπως γίνεται να τον καταστείλουμε, κτλ κτ΄λ...Θα το απαιτήσετε....(γιατί ήξερα πως το προσωπικό θα προτιμούσε να μην μπλακεί σε τέτοια μέσα. Δεν είναι παράνομο, αλλά απο χαζό φόβο μη μπλέξουν...Ο ίδιος φόβος που στις άλλες κλινικές ο άλλος μπορεί να σφαδάζει στο πόνο, και του δίνουν deponaki,αντί για μορφίνη....Ανθρωποι είναι και οι γιατροί με τους φόβους τους και τη χαζομαρούλα τους, να τους συμπαθάτε...)
-Εγινε και με κοίταξε με νόημα....
-------------------------------------------------------------------------------------
Τελειώνει η επίσκεψη. Βλέπει ο επιμελητής τα πράγματα.... Ο ειδικευόμενος προτείνει την καταστολη γνωρίζοντας το μη αναστρέψιμο της κατάστασης...αλλά και τη βαρύτητα και ταλαιπωρία της νόσου.
-ΌΧΙ, απαντάει ο επιμελητής.Μπορεί πχ να είναι κάτι άλλο, μπορεί να μην είναι απο τη νόσο. Να έκανε καμιά συλλογή υγρού.(Του γαμας την παναγια τωρα, του μαλακα?)
-Μα η πορεία της νόσου σε συνδιασμό με τα σημεία και συμπτώματα δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. (απαντά ο ειδικευόμενος)
-Υπάρχει μια στο τόσο πιθανότητα όμως να είναι κάτι άλλο...απαντάει...(.Να γίνει ακτινογραφία) και βλέπουμε
-Εντάξει απαντάει ο ειδικευόμενος.
(Συμφωνήσαμε ότι για το 1 στο τρισεκατομύριο(δεν υπήρχαν τα ανάλογα σημεία και συμπτώματα άλλης αιφνίδιας παθλογογίας και σε συνδιασμό με το ιστορικό του, κατά 99% θα ταλαιπωρούσαμε τζάμπα τον ασθενή με την ακτινογραφία. Αλλά για αυτό το 1% ίσως να μπορούσαμε να τον ανακουφίσουμε τώρα (ώστε να πεθάνει 7-10 μερες αργότερα...εδώ θέλει πολύ κουβέντα περί ιδεολογίας και ηθικής....τεσπα). Γίνεται η ακτινογραφία...Τίποτα. Είναι απλά η νόσος του που έχει φτάσει σε σημείο χωρίς γυρισμό.
Ενημερώνει ο ειδικευόμενος τον προιστάμενο.Του δείχνει την ακτινογραφία.
-Χμ, τίποτα...Είναι η νόσος λεει και αυτός.
-Θα τον καταστείλουμε? ρωτάει ο ειδικευομενος
-Ε όχι και καταστολή... Μπορούμε να του αυξήσουμε τη μορφίνη
-Μα η μορφίνη του απαντάω (και συμφώνησε ο ειδικευόμενος) δεν τον πιάνει. Παίρνει απο το στόμα, ενδοφλέβια, γλυφιτζούρι,υποδόρια εδω και τόσο καιρό. Έχει αναπτύξει αντοχή....
-Θα του αυξήσουμε τη μορφίνη, ξαναλέει στον ειδικευόμενο,και αποχωρεί....
Όλο το πάνθεον δε γλίτωσε απο τις ύβρεις μου, εκείνη τη στιγμή. Μα μπορούμε να βοηθήσουμε να μην ταλαιπωρείται ένας άνθρωπος και δεν το κάνουμε?
Ο ειδικευόμενος ,αναγκαστηκά, έπρεπε να εκτελέσει τις οδηγίες του προισταμένου του. Ήρθε η γυναίκα του:
-Γιατρέ, τι θα γίνει με τον κ.Δημήτρη?Τι μπορεί να γίνει με την καταστολή?
-Ε,(σκύβει ελαφρά το κεφάλι του), θα του αυξήσουμε τη μορφίνη...
-ΜΑ ΓΙΑΤΡΈ, ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΆΝΕΙ ΔΕ ΒΛΕΠΕΤΕ?
-ε..., τι να πω. θα το αυξήσουμε και βλέπουμε...
- Μα.... κάνει η γυναίκα του
(Τότε την κοίταξα με υπονοούμενο και θυμήθηκε τι της είχα πει....)
-Γιατρέ, η κατάσταση δε μπορεί να πάει καλυτερα, και ο ανδρας μου πονάει...υποφέρει.... ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ.....
Ενα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα μας....του ειδικευόμενου και του δικό μου.Μπορεί να πήρε εντολή απο ανώτερο, αλλά όταν τίθεται θέμα τελικού σταδίου, και ο ασθενής πονάει ,ΘΕΩΡΕΊΤΕ ,MAL PRACTICE,(αδίκημα) να μην αντιμετωπίζεται ο πόνος.
Συμφωνα με παγκόσμια ανθρώπινα δικαιώματα:
Article 12 of the Covenant recognises the right of everyone to "the enjoyment of the highest attainable standard of physical and mental health."[39] "Health" is understood not just as a right to be healthy, but as a right to control ones own health and body (including reproduction), and be free from interference such as torture or medical experimentation.[40] States must protect this right by ensuring that everyone within their jurisdiction has access to the underlying determinants of health, such as clean water, sanitation, food, nutrition and housing, and through a comprehensive system of healthcare, which is available to everyone without discrimination, and economically accessible to all
(δυστυχώς στην Ελλάδα η νομοθεσία δεν είναι τόσο ξεκάθαρη,τεσπα, άλλο κεφάλαιο αυτό)
Ο γιατρός,έδωσε την εντολή, και ο κ.Δημήτρης μπήκε σε καταστολή...Ηταν η πρώτη φορα που μετά απο τόσο πόνο, ηρέμησε,γαλήνεψε και έπαψε να υποφέρει.
-------------------------------------------------------------------------------------
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
RSS Feed (xml)