tromaktiko: Έκαναν λιποαναρρόφηση σε νεκρό για να χωρέσει στο ...

tromaktiko: Έκαναν λιποαναρρόφηση σε νεκρό για να χωρέσει στο ...: "Σε λιποαναρρόφηση του νεκρού πριν την κηδεία αποφάσισε να προβεί μια οικογένεια από τη Ρουμανία, αφού ζύγιζε περίπου 400 κιλά και δεν μπορού..."

tromaktiko: 47χρονη αυτοκτόνησε στη Κοζάνη και την θάψανε χωρί...

tromaktiko: 47χρονη αυτοκτόνησε στη Κοζάνη και την θάψανε χωρί...: "TO ΠΡΩΙ ΧΘΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΜΙΑ 47ΧΡΟΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΑΤΗ ΚΟΖΑΝΗΣ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ... ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΙΝ 6 ΜΗΝΕΣ ΕΙΧΕ ΧΑΣΕΙ ΣΕ Τ..."

tromaktiko: Καταπληκτική ταινία μικρού μήκους: "pET sHOP (Κατά...

tromaktiko: Καταπληκτική ταινία μικρού μήκους: "pET sHOP (Κατά...: "Φυσικά κανείς δεν έσκασε να τη δείξει στην τηλεόραση। Για τέτοια πράγματα δυστυχώς μαθαίνουμε κατά λάθος. Καταπληκτική ταινία μικρού μήκους ..."

Το ρολόι του ιντερνετ!!! spooky...

http://www.poodwaddle.com/clocks2.htm

ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ.....(Μια ιστορία ύμνος την ανθρώπινη δύναμη)

Το επισυναπτόμενο βίντεο νομίζω ότι είναι μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην ιστορία του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Η ιστορία με λίγα λόγια πάει κάπως έτσι. Ένα ζευγάρι αποκτά ένα παιδί που έχει σοβαρή ανατομική αναπηρία. Οι γιατροί τους λένε ότι το παιδί δεν θα έχει νοητική ανάπτυξη και δεν τους δίνουν ελπίδες για το μέλλον του. Ο μπαμπάς του σε πείσμα όλων των αντίθετων απόψεων αποκτά ένα κώδικα επικοινωνίας μαζί του και το παιδί αναπτύσσεται νοητικά κανονικά και πηγαίνει στο σχολείο.
Ο μικρός κάποια στιγμή ζητά από τον μπαμπά του να αθληθεί. Ο μπαμπάς δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό και αρχίζει να προπονείται κουβαλώντας τον μικρό του γιό στα χέρια για να έχει κι αυτός την χαρά του αθλητισμού!!! Το εκπληκτικό? Ο μπαμπάς πλέον έχει τρέξει δεκάδες μαραθώνιους και Ironman (ειδικός αγώνας) πάντοτε με τη συντροφιά του γιού του!! Το video δείχνει τη συμμετοχή τους σʼ ένα Ιronman. Ο Dick Hoyt κολυμπάει έχοντας δεμένο πάνω του το γιό του σε βάρκα (!), μετά ποδηλατεί 180 χιλιόμετρα (!) με το γιό του σε ειδική θέση πάνω στο ποδήλατο και τέλος τρέχει κι ένα μαραθώνιο σπρώχνοντας το αναπηρικό καρότσι του γιού του!!

Μια συγκινητική και απίστευτα δυνατή ιστορία.
Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 69 ετών. 47 χρόνια πριν η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι. Το ονόμασαν Rick. Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου. Δυστυχώς σταμάτησε η αιμάτωση του εγκεφάλου για τα πρώτα ζωτικά λεπτά. Ο Rick επέζησε από την κρίσιμη επιπλοκή αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του υπήρχε πρόβλημα. Δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Ήταν τετραπληγικός. Τα λίγα λεπτά στέρησης οξυγόνου κατέστρεψαν το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. To μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού. Είναι από αυτά που ξέρεις πως σπάνια συμβαίνουν και εύχεσαι να μην σου συμβούν ποτέ. Εννέα μήνες αργότερα οι γιατροί πρότειναν στους Hoyt να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό". Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί. Πέρασε καιρός. Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Ήταν μία κρούση στην επιστήμη για να γεφυρώσει το κενό επικοινωνίας. O επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί και απάντησε: "Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!" Ο πατέρας όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό. Ήξερε πως στον Rick λείπει η επικοινωνία και όχι η νοημοσύνη. Έκανε μια δεύτερη, πιο ανθρώπινη απόπειρα. "Σας παρακαλώ, μιλήστε του". Είπε ο Dick. "Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!" Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί . Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν : "GO BRUINS". Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης. Τότε ήταν η πρώτη σαφή ένδειξη της προτίμησης του Rick για τον αθλητισμό.. Έπεται όμως και συνέχεια. Αργότερα ο Rick πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του : "Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ". Ο Dick σάστισε πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα. Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Εδώ ξεκινάει το μοναδικό φαινόμενο. Ο Rick είπε στον πατέρα του : "Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!" Αυτή η μέρα άλλαξε την πορεία των δύο Hoyt για πάντα. Ο Dick αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν! Προφανώς είχαν βγει νικητές. Τα επόμενα χρόνια πήραν επίσημη συμμετοχή. Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι : κολύμπι 1.5 χλμ, ποδηλασία 40χλμ και τρέξιμο 10 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η γνωστότερη όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το Ironman που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, αν δεν πνιγείς 180 χλμ. ποδηλασία και αν κουνιούνται ακόμα τα πόδια σου ένας Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο)! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή. Μόνο αν προπονηθείς πολλές ώρες κάθε μέρα ειδικά για την σωματική εξάντληση, - μόνο τότε θα μπορέσεις να φαντάζεσαι την γραμμή του τερματισμού για 15 ώρες. Ο Dick το επιχείρησε και αυτό. 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick. Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick και έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick. Κάτι που οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους! Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλα, 6 Ironman, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ αυτά το 1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατώντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ! Πέρυσι σε ηλικία 68 ετών ο Dick και 46 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών. Δεν μιλάμε για χαριστικό τερματισμό. Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε κάποιοι είχαν παροτρύνει τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου. Αλλά η απάντηση του Dick ήταν άμεση. -ΟΧΙ, τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ. Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν. Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή : "Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ".

Το video εδω: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_3417.html

BOΛΟΣ: Πέθανε ρακοσυλλέκτρια, βρέθηκε θησαυρός!

Ο μοναχικός θάνατος μίας γυναίκας 92 ετών στην πλατεία Τσιγάντε στην καρδιά της Νέας Ιωνίας Βόλου αποκάλυψε εναν ολόκληρο θησαυρό. Η κυρα Δέσποινα είχε τρεις μέρες να δώσει σημέιο ζωής και οι γείτονες ειδοποίησαν την αστυνομία. Κάθε πρωί έβγαινε από το σπίτι της με ένα καροτσάκι της λαικής και πήγαινε σε κάδους, σε λαικές αγορές προκειμένου να μαζέψει σκουπίδια και χρήσιμα περισεύματα.
Οι αστυνομικοί με τη βοήθεια κλειδαρά μπήκαν στο σπίτι το οποίο έμοιαζε με τρώγλη από τους σωρούς των σκουπιδιών και την εντόπισαν νεκρή. Μάλιστα στην έρευνα που ακολούθησε βρέθηκαν βιβλιάρια τραπέζης με λογαριασμούς που ξεπερνούν τα 3 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία όμως ποτέ δεν είχε αγγίξει!

Οι φίλοι κάνουν καλό στην υγεία

Έως και 50% αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής όσων έχουν στη ζωή τους καλούς φίλους, σύμφωνα με νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία αναδεικνύει τη σημασία των κοινωνικών σχέσεων για την υγεία, την ευημερία και γενικά τη διάρκεια ζωής. Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξη φίλων ισοδυναμεί με το κόψιμο του τσιγάρου, ενώ παρέχει σχεδόν διπλάσια ωφέλεια σε σχέση με την φυσική άσκηση.

Ωστόσο, η ύπαρξη λίγων μόνο φίλων ισοδυναμεί με το να καπνίζει κανείς 15 τσιγάρα την μέρα ή με το να είναι αλκοολικός.Σύμφωνα με την μελέτη, η απώλεια της κοινωνικής στήριξης από τους φίλους μειώνει το προσδόκιμο ζωής πολύ περισσότερο από το να είναι κανείς παχύσαρκος ή να μην ασκείται σωματικά.

Η έρευνα συμπέρανε ότι σε οποιαδήποτε ηλικία και ανεξάρτητα από το φύλο, το κοινωνικο-οικονομικό ή πολιτισμικό υπόβαθρο, οι άνθρωποι με φίλους είναι μιάμιση φορά πιο πιθανό να είναι ζωντανοί σε σχέση με τους μοναχικούς ανθρώπους χωρίς φίλους γύρω τους.Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό PloS Medicine και πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του πανεπιστημίου Μπρίγκαμ Γιανγκ της Γιούτα, υπό την ψυχολόγο Τζούλιαν Χολτ-Λούντσταντ. Οι επιστήμονες ανέλυσαν 148 προηγούμενες μελέτες, αναφορικά με τη σχέση των κοινωνικών επαφών με τη θνησιμότητα, οι οποίες περιλάμβαναν περίπου 310.000 άτομα από όλο τον κόσμο για μια περίοδο επτά ετών.

Οι συντάκτες της έρευνας ότι με το να νοιάζεται κανείς για τους φίλους του, νοιάζεται περισσότερο και για τον εαυτό του και εκτίθεται σε λιγότερους κινδύνους για την υγεία του. Ακόμα, προειδοποιούν ότι στο σύγχρονο κόσμο τα κοινωνικά δίκτυα φθίνουν, καθώς οι άνθρωποι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην καριέρα ή την οικογένειά τους.«Οι κοινωνικές σχέσεις πρέπει να λαμβάνονται πολύ σοβαρά όσον αφορά την μείωση του κινδύνου θνησιμότητας», τόνισε η Tζούλιαν Χολτ-Λούντσταντ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, ενώ σύμφωνα με τον ερευνητή Τίμοθι Σμιθ «η συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι μόνο επωφελής ψυχολογικά, αλλά ωφελεί άμεσα την φυσική υγεία μας».

"Συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας"

"Σε 2.185,70 ευρώ ανερχόταν το 2008 το ελάχιστο καθαρό μηνιαίο εισόδημα για την αντιμετώπιση των αναγκών των νοικοκυριών της χώρας, με τα φτωχά νοικοκυριά να διαθέτουν 1.769,50 ευρώ και τα μη φτωχά νοικοκυριά 2.292,73 ευρώ. Παράλληλα, η μεγαλύτερη δυσκολία για τα νοικοκυριά ήταν οι δαπάνες στέγασης, ενώ ακόμη και το 22,5% του μη φτωχού πληθυσμού είχε οικονομικές δυσκολίες να αντιμετωπίσει έκτακτες, αλλά αναγκαίες, δαπάνες αξίας περίπου 500 ευρώ.Ενώ, σε ποσοστό19,3% συνολικά δηλώνουν ότι δυσκολεύονται αρκετά στην αποπληρωμή δανείων ή δόσεων για αγορά αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό προκύπτει, μεταξύ άλλων, από...

την έρευνα εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών έτους 2008 (αφορά εισοδήματα 2007) που δημοσιοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).Βασικό, επίσης, συμπέρασμα της εν λόγω έρευνας είναι ότι η στέρηση βασικών αγαθών και υπηρεσιών (δυσκολία ικανοποίησης βασικών αναγκών, ανεπαρκείς συνθήκες στέγασης, επιβάρυνση από τις δαπάνες στέγασης, αδυναμία αποπληρωμής δανείων ή αγορών με δόσεις, δυσκολίες στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών, δυσκολία αντιμετώπισης των συνήθων αναγκών, ποιότητα ζωής) δεν αφορά μόνο τον φτωχό πληθυσμό αλλά και μέρος του μη φτωχού πληθυσμού.Ειδικότερα, με βάση την έρευνα προκύπτουν αναλυτικά τα εξής:
* Το 41% του φτωχού πληθυσμού ηλικίας, κάτω των 18 ετών, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 12% (Οι εννέα διαστάσεις είναι: Δυσκολίες ανταπόκρισης στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών όπως ενοίκιο ή δόση δανείου, πάγιοι λογαριασμοί (ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, αερίου κλπ.), δόσεις πιστωτικών καρτών ή δόσεις δανείου για οικοσκευή, διακοπές κ.ά., ή αγορές με δόσεις κύριας κατοικίας- Οικονομική αδυναμία για πληρωμή μιας εβδομάδας διακοπών- Οικονομική αδυναμία για διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας- Οικονομική αδυναμία για αντιμετώπιση έκτακτων, αλλά αναγκαίων δαπανών αξίας περίπου 500 ευρώ- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν τηλέφωνο (περιλαμβάνεται και το κινητό τηλέφωνο)- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν έγχρωμη τηλεόραση- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν πλυντήριο ρούχων- Οικονομική αδυναμία να διαθέτουν ΙΧ επιβατηγό αυτοκίνητο- και Οικονομική αδυναμία για ικανοποιητική θέρμανση)
* Το 45% του φτωχού πληθυσμού, ηλικίας 18- 64 ετών, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 15%
* Το 61% του φτωχού πληθυσμού, ηλικίας 65 ετών και άνω, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 21%
* Το 47% του φτωχού πληθυσμού αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες σε τουλάχιστον τρεις από τις εννέα, συνολικά, διαστάσεις της υλικής στέρησης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 15%
* Το 33,5% του φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι στερείται διατροφής που περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό του μη φτωχού πληθυσμού εκτιμάται σε 1,3%
* Το 62,5% του φτωχού πληθυσμού και το 22,5% του μη φτωχού έχει οικονομική δυσκολία να αντιμετωπίσει έκτακτες, αλλά αναγκαίες δαπάνες αξίας περίπου 500 ευρώ
* Περιβαλλοντικά προβλήματα από παρακείμενη βιομηχανία ή κυκλοφορία αυτοκινήτων αντιμετωπίζει το 21% του συνολικού πληθυσμού , ενώ ποσοστό 12% του ίδιου πληθυσμού αναφέρει ως πρόβλημα τους βανδαλισμούς και την εγκληματικότητα στην περιοχή του
* Το 65,8% του μη φτωχού πληθυσμού δηλώνει ότι επιβαρύνεται αρκετά από τις συνολικές δαπάνες στέγασης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για το φτωχό πληθυσμό εκτιμάται σε 55,9%
* Το 19,3% του συνολικού πληθυσμού δηλώνει ότι δυσκολεύεται αρκετά στην αποπληρωμή δανείων ή δόσεων για αγορά αγαθών και υπηρεσιών
* Το 28,4% των φτωχών νοικοκυριών δηλώνει δυσκολία στην πληρωμή πάγιων λογαριασμών, όπως αυτών του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού, του φυσικού αερίου, κλπ.
* Το 39,1% του φτωχού πληθυσμού αναφέρει μεγάλη δυσκολία στην αντιμετώπιση των συνήθων αναγκών του με το συνολικό μηνιαίο ή εβδομαδιαίο εισόδημά του
* Το ελάχιστο καθαρό μηνιαίο εισόδημα για την αντιμετώπιση των αναγκών των νοικοκυριών της χώρας, κατά δήλωσή τους, ανέρχεται σε 2.185,70 ευρώ. Τα φτωχά νοικοκυριά χρειάζονται 1.769,50 ευρώ, ενώ τα μη φτωχά νοικοκυριά 2.292,73 ευρώ
* Το 18,4% των φτωχών νοικοκυριών, το 9,1% των μη φτωχών νοικοκυριών και το 11% του συνόλου των νοικοκυριών δεν διέθεταν τουλάχιστον ένα ΙΧ επιβατηγό αυτοκίνητο, ενώ το 17,9% των φτωχών νοικοκυριών, το 10,5% των μη φτωχών και το 12% του συνόλου των νοικοκυριών δεν διέθεταν προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή, αν και τα χρειάζονταν, λόγω έλλειψης οικονομικής δυνατότητας."

Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 7:18 π.μ.

CHOOSE DEATH

By FRED BRANFMAN

This must be said about death: It is unacceptable. Who of us would design a world in which we spend our whole lives learning to live well only to die before fully experiencing our lives? Who of us, if we truly searched our heart of hearts, would really choose to die if we could live indefinitely in good health, able to learn and grow, in loving and meaningful relationships, doing work useful to our species, other living beings and the cosmos?

And even if, as a friend suggests, we might eventually want to die because we had sufficiently tasted all of life's pleasures, who of us truly reaches that point after just 70 or 80 years? Who of us would design a species that is hardwired by its own evolution to want to live while spending so much of its unconscious energy coping with its death?

And what about the way it happens? This business of growing old, losing function and dignity, suffering, and pain? Why not design it so that if one has to die, it is in full health, without suffering or pain? Why add insult to injury by designing so painful a process? No!

Death, not simply absurd. A horror. Monstrous. A crime against our very nature. Simply unacceptable.

And yet.

Here we are. Born into a world not of our making or design. Learning at an early age that we must die and having to deny it lest we go insane. Creating whole cultures designed to keep it as far away as possible.

And, finally, being able to deny no longer. Experiencing the slow death of a parent in a nursing home or the quick death of a friend or acquaintance shot out of the sky or by a burglar in the night. Finding ourselves, almost out of nowhere, suddenly aging, growing ill and facing our own demise. Death by accident, death by suicide, death by illness, death by violence, death by terror, death by war, death by old age. A holocaust which will eventually claim the lives of every single person we have known, met, seen or heard, every loved one, every friend, every family member, every person who has lived before us and all who will follow us. Every one. Even us. Especially us.

Here we are.

And, sooner or later, we ask with Tolstoy, "How?" How, indeed, shall we live in the face of this knowledge, this outrage, this negation of everything we seek to be? Is there an alternative to denial on the one hand, and anger, bitterness, depression on the other?

There is.

Choosing to accept the unacceptable.

Looking death in the eye, and saying, with courage or humility, deference or defiance: "Okay, my friend, come on! I don't like you. In fact, I find you an abomination. Left to my own devices, I would not have even imagined you in a million lifetimes. But you are here, you are inevitable, and I have no real choice but one: to accept you, to choose to surrender, to face you consciously and clearly, to live in the light of life which only exists because of your darkness, with the awe and wonder that your mystery demands. Come on! I am here."

The key word is choice. We cannot choose whether or not we will die. We can choose how we will respond to it.

Choosing to accept the acceptable is very different from resignation, passive submission. Resignation is life-denying, a deadening, numbing reaction to life in which we die before dying. Choosing to accept is vital, life-affirming, an embrace of life.

Our strategies for doing so are infinite. We may choose to accept death by believing that though the body dies the spirit lives on, perhaps even being reborn in another time and place. We may believe we will go to heaven, or otherwise take refuge in the existence of a merciful God who will not simply abandon us. We may find meaning in the children or good works we leave behind. We may take comfort in our role in the natural cycles of life, experiencing that it is through our death that others may live, just as we have lived through the demise of all who preceded us. We may find meaning in a belief in science, in the ability of humans to ultimately understand and control life on this planet. Or we may simply bow before the Mystery, in awe and wonder, without any understanding whether it has meaning at all.

One thing seems clear: It is in this acceptance of the unacceptable that we most fully express the human condition, that we reach the fullest potential of our humanity. We are distinguished from other living beings not so much by our ability to think or even, as Ernest Becker suggests, by our knowledge that we will die while wishing to live.

No, it is our sweet, poignant and unique fate to alone have the ability to achieve genuine inner peace by choosing to accept what we know is unacceptable, reaching the outer limits of the creative tension between life and death, pain and bliss, love and fear.

It is as true as when Gautama Buddha articulated the Third Noble Truth 2500 years ago: It is possible to be happy in this world, through non-clinging, by experiencing life as we appreciate a sublime painting that we would not even think of trying to own, possess or control.

We are given many opportunities to learn this lesson as we progress through life learning, one by one, that the pleasures of the world -- sex, romance, money, power, fame, even family and friends -- are not quite all there is.

And if we still have not learned this lesson, if we are still searching for peace near the end of our lives, we are given one final gift, one final chance at discovering the deep inner peace which is our birthright: death.

And we discover this peace not by romanticizing death, not by prettifying it or turning it into something it is not. There is neither glory nor meaning in accepting the acceptable, in turning death into a idea that comforts us -- and keeps us from feeling the power of the wind, the ecstasy of a moonlit desert night, or the deep soulfulness of truly engaging the meaning of the murder of six million Jews or the death of a child.

No. It is precisely because death is so unspeakable, so horrible, so unacceptable, that choosing to accept it can become our liberation, our pathway to the deepest set of experiences of which the human soul is capable.

Death is our curse. But is is also our blessing; our horror and our deliverance; our shame and our glory.

Death, be not proud. And may you never take pride from visiting this holocaust upon us. But we, puny, cursed and blessed humans that we are, in all our sweetness and evil, brilliance and foolishness, may be forgiven for taking a bit of comfort from our ability to accept you. You may take our bodies. You cannot crush our souls.

As the Arc De Triomphe is most magnificent not in the light of day but illumined against the dark of night, we humans reach our fullest humanity when, in peace, we humbly hold up our light against the darkness of your impending doom. It is our birthright, our unique gift, our final contribution to a cosmos which, indifferent or not, is warmed by our ability to love, cry and give thanks despite it all.

Μια συνέντευξη με τον Irvin D. Yalom(κορυφαίος ψυχίατρος, υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής)

A matter of life and death

By FRED BRANFMAN | Photo by Reid Yalom

"Of all the world's wonders, which is the most wonderful? That no man, though he sees others dying all around him, believes that he himself will die." -- Yudhishtara answers Dharma, from "The Mahabharata"

it is not just love that we look for in all the wrong places. If Irvin Yalom is right, it is life itself. By denying death, the psychoanalyst suggests, we misdirect our search for happiness. The true meaning of life, his work suggests, lies in engaging what we most fear.

Yalom has the credentials to make such a claim. He is the author of the highly regarded 1980 textbook, "Existential Psychotherapy" and his bestselling work "Love's Executioner" shows how such neuroses as eating disorders can be alleviated by bringing patients' death-anxieties to the surface. His novel "When Nietzsche Wept" is a thought-provoking exploration of how psychology might have fared had it been invented by the Ur-existential thinker Nietzsche rather than Freud. His new novel, "Lying On The Couch," will be published next month.

I spoke with Yalom in the office he has built next to his comfortable home on a peaceful street in Palo Alto. A quiet man, he exudes an air of mild anxiety oddly appropriate to the existential realities -- death, freedom, isolation, meaninglessness -- of which he writes. He becomes passionate mainly when affirming his strong belief in science and his skepticism about non-material or spiritual understandings of life.

Most striking was the contrast between Yalom's brilliantly successful career and the place he has reached now, at age 65. This lifelong academic has abandoned teaching and now writes novels instead. This professor who worked so extraordinarily hard at his career now urges a focus on what is important beyond work. Irvin Yalom is fascinating not only because of what he says but also because of how he lives.

Most of us feel we do not want to think about death. But you assert that confronting death is a key to living a full, authentic, happy life. I wonder if you could describe in personal terms what living authentically means to you?

Certainly as I've grown older, I've been thinking a lot more about the end of my life, which may not be too far away. My father and his brothers all died relatively young because of heart conditions.

So I think, Well, life is finite. I don't have unlimited years left, and I want to know what is more central to me and my life right now. Above all, I don't want to do anything that feels repetitious.

And I tell myself that I don't want to belong to any more committees or teach anymore, because the field is becoming drugs, pharmacotherapy. The next generation of therapists isn't going to be trained for psychotherapy because the insurance companies aren't going to be paying for it any longer.

What feels most central for me is being creative and looking at the way in which I have creative talents and gifts that I haven't used. I basically see myself as a storyteller engaged in ideas that have to do with an existential, deeper approach to life. I feel very uncomfortable with the idea of these gifts being unused.

I also really enjoy looking at those bonsai [points to trees outside his window]. I love the garden that I have out here. I turn down lunch invitations from a lot of people that I just don't want to be with. The few people I see talk about the kinds of issues and concerns that I really like.

And I feel extremely tender towards my wife. Every time I see her, I'm filled with pleasure. There's a real sense of poignancy about my relationship and feelings toward her. I'm very concerned that I do whatever I can to make her happy.

And I don't take myself very seriously. There's an old Italian proverb that sticks in my mind a lot: "When the chess game is over, the pawns, rooks, kings and queens all go back into the same box." Somehow I find that quite an important comment.

"The primitive dread of death resides in the unconscious -- a dread that is part of the fabric of being, that is formed early in life before the development of precise, conceptual formulation, a dread that is chilling, uncanny, and inchoate, a dread that exists prior to and outside of language and image." -- "Existential Psychotherapy"

You've writen that "a denial of death at any level is a denial of one's basic nature." How do most of us deny death?

We -- in the unconscious portion of the mind that protects us from overwhelming anxiety -- split off or disassociate from the terror of death. But though it is invisible to us, we can know it's in our subconscious because of those rare but real episodes when the machinery of denial fails and death anxiety breaks through in full force -- such as when a loved one dies, or when we have nightmares. As I wrote in "Existential Psychotherapy," a nightmare is a failed dream, a dream that, by not "handling" anxiety, has failed in its role as the guardian of sleep. Though nightmares differ in manifest content, their underlying process is the same: Raw death anxiety has escaped its keepers and exploded into consciousness.

We simply put it out of mind by immersing ourselves in what Becker calls "immortality projects," or by using other techniques to deny our creature-deaths, like the idea of a supreme "ultimate rescuer" and the idea of "specialness," that somehow you yourself are immune to natural biological law. This often translates into some kind of belief in the supernatural, a para-reality in us that is going to transcend reality as it is.

After reading your and Becker's work, I assumed that there would be a huge debate within the psychology community on the importance of helping people confront their fears of death. But the subject, by and large, seems to have been ignored. Why is that?

Psychotherapists and psychologists are themselves in denial of death. They are not really very different in this regard than the general population.

"A real confrontation with death usually causes one to question with real seriousness the goals and conduct of one's life up to then. So also with those who confront death through a fatal illness. How many people have lamented: 'What a pity I had to wait till now, when my body is riddled with cancer, to know how to live!'" -- "Love's Executioner"

How might the knowledge of death enrich our lives?

What comes to mind right now is a friend of mine who's so caught up in the rat race for success in his field that he's never taken a sabbatical. The university is willing to give him a year off and he has not taken it. It's insane.

In talking with him, I've pushed him to look at the fact that he is not going to have his children at home forever, and to think about what an experience like a sabbatical would mean for him and them. I mean, I've been at Stanford all these years, and I can't remember one year from the next -- they all sort of blur together. But I spent a year in London, another year at Oxford and another year in Paris. And every day of those years stands out for me and was very rich for my children.

But what if your friend said he enjoyed his work, that working hard is his core?

You know, I've never heard anyone near death say -- and I've never heard of anyone who's ever known anyone near death say -- "I wish I had spent more time at work."

Nobody ever says this. Everybody, everybody, says, "God, I wish I'd spent time doing the things I wanted to do -- reading more, writing more, traveling, seeing all these places, being closer to people, to my children." Everybody says things like that. So that means something.

Do you also believe it would be useful for people in their 20s and 30s to break through their denial of death?

Well, based on the patients I've worked with, I think that's true. Adolescents, by and large, have a pretty keen awareness of these issues. They tend to have less denial operating for them than perhaps we do at most other ages of life. But when they finally get thrown out into the world, other needs -- needs for economic success, or raising a family -- begin to press in. And to satisfy these needs, their fear of death gets pushed into obscurity or the unconscious.

If people in their 20s had more death awareness, would that in fact temper their ambition or drive? My hunch is yes. It would certainly do something for those who are most ruthless, who tend to make others most miserable. Some sort of greater awareness of their own finiteness and what their time on earth really is, and what they really want to do with their lives, could help improve them.

I asked a young guy the other day how he felt and he said, "Terrific! I'm enjoying my work. I just started dating a woman. Life is great!" Now, it seems to me that he wasn't engaging his primal death anxieties. Would you recommend that he consider doing so?

Hmm. Well, the first thought that occurs to me concerns his relationship. My sense is that if he were to engage his unconscious existential concerns, the relationship might be much richer, more tolerant, more loving. When we see the other person as a fellow creature in the same type of life situation, we often have a greater appreciation. There might be less of a chance of him using or being used by her, and more of a possibility that he would be looking for some sort of deeper communion.

How might his work be affected by engaging death?

That's a much more problematic issue for me. I've always had a sense that engaging the fear of death can be quite injurious to work for many people. If one doesn't have the option of changing a job one does not like, a heightened awareness of death could increase dissatisfaction.

But if one does have the luxury of changing distasteful work, the confrontation with death might be a wake-up call. He or she might see how the repetitious quality of the work is deadening and might think, "I'll do whatever I can, move, get to another part of the country, do something to change my work."

What is the mechanism whereby engaging death leads to a more authentic life?

Well, one way to describe it is through a disidentification exercise we have conducted with cancer patients. People answer the question "Who am I?" on cards and then arrange them by priority. They then start letting go of the less important cards, for example,"I am someone who is very concerned about whether people love or like me."

And they have to let go of their bodies, because their bodies are riddled with cancer. But then they often discover that there is something beyond the body, other things that are more important. It kind of gives you more courage. It doesn't make any difference anymore if people like you or not.

Heidegger makes the distinction between being absorbed in the way things are in the world and being aware that things are in the world. And if you do the latter, you're not so worried about the everyday trivialities of life, for example, petty concerns about secrecy or privacy.

Another way of saying it is that death cures psychoneurosis. In a sense all these neurotic concerns -- fear of rejection, interpersonal concerns -- seem to melt away, and people get another perspective on their lives. The important things are really important, and the trivia of life is trivialized.

In a study we did of bereavement, we found that rather impressive numbers of widows and widowers had not simply gone back to their pre-loss functioning, but grown. This was due to a kind of increased existential awareness that resulted from this confrontation with the death of another. And I think it brought them in touch with their own death, so they began to experience a kind of preciousness to life that comes with an experience of its transiency.

"[There is] a juncture to which full awareness inevitably leads. One stands before the abyss and decides how to face the pitiless existential facts of life. Of course, there are no solutions. One has a choice only to be 'resolute,' 'engaged,' courageously defiant, stoically accepting or to, in awe of mystery, place one's trust in the providence of the divine." -- "Love's Executioner"

As you sit here now, would you say you are in denial of your death or engaging it?

I'll be 65 in eight days or so. So I'm at that time. I'm filled with ideas about death, and my nights and dreams and certainly dream-thoughts are filled with that kind of imagery.

What does it feel like?

Well, it's different in the middle of the night and in a waking state. In the middle of the night, actually, it's kind of attenuated terror. There are times when the anxiety rather overtakes me. I've never imagined getting to a point where that won't happen. I feel like it's too intrinsic to us.

If it gets to be particularly anxious, I like to think of Lucretius' doctrine: "Where death is, I am not; where I am, death is not." The two are never coexistent in a sense. I find that, in a strange way, a very comforting thought.

Sam Keen has described waking up at night feeling incredible terror at his death. And he wants to push it away but doesn't because all his training has taught him to stay with it. And his terror is then followed by a tremendous joy at being alive, as he leans over and embraces his wife. What is it like for you?

I do not have that kind of experience at night. It's harder for me to dispel the anxiety at night. Whereas when I think about it later on, when I wake up in the morning, or later on during the day, then I do experience real joy. I can't switch from one mode to the other at night.

As you stand before the abyss, where are you -- resolute, engaged, courageously defiant, stoically accepting or in awe before the mystery, placing your trust in the divine?

Stoically accepting, I guess.

And what about feeling awe before the mystery?

Well, you can say "awe" in the sense that I am in awe at the elegance and complexity of the way that our brains happen to have evolved. Happen to have evolved. You know, not designed, but happen to have evolved. I can say "awe" there. But I'm separating that from a kind of supernatural religious belief.

It seems to me that "awe" argues against belief. Awe leads to no belief, to "don't know."

Yes, I have some awe of mystery. But it's sort of tempered by a belief that ultimately we'll be able to comprehend it all. I'm more of a scientific positivist in that regard.

Last night I was reading Sam Keen's famous deathbed interview of Ernest Becker. You know, Becker did not give much credence to the reality of religious belief-systems in "Denial of Death" ...

Oh, sure, I agree with every word he said ...

... But at the very end of Becker's life Keen asked him about the possibility of a transcendence of death. And Becker said, "I would have to agree that the transcendence of death, symbolically or from the point of view of the whole universe, may be very real." He left the door open for a transcendent reality.

Well, I think at that point he may have been quite frightened, and the wish for continued persistence may have been very strong.

And if I on my deathbed embrace that wish, I don't consider that proof of anything, except that I am frightened.

I find the idea of dying, of not existing for the next 5 billion years and beyond, chilling. It takes my breath away. Can you offer any comfort?

Well, did the last 5 billion years bother you? I mean, it seems to me that what happens after we die is not really the problem. It is a kind of peace. The challenge for us is how we live between now and then, whether we have the courage to stop denying it and use our anxieties to live more authentic, meaning-filled and purposeful lives.

Fred Branfman is a veteran political activist and commentator. He is a regular contributor to Salon.

Έξωση σε σχολείο στα Τρίκαλα

Έγινε έξωση στο 6ο δημοτικό σχολείο Τρικάλων για απλήρωτα ενοίκια

Πείνα...

Η φωτογραφία είναι χθεσινή από την Πάτρα και δείχνει ότι η ανέχεια και η πείνα δεν βρίσκεται μόνο στο κέντρο και εκεί που βλέπουμε τον κόσμο να ζητιανεύει. Μέσα στους κάδους μπαίνουν οι μετανάστες για να βρούνε ένα κομμάτι ψωμί. Γιαυτό και λέμε ότι...


είναι δολοφονικό να βάζεις βόμβες μέσα σε κάδους απορριμάτων και ευτυχώς μετά την δολοφονία του Αφγανού σταμάτησε αυτή η πρακτική. Δείτε τους δύο ανθρώπους σε έναν κάδο που είναι άδειος και μόνο ο πάτος του θα έχει αποφάγια. Και η σακούλα τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ζούν μονάχοι.
Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 9:25 π.μ.

Ένα γενναίο αγόρι

Είναι ο Gabe Marsh, από την Alabama των ΗΠΑ, που γεννήθηκε με ένα χέρι και χωρίς πόδια .
Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να αγωνίζεται για το σχολείο του στην κολύμβηση , κερδίζοντας τη δεύτερη θέση

σεξουαλική δραστηριότητα (ανέκδοτο)

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αγοράζει ένα σπίτι σε μια μικρή κωμόπολη.

Δυο μήνες μετά την εγκατάστασή τους, τους κάνει επίσκεψη ο δήμαρχος και τους ρωτά :

-Πως σας φαίνεται το χωριό μας ;

-Είστε ευχαριστημένοι από το...
σπίτι σας ;

-Χρειάζεστε κάτι που μπορούμε να κάνουμε για σας ;

-Πως περνάτε τον καιρό σας ;

Ο γέρος του...
απαντά :

-Το πρωί ξυπνάμε κατά τις 7 και ξεκινάμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στις 8 παίρνουμε το πρωινό μας και μετά το μπάνιο μας και ξανά σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά ξεκινάμε για την αγορά και στον γυρισμό ταχτοποιούμε τα ψώνια μας και έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Το μεσημέρι κατά τις 1 τρώμε και μετά έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά πάμε για ύπνο μέχρι τις 4 και ξυπνώντας έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Αργότερα βλέπουμε τηλεόραση μέχρι τις 8 διακόπτοντας βεβαίως το πρόγραμμα λόγω σεξουαλικής δραστηριότητας. Μετά θα φάμε κάτι ελαφρύ και θα συνεχίσουμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στην συνέχεια θα διαβάσουμε κάτι στο κρεβάτι και θα κοιμηθούμε αφού πρώτα έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.

Ο δήμαρχος που ακούει τόση ώρα με τις τρίχες σηκωμένες στο κεφάλι ρωτά τον γέρο:

-Τι ηλικία έχετε ;

-Εγώ 86 και η γυναίκα μου 78 του απαντά.

Σκύβοντας στο αυτί του γέρου ο δήμαρχος τον ρωτά :

-Τι εννοείτε παρακαλώ με τον όρο «σεξουαλική δραστηριότητα» ;

Και ο γέρος του απαντά :
-Μου πρήζει τ' α@@@


http://xsefoto.blogspot.com/

Σοκ στη Γερμανία - 28χρονος δολοφόνησε και έκοψε κομμάτια τους γονείς του

ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥ ΓΚΡΙΝΙΑΖΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

Σοκ εχει προκαλέσει στη Γερμανία η υπόθεση ενος 28χρονου στην πόλη Rathenow. Οι γονείς του 60 και 67 χρονών τον τελευταίο καιρό του έκαναν συχνά παρατήρηση επειδή είχε παρατήσει τις σπουδές του. Ο 28χρονος...


τους δολοφόνησε και τους έκοψε κομμάτια. Οι γείτονες που είχαν καιρό να δουν τους το ζευγάρι ειδοποίησαν την αστυνομία η οποία και συνέλαβε τον γιο. Στην αρχή αρνήθηκε τα πάντα αλλά μετά ομολόγησε

ΥΣ: Αυτο για τους γονείς που μας τα πρήζουν...

Νεκρή 30χρονη απο ...αυνανισμό

Όποιος είπε πως το σεξ δεν βλάπτει, τότε δεν έχει ακούσει για την συγκεκριμένη υπόθεση μιας 30χρονης γυναίκας από την Αγγλία, που βρέθηκε νεκρή από καρδιά, λόγω αυνανισμού! Συγκεκριμένα η Nichola Paginton βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της τον περασμένο Οκτώβριο, γυμνή από...

την μέση και κάτω, ενώ δίπλα της ο φορητός υπολογιστής της έπαιζε πορνό. Ακόμα δίπλα της βρισκόταν ένα σεξουαλικό αντικείμενο.

Ένας παθολόγος αναφερόμενος στο γεγονός, είπε πως η άτυχη γυναίκα μάλλον πέθανε από καρδιακή αρρυθμία , στην οποία συνέβαλε η όλη της σεξουαλική κατάσταση.

Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο ιατροδικαστής που ερευνούσε την υπόθεση , πως ο θάνατος της συνδέεται σε μεγάλο ποσοστό με τον αυνανισμό της.

Ο επιθεωρητής Gavin Webb είπε πως την αστυνομία κάλεσε ο εργοδότης της άτυχης κοπέλας, μιας και είχε εξαφανιστεί για μέρες.
Όταν έφτασε στο σπίτι της ο εργοδότης της Nichola χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν υπήρξε καμία απάντηση. Τότε με την βοήθεια ενός γείτονα πρόσεξαν την νεκρή κοπέλα μέσα από του κουρτίνες, να βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι με την γάτα δίπλα της.

‘ Μόλις μπήκαν μέσα , συνειδητοποίησαν πως η Paginton ήταν νεκρή. ‘ είπε ο επιθεωρητής ενώ πρόσθεσε ‘Είχε στο πλάι της τον υπολογιστή της και αφού το μετακίνησαν σήκωσαν και το πάπλωμα για να τη βρουν γυμνή, ενώ δίπλα της υπήρχε ένας δονητής’.

http://www.mediasoup.gr/node/14821

Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 12:35 π.μ.

Τραγωδία στις Σέρρες : Τα χρέη οδήγησαν στην αυτοκτονία έναν 42χρονο

KΡΕΜΑΣΤΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ

Απαγχονισμένος μέσα στο κατάστημα του βρέθηκε σήμερα το πρωί ένας 42χρονος στο χωριό Χριστός των Σερρών. Τον άτυχο άνδρα βρήκε στις 7 π.μ η μητέρα του μέσα στο ψητοπωλείο του, το οποίο δεν λειτουργούσε εδώ και έξι μήνες. Στα ρούχα του άτυχου άνδρα βρέθηκε...



...ιδιόχειρο σημείωμα, στο οποίο εξηγούσε ότι τα χρέη και τα οικονομικά προβλήματα τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση.

Παρά το ότι έχει αποκλειστεί η εγκληματική ενέργεια, η αστυνομία διενεργεί προανάκριση.

http://www.agelioforos.gr

Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 10:59 μ.μ.

"10 ευρώ για μία ώρα...!"

"Ένας άνδρας έφτασε στο σπίτι του, ύστερα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά του. ΄Ηταν αγχωμένος και εκνευρισμένος. Τον περίμενε ο γιος του στην πόρτα.
-Πατέρα, του είπε, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
- Και, βέβαια, απάντησε ο πατέρας. Και ποιο είναι το ερώτημα σου;
_Πόσα χρήματα κερδίζεις σε μια ώρα, πατέρα;
- Αυτή δεν είναι η δουλειά σου! Γιατί...

κάνεις αυτήν την ερώτηση.

- Α, να, απλώς θέλω να το γνωρίζω. Παρακαλώ πες μου, πόσα κερδίζεις την ώρα
- Αφού επιμένεις, να, κερδίζω 10 ευρώ την ώρα.
Πολύ καλά, είπε ο μικρούλης, με το κεφάλι σκυφτό. Μετά, κοιτάζοντας στα μάτια, του είπε: Μπαμπά, μπορείς να μου δανείσεις 5 ευρώ;

Ο πατέρας ενοχλήθηκε. «Αν, θέλεις να μάθεις τα πόσα παίρνω, ώστε να δανειστείς 5 ευρώ, για να πάρεις κάποιο ανόητο παιχνίδι, τότε ξεκουμπίσου αμέσως στο δωμάτιό σου και σκέψου για την ιδιοτέλειά και εγωισμό σου. Κι εκτός απ’ αυτό, τα παιδιά των 6 χρόνων δεν χρειάζονται χρήματα. Δουλεύω πολλές ώρες και σκληρά κάθε μέρα για να κερδίσω χρήματα για σένα και τη μαμά για να μη στερηθείτε τίποτα. Δεν έχω χρόνο να μιλώ μαζί σου, για να σου δανείσω χρήματα».

Το παιδί έφυγε σιωπηλό και πήγε στο δωμάτιο του.
΄Υστερα από μια ώρα, ο πατέρας ηρέμησε και κατάλαβε ότι μίλησε σκληρά στο παιδί του. ΄Ισως είχε κάποιο σοβαρό λόγο να ζητήσει 5 ευρώ ο γιος του, κάτι που ποτέ άλλοτε δεν το έκανε. Πήγε να δει το παιδί του.
Το παιδί τον δέχτηκε με χαρά. «Παιδί μου, του είπε, νομίζω σου φέρθηκα σκληρά πριν από λίγο. Ξέρεις σήμερα είχα μια δύσκολη μέρα. Δούλεψα σκληρά και ξέσπασα τα νεύρα μου πάνω σου. Να τα 5 ευρώ που μου ζήτησες».

Το παιδί σηκώθηκε και μ’ ένα βλέμμα ακτινοβόλο, είπε: «Σ’ ευχαριστώ πατέρα!». Κατόπι σήκωσε το μαξιλάρι του, όπου είχε φυλαγμένα μερικά ευρώ. Ο πατέρας βλέποντας ότι το παιδί είχε χρήματα, θύμωσε πάλι. Το παιδί άρχισε να μέτρα τα χρήματα.
« Γιατί ήθελες κι άλλα χρήματα, αφού είχες», είπε ο πατέρας ενοχλημένος.
«Γιατί δεν είχα αρκετά αλλά τώρα έχω», είπε το αγόρι.
«Για ποιο σκοπό;», ρώτησε ο πατέρας.
« Μπαμπά, έχω τώρα 10 ευρώ. Μπορώ ν’ αγοράσω μια ώρα από το χρόνο σου;!»

Αυτή η ιστοριούλα, πραγματική ή φανταστική, κρύβει μια αλήθεια. Ο πατέρας, και αρκετές φορές η μητέρα, δουλεύουν ακόμη και υπερωρίες για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, ώστε να μη λείψει τίποτε στα παιδιά τους.

Τους διαφεύγει όμως το γεγονός ότι, τα βλαστάριά τους, περισσότερο απ’ όλα τα υλικά αγαθά, έχουν ανάγκη τη στοργή τους, τη συντροφιά τους. Μοχθούν για να εξασφαλίσουν το κάθε τι για τα παιδιά τους αλλά στο τέλος, τα χάνουν, γιατί μπλέκονται με κακές παρέες και πέφτουν θύματα των ναρκωτικών ή του αλκοόλ και χάνουν την ψυχή τους. ΄Ασοφοι είναι οι γονείς, που κάνουν μεν επένδυση στα παιδιά σας, σε σπίτια, περιουσίες, σε μόρφωση…, όσο καλά κι αν είναι στη θέση τους, αλλά δεν τα κληρονομούν ηθικές αρχές και πνευματικές αξίες, που πηγάζουν από τη χριστιανική πίστη.

Η ολοένα εγκατάλειψη των αρχών του Ευαγγελίου, η έλλειψη πειθαρχίας, η εκκοσμίκευση της οικογένειας και κοινωνίας έχουν ως συνέπεια τη ζουγκλοποίηση της κοινωνίας μας. Σήμερα θερίζουμε τους πικρούς καρπούς της αποστασίας και απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό. Αν δεν αφυπνιστούμε τώρα και στραφούμε στο Θεό, η καταστροφή μας είναι αναπόφευκτη.

Γράφει ο Γεώργιος Σ. Κανταρτζής

nikites"

Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 5:05 π.μ.

"Στην πρωτοπορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού η Γαλλία!"

"Αναγνωρίζει στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά!

Το ανώτατο δικαστήριο της Γαλλίας το αποφάσισε!
Τα ζευγάρια γκέι και λεσβιών μπορούν να υιοθετούν παιδιά!
Η είδηση: (Exclusif: La Cour de cassation reconnaît qu’un enfant peut avoir deux parents de même sexe)
Ακολουθώντας τον...


αμερικάνικο πολιτισμό, που σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν να υιοθετούν παιδιά, τώρα και η Γαλλία έλυσε αυτό το τεράστιο πρόβλημα που...

αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες της πολιτισμένης δύσης.
Κι έτσι, σύντομα θα επιληφθούν τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ζευγάρια των ελλήνων και ελληνίδων ομοφυλόφιλων θα μπορούν να απολαμβάνουν το δικαίωμα υιοθέτησης παιδιών.
Το απλοϊκό ερώτημα είναι αν θα πρέπει να υπάρξει και θεσμική κατοχύρωση για το ποιον θα αποκαλούν μπαμπά και μαμά τα υιοθετημένα παιδιά, για να μην έχουμε ρατσιστικές επιθέσεις στα σχολεία και την κοινωνία…"

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 1:11 π.μ.

Το γράμμα ενός πατέρα στην κόρη του

"Κοπέλα μου,

έχω να σε δω ακριβώς 14 μέρες και που σε είδα βέβαια ούτε αγκαλιά δεν με άφησαν να σε πάρω. Ίσα που πρόλαβα να πιάσω τα χεράκια σου μέσα στο δικαστήριο πριν σε πάρουν πάλι μακριά μου αυτά τα κακά σκυλιά. Κάθομαι ολομόναχος όλη μέρα στο σπίτι και σκέφτομαι τις ώρες που σε είχα αγκαλιά μου ,τα μάτια μου έχουν στερέψει πια δεν βγαίνουν άλλα δάκρυα ,ο πόνος είναι σιωπηλός και κοντεύει να με τρελάνει. Κάνω κουράγιο και σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα σε πάρω πάλι κοντά μου ,είναι...


ανάξιοι αυτοί που σε έχουν για να μπορέσουν να με κρατήσουν μακριά σου. Κάθε μέρα προσπαθώ να βρω τρόπους έτσι ώστε να τους αναγκάσω να σε φέρουν μια ώρα αρχύτερα κοντά μου ,γιατί το ξέρω καλά όταν θα μπορείς να αποφασίζεις θα έρθεις δίπλα μου. Είμαι κοντά στο να βρω λύση έχω ενεργοποιήσει κάθε σπιθαμή του εγκεφάλου μου, κάνε υπομονή θα σε ξανά κοιμίσω κόρη μου.
Έχω την άδεια να έρχομαι κάθε Σαββατοκύριακο να σε βλέπω αλλά μονάχα η παρουσία της μάνας σου μου προκαλεί απέχθεια. Αυτό που νιώθω για αυτή είναι μίσος που μας χώρισε κοπέλα μου και ξέρω πως αν σε αντικρύσω δεν θα μπορώ να σε αποχωριστώ ξανά. Είναι η ευχαρίστηση που θα τους δώσω να δούνε τον πατέρα σου να κλαίει και να είναι αδύναμος κάνοντας τους το χατίρι . Θα σου πω και ένα μυστικό σήμερα μην πιστέψεις ποτέ πως σε αρνήθηκα όσα και αν σου πούνε είμαι αποφασισμένος να πάω και φυλακή προκειμένου να σε έχω. Όταν σε έχασα πρώτη φορά έκανα κακό σε μένα γιατί αγαπούσα ακόμα την «μάνα σου» και δεν σκέφτηκα να κάνω κακό σε αυτήν ,τώρα δεν συμβαίνει αυτό αγάπη μου. Είσαι η κοπέλα μου και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη όταν θα σε έχω κοντά μου. Προσπάθησα με λόγια ,με μηνύματα ,με mail να τους πείσω να μην σε πάρουν και να σε βλέπω κάθε μέρα αλλά αυτοί αγάπη μου δεν θελαν το κακό σου απλά το έκαναν να πονέσουν εμένα χωρίς να υπολογίσουν την δική μας απώλεια κάνοντάς σου τελικά κακό και εγώ δεν το ανέχομαι.
Προσπαθώ να κοιμηθώ κάθε βράδυ και δεν μπορώ ,σε σκέφτομαι συνέχεια βλέπω ξανά και ξανά το ένα βιντεάκι σου που έχω και δεν το χορταίνω. Κάθε βράδυ σου γράφω και ένα γράμμα με το πώς πέρασα μα μην φανταστείς πως λέω σπουδαία πράγματα απλά έτσι μου κάνεις παρέα. Έτσι μπορώ να μοιραστώ τον πόνο μου αγάπη μου, σου γράφω και κλαίω αλλά νοερά έρχομαι κοντά σου ,σου τραγουδάω και σου κάνω μασάζ όπως σου έκανα κάθε μέρα. Σε αλλάζω ,σου κάνω μπάνιο ,σε βάζω μπροστά στο αερόθερμο με κατουράς και ύστερα μου ρίχνεις ένα πονηρό γέλιο. Δεν αντέχω άλλο κοπέλα μου ,δεν μπορώ μονάχος μου λείπεις και πονάω πολύ ,όλα γύρω μου κινούνται αδιάφορα ,δεν έχω μυαλό για δουλειά ,για βόλτα ,για φαγητό. Έχω κόψει τα πάντα όσες μέρες λείπεις και δεν μπορώ να ξεχαστώ με τίποτα ,ακόμα και η τηλεόραση είτε σε έργο ,είτε σε διαφήμιση ,είτε σε ειδήσεις δείχνει μωρά και θυμάμαι εσένα και κλαίω έχουν αρχίσει και τα χάπια και δεν με πιάνουν και οι ώρες έγιναν πια 24 τις απουσίας σου.Σε αφήνω μωρό μου η ώρα είναι 1 παρά δέκα ξημερώματα τέτοια ώρα αν δεν σου έχουν αλλάξει πρόγραμμα είναι να φας και να κοιμηθείς. Τα τελευταία χρήματα μου τα έδωσα για να εξασφαλίσω τον τρόπο πως θα είμαστε μονάχα οι δύο μας για πάντα και αν δεν είμαστε δίπλα -δίπλα θα είμαστε
Σ αγαπώ πολύ και μου λείπεις".
Ο Πατέρας σου


Αναρτήθηκε από troktiko στις 12:11 π.μ.

Η κατάθλιψη διπλασιάζει τις πιθανότητες άνοιας

Η κατάθλιψη και η άνοια συνήθως συνυπάρχουν σύμφωνα με τους ειδικούς ερευνητές για πολλά χρόνια αλλά ακόμη δεν είναι σίγουρο πως η μια πάθηση οδηγεί οπωσδήποτε στην άλλη...
Οι δύο νέες έρευνες που δημοσιεύονται στην American journal Neurology δείχνουν πως η κατάθλιψη υποδεικνύει πως οι πιθανότητες άνοιας είναι πιο αυξημένες δίχως όμως να είναι σε θέση οι επιστήμονες να εξηγήσουν την αιτία του φαινομένου αυτού.
Απαιτούνται εκτενέστερες έρευνες για να διαπιστωθεί η συσχέτιση μεταξύ των δύο παθήσεων, σύμφωνα με το δημοσίευμα του BBC.
Σύμφωνα με τους ερευνητές η φυσιολογία του εγκεφάλου, ο τρόπος ζωής και η κοινωνική ζωή του ατόμου ίσως επηρεάζουν αυξάνοντας τις πιθανότητες για την μια ή την άλλη πάθηση.
Η συγκεκριμένη έρευνα του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης δείχνει πως η κατάθλιψη σε νεαρή ηλικία μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να οδηγήσει σε άνοια.
Για 17 συναπτά έτη παρακολούθησε η Δρ. Τζέιν Σαζίνσκι, η επικεφαλής της μελέτης αυτής, παρακολούθησε 949 ηλικιωμένους. Οι 164 από αυτούς έπαθαν άνοια ύστερα από χρόνια κατάθλιψης.thenetwar

ΠΗΓΗ: http://karistoscity.blogspot.com/2010/07/blog-post_521.html

Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 4:02 π.μ.

Οι ληστές του μεροκάματου

«Κλέβουν κέικ ή ένα τσουρέκι». «Κάθε μέρα κάνουμε τον σταυρό μας»


Μετά τις οργανωμένες ληστρικές επιδρομές, την απειλή και την αφαίρεση ανθρώπινων ζωών και την αφαίμαξη περιουσιών, τώρα προστίθενται και οι ληστές του...




μεροκάματου.

Πρόκειται για άτομα που δρουν κυρίως σε συνοικίες προσπαθώντας να εξασφαλίσουν έστω μία πενιχρή λεία, όπως 10 ή 20 ευρώ. Ακόμη και γι’ αυτά όμως τα λίγα χρήματα είναι ικανοί να κάνουν τα πιο μεγάλα και πιο σκληρά εγκλήματα...

Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες από αστυνομικές πηγές, η οικονομική κρίση και η ανέχεια της εποχής έχει ωθήσει στις ατραπούς της μικροπαρανομίας ακόμη και ανθρώπους που δεν έχουν απασχολήσει ποτέ τις αρχές και είχαν -μέχρι πρότινος τουλάχιστον- λευκό ποινικό μητρώο.

Οι ληστές του... μεροκάματου χτυπούν συνήθως μικρομάγαζα, δηλαδή ψιλικατζίδικα και περίπτερα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις και όταν δεν είναι οπλισμένοι, συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω από τους ιδιοκτήτες αυτών.

espresso

Share on Facebook

Γατες έφαγαν τον ιδιοκτήτη τους!

ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ

Μια πραγματικά σοκαριστική είδηση αο την Αμερική. Ο 74χρονος Herbert Walden ζούσε μαζί με την 94χρονη κατάκοιτη και ανήμπορη μητέρα του. Ο Herbert πέθανε απο καρδιακή προσβολή και η γυναίκα δε μπορούσε να κάνει τίποτα. Στο σπίτι είχαν 16 γάτες και έναν σκύλο. Η μητέρα πέθανε λίγες μέρες μετά απο αφυδάτωση αφού...


δεν ήταν σε θέση να εξυπηρετηθεί. Η αστυνομία βρήκε τους 2 νεκρούς μαζί με 4 γάτες και ένα σκύλο που είχαν χάσει και αυτά τη ζωή τους. Οι υπόλοιπες γάτες που λιμοκτονούσαν είχαν αρχίσει να τρώνε το πόδι του Herbert

Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 4:47 μ.μ.

Μεχρι και εγώ γέλασα...

Πρώτη φορά βλέπουμε τέτοια χαρά απο χελώνα


ΜΕ ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑ

Η χελώνα χαίρεται πάρα πολύ με την οδοντόβουρτσα. Της κάνει μασάζ ο άλλος και αυτή πάει πέρα δώθε.

http://troktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_1692.html

ΑμεΑ ο πρώτος των πρώτων στη Θεσσαλονίκη

ΜΕ ΤΡΙΑ 20ΡΙΑ, ΕΝΑ 19,9 ΚΑΙ ΔΥΟ 19,8

Νικητής της ζωής, ένα αγόρι με σπαστική τετραπληγία, ο Ραφαήλ Παπαδόπουλος, μαθητής του 20ου λυκείου, είναι ο πρώτος των πρώτων στη Θεσσαλονίκη. Συγκέντρωσε 19.952 μόρια και ονειρεύεται καριέρα πολιτικού...



...Ο Ραφαήλ αντιμετωπίζει σοβαρά κινητικά προβλήματα, αλλά... "δε μασάει" όπως λένε φίλοι και συμμαθητές του. Οι καθηγητές του δηλώνουν περήφανοι γι' αυτόν και η οικογένειά του βλέπει στο πρόσωπό του, τη δικαίωση των αγώνων της. Λατρεύει τη λογοτεχνία και τα ρεμπέτικα.

"Στα έξι μαθήματα που εξετάστηκα", λέει, "έγραψα τρία 20άρια, ένα 19,9 και δύο 19,8. Οι περισσότεροι μου προτείνουν να δηλώσω τη Νομική Σχολή, όμως εγώ προτιμώ το τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Τα μαθήματα είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά μου. Βλέπετε... ευελπιστώ να γίνω πολιτικός", εξομολογείται στην "Ε".

"Η φετινή χρονιά ήταν δύσκολη", παραδέχεται. "Έκανα 4,5 ώρες φροντιστήριο την εβδομάδα, όχι όμως και 10 ή 15, όπως άκουγα από συμμαθητές μου. Μελετούσα μεθοδικά και δε χρειάστηκε να ξενυχτήσω ή να κάνω υπερβολές".

Παρολ'αυτά, ο Ραφαήλ ενδέχεται ν' αντιμετωπίσει άλλο ένα πρόβλημα στις επιλογές του. Με τη μητέρα του Ελισάβετ επισκέφθηκαν το τμήμα Πολιτικών Επιστημών της σχολής Οικονομικών ,Νομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ για να διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχουν ειδικές ράμπες, ούτε καμιά άλλη υποδομή για ΑμεΑ.

http://www.enet.gr


Share on Facebook
Αναρτήθηκε από troktiko στις 7:28 μ.μ.

Γιατί βιδώνουν την πίτσα;

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗΣ ΦΑΓΗΤΩΝ

Τελευταία φορα που είδατε κάτι λαχταριστό σε κατάλογο φαγητού το πήρατε και δεν είχε καμία σχέση; Πως γίνεται πάντα στους καταλόγους να φαίνονται έτσι και απο κοντά να ειναι τελείως διαφορετικά; Μια φωτογράφηση πίτσας για παράδειγμα ειναι πολύ πιο πολύπλοκη απο ότι θα φανταζόσασταν, ακόμα και βίδες απαιτεί

http://troktiko.blogspot.com/2010/07/blog-post_4606.html

Σοκ: Απόπειρα αυτοκτονίας 18χρονου λόγω απογοήτευσης από τις Πανελλήνιες!

Σοκ: Απόπειρα αυτοκτονίας 18χρονου λόγω απογοήτευσης από τις Πανελλήνιες!


Ένας 18χρονος τελειόφοιτος Λυκείου, ο οποίος είχε δώσει Πανελλήνιες και αγωνιούσε, όπως όλοι οι μαθητές, για τα αποτελέσματα των εξετάσεων, μόλις πληροφορήθηκε ότι δεν τα είχε πάει καλά, έχασε την ψυχραιμία του και προχώρησε στο απονενοημένο διάβημα...
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες της stifora.gr, ο 18χρονος που κατοικούσε σε μία παλαιά μονοκατοικία της Νέας Σμύρνης, βρήκε ένα περίστροφο -άγνωστο μέχρι στιγμής το πώς- και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι.

Δραματικές στιγμές ακολούθησαν με γείτονες να έχουν ειδοποιήσει το ΕΚΑΒ και το άτυχο νεαρό αγόρι να μεταφέρεται αιμόφυρτο στο Νοσοκομείο, ενώ η μητέρα του δε βρισκόταν στο σπίτι και ειδοποιήθηκε για το συμβάν.

Από λεπτό σε λεπτό θα είμαστε σε θέση να σας ενημερώσουμε εάν ο νεαρός μαθητής παραμένει στη ζωή και σε ποια κατάσταση βρίσκεται, αν και υπάρχουν φόβοι ότι το χτύπημα στο κεφάλι ήταν μοιραίο.

http://www.stifora.gr

Σοφά λόγια περί φίλων

"A friend is someone who is there for you when he'd rather be anywhere else."
- Len Wein - Sent by Paulo Louro

"I get by with a little help from my friends."
- John Lennon

"Friendship is unnecessary, like philosophy, like art... It has no survival value; rather is one of those things that give value to survival."
- C. S. Lewis

"To be depressed is to be lonely; to have a friend is to be happy..."
- Guido

"Anybody can sympathise with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature to sympathise with a friend's success."
- Oscar Wilde

"If you judge people, you have no time to love them."
- Mother Teresa

"The best mirror is an old friend."
- George Herbert

"The happiest moments my heart knows are those in which it is pouring forth its affections to a few esteemed characters."
- Thomas Jefferson

"There is no hope of joy except in human relations."
- Antoine de Sainte-Exupery

"Money might make you wealthy, but friends makes you rich."

"You cannot say you've lost a friend. If a friendship is capable of ending, it is because it never existed."

"Friend derives from a word meaning "free." A friend is someone who allows us the space and freedom to be."

"How lucky I am to have known someone who was so hard to say goodbye to."

"One loyal friend is better than ten thousand family members." ---> ???? (ισχύει άραγες?)

"Love doesn't make the world go round, it makes the ride worthwhile."
-F.P. Jones

"You never lose by loving. You always lose by holding back."-----> Από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωή.Πόσο δύναμη και θάρρος όμως χρειάζεται για να το εφαρμόσεις??


"Associate yourself with men of good quality if you esteem your own reputation; for 'tis better to be alone than in bad company."
- George Washington (1732 - 1799) US Statesman. -------> Προσωπική φιλοσοφία ζωής,enough said

"Misfortune shows those who are not really friends."
- Aristotle

"A true friend stabs you in the front."
- Oscar Wilde

"Without friends no one would choose to live, though he had all other goods."
- Artistotle

"The making of friends, who are real friends, is the best token we have of a man's success in life."
- Edward Everett Hale

"The most beautiful thing we can experience is the mysterious, it is the true sourse of art, science, and friendship."
- Albert Einstien (Sent by Brandon Merenda)

"... no man is useless
while he has a friend."
- Robert Louis Stevenson

"In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends."
- Martin Luther King Jr.
javascript:void(0)

-Barbara DeAngelis

"I'll keep it short and sweet. family. religion. friendship. these are the three demons you must slay if you wish to succeed in business. "
- Mongomery Burns (The Simpsons) sent by Troy Edwards

"I don't trust him. We're ."
- Bertolt Brecht

"A woman can become a man's friend only in the following stages - first an acquantaince, next a mistress, and only then a friend."
- Anton Chekhov---->σοφό

"Sometimes your closest friend is your greatest enemy."
- Jason Fong

What are friends?
Friends are people that you think are your friends
But they're really your enemies, with secret indentities
and disguises, to hide they're true colors
So just when you think you're close enough to be brothers
they wanna come back and cut your throat when you ain't lookin
-"If I Had" - Eminem

"True love is like ghosts, which everybody talks about and few have seen.--->δυστυχώς...

"Friendship is delicate as a glass, once broken it can be fixed but there will always be cracks" --->αν ραγίσει το γυαλί...

"Friendships last when each friend thinks he has a slight superiority over the other."
- Honore Debalazac---->ώστε να μην ζηλεύεις-φθονείς-αισθάνεσαι κατώτερος??....

"Friends are just enimies who don't have enough guts to kill you"
-Sent in by Dayna Vastano


Τελικά ουδέν καλόν αμιγές κακού...

Αν έρθουν για κατάσχεση, θα τους σκοτώσω

Ποιος πήρε το νόμο στα χέρια του; Ποιος αποφάσισε να αφαιρέσει την ζωή τριών ανθρώπων για μια κατάσχεση; Το απίστευτης αγριότητας έγκλημα, δεν μπορεί να χωρέσε στην λογική ανθρώπου. Οι τρεις..

άνδρες κάθισαν να φάνε σε παραλιακό εστιατόριο, στην Λεωφόρο Αρχαίου Θεάτρου στην Ερέτρια, εκεί όπου είχε κλειστεί το ραντεβού. Ο τέταρτος από την παρέα είχε απομακρυνθεί για λίγο, για να μιλήσει στο κινητό του, εκείνη την ώρα ο δράστης σήκωσε το όπλο πυροβόλησε τους τρεις που βρίσκονταν μπροστά του. Κανένας δεν πρόλαβε να κάνει απολύτως τίποτα. Σύμφωνα με πληροφορίες, το ραντεβού κλείστηκε στην παραλιακή ταβέρνα για να συζητηθεί το ενδεχόμενο κατάσχεσης του σπιτιού αλλά και των επιχειρήσεων, ένα πρατήριο υγρών καυσίμων κι ένα καφενείο, που διατηρούσε ο δράστης. Μια εβδομάδα πριν όταν τον 54χρονο επιχειρηματία Παναγιώτη Σιμωτή είχε επισκεφθεί δικαστικός κλητήρας και τον είχε ενημερώσει για την κατάσχεση, η απάντησή του ήταν σαφής: «Αν έρθουν θα τους σκοτώσω», όπως έγινε.
Νεκροί είναι ο Α.Κ., κάτοικος Κορωπίου, ο Π.Γ., κάτοικος Μενιδίου και ο δικηγόρος, ο οποίος φέρεται να ήταν ανιψιός ενός ανθρώπου ο οποίος έχει απασχολήσει στο παρελθόν τις αρχές για παραβατικές πράξεις.

Αναρτήθηκε από troktiko στις 5:02 μ.μ.


ΥΣ: Δεν τον κατηγορώ....

Ο θεός αγαπούσε αυτόν τον πατέρα. Ενας υπέροχος θάνατος

H χαρά του γάμου, μετατράπηκε σε θρήνο

Τη μέρα του γάμου του, ο γαμπρός έχασε τον πατέρα του στο γαμήλιο γλέντι




Άσχημο παιχνίδι, έπαιξε η μοίρα για ένα ζευγάρι, που ένωσαν τις ζωές του το περασμένο Σάββατο. Το μυστήριο του γάμου τελέστηκε κανονικά στη εκκλησία της...


Λίμνης Ευβοίας. Ακολούθησε σε γνωστό εστιατόριο, η γαμήλια δεξίωση. Τον χορό έσυρε η νύφη με τον γαμπρό και τους γονείς τους. Όμως η καρδιά του πατέρα του γαμπρού δεν άντεξε, και κατέρρευσε. Στο νοσοκομείο, απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Η χαρά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μετατράπηκε σε θρήνο. Το Σάββατο ο γάμος, την Κυριακή η κηδεία.

Αναρτήθηκε από troktiko στις 3:53 μ.μ.