ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ ΤΗΣ <ΕΥΤΥΧΙΑΣ>

Πράγματι αρκετές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο (και πόσοι...) συνειδητοποιούμε την ουδετερότητα της φύσης ,της ζωής, της ύπαρξης.
Λόγω φυσικά της εγωκεντρικής και εγωιστικής μας ψυχοσύνθεσης ερμηνεύουμε το ουδέτερο [δλδ την μη υπαρξη ευνοικής(<καλής>) μεταχείρησης προς το εγώ] ως <κακό> ,αρνητικό, αφιλόξενο, σκληρό. Μα γιατί να αισθανόμαστε έτσι; Μα γιατί δε μπορούμε να αποδεχτούμε τη ζωή ως έχει και να ευτυχήσουμε? Είναι όμως κάτι τέτοιο δυνατό? Μήπως ευτυχία = ικανοποίηση εγωιστικών αναγκών και επιθυμιών? Αν ισχύει το τελευταίο η επίτευξη της ευτυχίας είναι αδύνατη,ενας στόχος που λόγω των φυσικών κανόνων δε μπορεί ποτέ να επιτευχθεί.
Μα τι αρλουμπες λέω θεέ μου??? Δλδ πάω να σας αποδείξω πως : ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΕΥΤΥΧΗΣΕΙ ΠΟΤΕ και πως τόσο καιρό νομίζεται πως ευτυχείτε. Με λιγα λογια Ναι.... :S
Ας γίνουμε αναλυτικοί.... Ας χωρίσουμε τη ζωή σε μερικές κατηγορίες που το σύνολο αυτών καθορίζει τα επίπεδα της <μη υπαρκτής> μας ευτυχίας:


1)Σωματική Υγεία: Ας ξεκινήσουμε απο τη σημαντικότερη κατηγορία. Όλοι γνωρίζουμε πόσο συναισθηματικά ράκοι γινόμαστε στο άκουσμα της απειλής της υγείας μας. Μαθαίνουμε απο το γιατρό ότι έχουμε καρκίνο ,πως έχουμε 2 χρόνια ζωής και βυθιζόμαστε στο πένθος,στη θλίψη ,στο πόνο, στην απελπισία. Βέβαια έχω βαρεθεί το φόβο του καρκίνου,λες και δεν υπάρχουν χείροτερες καταστάσεις....όπως το να μείνεις τετραπληγικος ή ακόμα χείροτερα ολικά παράλυτος.
Για να κλονισθεί ο συναισθηματικός μας κόσμος , δε χρειάζεται να πληγεί τόσο η υγεία μας. Μαθαίνουμε πως έχουμε πνευμονία, και φοβόμαστε τα χειρότερα. Ακόμα και χρόνιες ασθένεις όπως αυτοάνοσα νοσήματα , ή ακόμα πιο light πχ υπέρταση,καταστάσεις που απαιτούν ισόβια φαρμακοθεραπεία και αλλαγές τρόπου ζωής,χωρίς καταχρήσεις και (ε όπως και να το κάνουμε) απολαύσεις.
Βέβαια εις το βωμό της αιωνιότητας, δε χρειάζομαστε απολαύσεις , μια ιδέα είναι όλα ε? τι το θέλουμε το κρέας? ας πάμε να βοσκήσουμε όπως κάνουν τα πρόβατα του παππού μου χόρτα και λαχανικά. Αλάτι? και αυτό μια ιδέα είναι, δεν το έχουμε ανάγκη, ΕΚΕΙ ΑΝΑΛΑΤΑ, σαν να τρως καουτσουκ. Και μη γαμάτε πολύ. Γιατι το πολύ γαμήση και αυτό κατάχρηση είναι( μειώνει την αμυνα του οργανισμου....). Να σας πω....κοψτε τον καλύτερα,έτσι δεν θα αποδυναμωθείτε καθόλου. Αλκοόλ? Εδω κόψαμε το γαμήση, πιει σκέφτεσαι εσύ? Είπαμε MAXIMUM ενα ποτήρη κόκκινο κρασί. Γιατί αν πιεις 2 καθημερινα κιόλας μιλάμε για κίρρωση, ασκίτη , ηπατική ανεπάρκεια, ηπατική εγκεφαλοπάθεια, νευρολογικες νόσοι (πχ σύνδρομο κορσακοφ) και δε συμμαζεύεται. Να σας πω, για να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο κόψτε το και αυτο καλύτερα. Τι άλλο.... τσιγάρο. ΤΣΙΓΑΡΟ???? μέχρι τώρα έχουμε γίνει ευνουχισμένα πρόβατα που δεν μπορουν να πιουν και θες και να καπνίσεις?αρχίζουμε : καρκίνο πνευμόνων, λάρυγγα, οισοφάγου, τραχείας, στομάχου, λεπτού εντέρου, παχέως εντέρου, μήτρας , ουροδόχου κύστεως, ca πεους(ευτυχώς το κόψατε, αρα δε κινδυνεύετε.....) μείωση της άμυνας , κίτρινα δόντια, σάπια δόντια, σπασμένα δόντια, κίτρινα δάχτυλα, καταστροφή των γευστικών καλύκων,εκπτωση της όρασης.Θέλετε και άλλα? Κομμένο και αυτό. Ευτυχώς που μπορείτε να γυμνάζεστε. Αλλα τι λέω...? Μπορείτε??? ΕΠΙΒΑΛΕΤΑΙ ΝΑ ΓΥΜΝΑΖΕΣΤΕ. 3 φορες τη βδομαδα τουλαχιστον απο 45 λεπτα τη μέρα. Τι έχουμε μέχρι τώρα? Ενα ευνουχισμένο πρόβατο,που τρωέι μόνο χόρτα, δε μπορεί να καπνίσει και να πιει και επιβάλεται να είναι αλανιάρικο και να τρέχει πέρα δώθε.
Τι λέμε τώρα. Αυτές τις οδηγίες ειναι συνετό να ακολουθούνε οι άνθρωποι για να ζήσουν πολλά, πολλά χρόνια, , ΚΑΙ ΕΠΙΒΆΛΛΕΤΑΙ-ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθούν άτομα που έχουν ύπερταση ή άλλα καρδιοαγγειακά νοσήματα.
Για πείτε μου τώρα με τέτοια ζωή (εκτός και αν απο τη φύση σου ανήκεις στα πρόβατα,και η μετάβαση γίνει ομαλά) πόσο ευτυχισμένος μπορείς να είσαι? Ίσως και να μπορεις θα μου πείτε αν 1)χαίρεις ακραν υγείας και 2) αντλείς ευτυχία απο τις επόμενες κατηγορίες που θα αναλύσω.
Με συγχωρείται. ξέχασα να σας πω το εξής:Ακόμα και να ισχύει το 1) .ακόμα και να κάνετε το ποιο υγιεινό τρόπο ζωής, ο ποιο καλός ανθρωπος να είσαι, ο ποιο δίκαιος, ο ποιο ,ο ποιο, ισχυεί η <σκληρότητα> της ζωής: τον επόμενο αιώνα δε θα ζει κανείς μας και αυτό είναι το χείροτερο πλήγμα προς το εγώ μας. Ο θάνατος είναι ο ορισμός της θλίψης αφου όχι μόνο δεν ικανοποιείται καμία εγωιστική επιθυμία, αλλά συντελεί στην εξαφάνισή της. θα μου πείτε. Είναι τόσα χρόνια μετά, είναι μακριά.Είμαι πεποισμένος πως ξέρετε οτι θα πεθάνετε αλλά είμαι επίσης πεποισμένος πως ελάχιστοι το εχετε συνειδητοποιήσει.Γιατί όσο μακριά και να είναι ο θάνατος μας, θα έρθει. θα το νιώσεις να σε κυριεύει, να ρουφάει τις δυνάμεις σου,και να παύει την ύπαρξη σου, εκτός και αν είσαι τυχερός και πας μία και έξω
Αρα μπήκες σε μια <άνοστη> ζωή για να πεθάνεις στην ουσία, έστω μερικά χρόνια αργότερα. Ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει τη ζωη του όπως γουστάρει. Συνεχίζουμε

2)Επαγγελματικά. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Απο προιστορία ακόμα ο σκοπός της εργασίας(κυνήγι, ψάρεμα κτλ) ήταν η εξασφάλιση πόρων για επιβίωση. Δλδ δουλεύαμε για να ζούμε. Τώρα πως αυτό αντιστράφηκε για να γίνει ζώ για να δουλεύω δεν το έχω καταλάβει, εσείς? .Άλλο δουλεύω για τα προς το ζειν, άλλο για να γίνω υπερκαταναλωτής.Αλλο ευημερία άλλο ευμάρεια. Σαφέστατα δε μιλάω για τον φουκαρά τον μεροκαματιάρη που βγάζει 650 ευρώ και δουλεύει 2 δουλειές για να τα βγάλει πέρα. Εκεί είναι θέμα επιβίωσης. Αλλα σε καμία περίπτωση δεν είναι όλοι έτσι. Αναφέρομαι σε αυτό που λέμε ξανοίγομε (=υπερκαταναλώνω).
Εχετε αναλογιστεί ποτέ τι σας κάνει ευχαριστημένους?(δεν είπα ευτυχισμένους....). Τοσο πολυ εξαρτάται η ευχαρίστησή σας απο την ύλη? Δλδ αν δεν έχεις τη βίλα της τζούλιας,τα αμάξια του mr been, τους οικιακούς βοηθούς, τα μπριγιάντ, τα σειρέ(δε ξέρω και πως γράφονται) ,τον 1 μήνα διακοπές στη μύκονο ή στο εξωτερικό. Τόσο πολύ δυστυχισμένοι θα είστε αν δε τα πετύχετε αυτά? η τα μισά απο αυτά, η το 1/10 απο αυτά? Ξανατονίζω, ο άνθρωπος έχει ανάγκη υλικά αγαθά, ΑΛΛΑ πολύ λίγοτερα απο αυτα που νόμιζουμε. Απλά πράγματα.Μια οικία (όχι διόροφα,όχι στο κέντρο της πόλης, όχι 150 τετραγωνικά ,όχι,οχι οχι...) , μια απλή ,λειτουργική οικεία. Ένα αμάξι,όχι 3-4, οχι 2000 κυβικα, οχι οχι οχι,, ενα λειτουργικο αμάξι. Ικανοποιητική οικονομική κατάσταση που: να σου επιτρέπει να πας διακοπές . Οχι 1 μήνα, οχι στο εξωτερικό, όχι στα ποιο ακριβά αξιοθέατα, .Που να σου επιτρέπει να βγεις έξω και να το γλεντήσεις ΟΧΙ καθημερινα, όχι πανακριβα, αλλα απλά και ωραία, με φίλους και ακόμα καλύτερα οικογενειακά. Ρε αδερφέ να έχεις την οικονομική άνεση να μπορείς να πάρεις ρούχα το εξάμηνο και να μη δανείζεσαι και να μη κλαις τα λεφτα.Αλλα ρούχα οχι μηνιαίως , και όχι τον 200 ευρω.... Μπορεις να βρείς ευπρεπή ρούχα και σε φθηνά μαγαζιά, όχι σε επώνυμα καταστήματα.
Απλα πράγματα. Είπαμε ευημερία ,όχι ευμάρεια. Γιατί αν μπούμε στο τρυπάκι του υπερκαταναλωτισμού τότε ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Ποτέ δεν θα πάψουμε να αγχωνόμαστε και να παλεύουμε για να ικανοποιησουμε τη μαλακία στο κεφάλι μας. Αλλα εξαιτίας αυτής της μαλακίας ,της ανοησίας μας, της μη σωστης ιεράρχησης προτεραιοτήτων , προσπαθούμε να ευτυχήσουμε σε λάθος τομέα.
Θεωρούμε πως το ποιο σημαντικό πράγμα και αξία στη ζωή είναι τα λεφτά. Μα δε το βλέπεται? στο τάφο θα τα πάρετε μαζί σας? δεν έρχονται τα γαμημένα εκεί που θα πάτε....Θα μου πείτε ναι, αλλα μέχρι να αποδοιμήσω θα περνάω καλά....θα είμαι <ευτυχισμένος>.Μα ως ένα βαθμό!!! Υπάρχει όριο. Μετά δεν είναι αυτό που λένε cost -effective. Αν προκειμένου να πας διακοπές στο εξωτερικό αντί του πηλίου στο βόλο, αντί για αμάξι 1400 κυβικά πάρεις 2500, αντί να μένεις σε διαμέρισμα 100 τετραγωνικά μένεις σε 200, και ως αντάλλαγμα, πρέπει να δουλεύεις 16 ώρες τη μέρα(με τα μεταφορικα κτλ) ΓΑΜΑ ΤΟ. ο μέσος όρος ζωής τώρα είναι 80 χρόνια και αν δούλευεις 16ωρα θα έχεις αφιερώσει 54 χρόνια στη δουλειά και τα υπόλοιπα 26 για ύπνο. Μα και να μη δουλεύεις τόσο , και 12ωρα να δουλευεις(και αυτό το νούμερο με εξαίρεση(μέχρι τώρα )τους δημοσιούς υπαλληλους, ήταν ο μέσος όρος εργασίας πολλών εργαζομένων. Απλα μαθηματικά :απο τα 80 χρόνια έχετε αφιερώσει 40 χρόνια στη δουλειά σας,26 χρόνια στον υπνο(ουτε λεπτο μη κοιμηθείτε πάνω απο 8ωρο) και τα υπόλοιπα 14 χρόνια για εσας. Συγχαρητηρια!!! Γαμήσατε πάλι.... Αλλα για να λέτε εσείς το επάγγελμα και τα λεφτά πάνω από όλα κάτι θα ξέρετε....μα έτσι μου είπατε, πως τα λεφτά είναι το κύριο συστατικό της ευτυχίας σας.... Τώρα αν με τα λεφτα ικανοποιουνται οι εγωιστικες σας αναγκες και επιθυμιες ,για ξανασκεφτειτε το....γιατι με αυτα τα 40 χρονια στη δουλειά κάτι μου λέει πως όχι μόνο δεν παιρνετε....αλλα το κόλο σας έχετε δώσει....


3)φίλοι-κοινωνικός περίγυρος: Τώρα ξεκινάμε τις διαπροσωπικές σχέσεις ,αυτές που τόσο εξυμνούν οι λόγιοι και φιλόσοφοι ,λέγοντας πως εκεί βρίσκεται η <ευτυχία> των ανθρώπων.Μου φαίνεται τόσο αυτονόητο το τι συμβαίνει σε αυτή την κατηγορία,και είμαι τόσο πεποισμένος πως το 99% απο σας έχετε γνωρίσει <ήττες> απο δήθεν <φίλους> που βαριέμαι να γράψω το οτιδήποτε.Λακωνικά. Η έννοια του φίλου δεν υφίσταται . Μη ξεχνάτε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εγωιστές. Το μόνο άτομο για το οποίο ενδιαφερόμαστε είναι ο εαυτός μας και κανένας άλλος. Δεδομενου αυτου πως μπορουμε να μιλάμε για διαπροσωπικές σχέσεις?Εγω νοιάζομαι για μένα, ο <φιλος> μου για αυτον, που είναι η φιλία οεο? Μην αυταπατάστε λέγοντας πως:ναι, ο φιλος μου, κοιταει πρώτα τον εαυτό του, ΑΛΛΑ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΕΡΧΟΜΑΙ ΕΓΩ.Οχι ακριβώς. Πρώτα έρχεται η πάρτυ του, μετά πολυ πιο κάτω ερχεσαι εσυ για να ικανοποιησεις ξανα την παρτυ του....αυτο είναι φιλία. Και αν το φέρουν οι συγκυρίες να μην ικανοποιεις τις ανάγκες του, αρχίζει και ξεθωριάζει η φιλία...:). Τωρα κοινωνικός περίγυρος είναι οι παρέες και αυτό που εν λαική λέμε ο μάλακας του καφέ.Enough said....Αν σε ικανοποιεί μια τέτοια <ουσιωδης> διαπροσωπική σχέση, απλα congrats...


4)Οικογένεια. To τελευταίο προπύργιο αυτού του μίζερου, απαξιωτικού και απαισιόδοξου άρθρου.Θεσμός της οικογένειας. Το λες και σε πιάνει ρίγος. Όλοι θα συμφωνήσουν(εστω στα λόγια) πως αποτελεί το σημαντικότερο τομέα της ζωής. Δε διαφωνώ καθόλου.Ας το αναλύσουμε. Έχουμε τον αιώνιο σύντροφο, και τα παιδιά.Ο αιώνιος σύντροφος είναι 50% διαζύγιο ,και 66% κέρατο. enough said. Σε χρησιμοποιεί και τον/την χρησιμοποιείς. Κύριος σκοπός 1)απόγονοι και κατα επέκτασην 2)συντροφικότητα,αγάπη,στοργή,επικοινωνία,ασφάλεια,κτλ κτλ και του κουτρουλι ο γάμος. Οτι αφορά το σκεπτικό με τους φίλους αφορά και τον /την συντροφο. Απλά το έχουν φέρει έτσι οι συγκυρίες που ο ένας θεωρεί τον άλλον σύντροφο. Δλδ πάλι βάζει ο καθένας τον εαυτό του πάνω από όλα, απλά ο συντροφος μπορεί και καλύπτει ανάγκες(όπως συνεισφορά στο μεγάλωμα των παιδιών, παρέα) και για αυτο ο ένας καλύπτει(τροφοδοτεί) τις ανάγκες του άλλου ώστε εν τέλη να ικανοποιηθούν οι δικές του.
Παύουν να υπάρχουν οι συγκυρίες , αλλάζουν οι ανάγκες και οι επιθυμίες ? Παύει και ο γάμος. Αρα και εδώ έχουμε εγωισμό και προσπάθεια ευτυχίας μέσω ικανοποιήσης εγωιστικών αναγκών και επιθυμιών.
Το θέμα των παιδιών είναι αυτό που αποτελεί το ποιο ενδιαφέρον κομμάτι αυτού του άρθρου.Είναι ίσως η μοναδική κατάσταση στη ζωή που έχουμε πλήρη ικανοποίηση ατομιστικών επιθυμιών χωρίς εγωιστικό αντάλλαγμα.Θέλουμε να μείνουμε στη ζωή για <πάντα> και αυτό το πετυγχαίνουμε μέσω των απογόνων μας. Ο δρόμος προς την αθανασία. Μπορεί να χρειαστεί να αφιερώσει πόρους, χρόνο,τη ζωή του ολόκληρη αλλά μόνο και μόνο η εν ζωή ύπαρξη ενός τέκνου μας ικανοποιεί,γιατί ακριβώς μας κάνει <αθάνατους>.Το κόστος βέβαια είναι πως φέρνουμε στο κόσμο έναν άνθρωπο χωρίς να τον ρωτήσουμε. Μα τι εγωιστές γονείς έχουμε:P,



5) χόμπυ-ενδιαφέροντα-αρέσκειες. Οι ευχάριστες ενασχολήσεις αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής. Ίσως (μετά τα παιδιά) αποτελούν το δρόμο προς την ευχαρίστηση , τη ψυχική και μερικές φορές πνευματική ευεξία.Το να αφιερώσεις χρόνο και αγάπη στον εαυτό σου μέσω αυτών είναι απο τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή.Έιναι ισως ο καλυτερος τρόπος για να ξεχνιέσαι απο την βαρβάροτητα(ουδετερότητα) της καθημερινότητας.



Από την ουδετερότητα-σκληρότητα της πραγματικότητας ,περάσαμε στην <ευτυχία> και καταλήξαμε στους διάφορους <συντελεστές> τους. Και πείτε μου, με εξαίρεση τα παιδιά ,μπορείτε πραγματικά να ευτυχήσετε? Μακάριοι οι πτωχοί εν πνεύματοι....