Το ημερολόγιο-ημέρα 1

Είχα βάλει ξυπνητήρι 7:00. Έκανα μπάνιο, έβαλα φρεσκοπλυμένα ρούχα και σιδερωμένη ρόμπα, φόρεσα τη <μάσκα> μου(εκείνο της ψυχρότητας και σοβαρότητας) και βγήκα από τη πόρτα του σπιτιού μου. Από εκεί μέχρι και την είσοδο του νοσοκομείου, προσπαθούσα όλη την ώρα να ηρεμώ τον εαυτό μου: Έλα μωρέ, καρκίνος είναι. Όλοι οι άνθρωποι θα πεθάνουμε μια μέρα κτλ κτλ. . Φτάνω όμως στον 2ό όροφο, και προτού προλάβω να περάσω εκείνη τη σιδερένια τεθωρακισμένη πόρτα ,που διαχωρίζει την κλινική του θανάτου με τον υπόλοιπο κόσμο, ένιωσα ξαφνικά κάτι το διαφορετικό.Μια διαφορετική αύρα, ένα διαφορετικό περιβάλλον. Μια ακόμα φορά αισθάνθηκα έτσι:Στην ψυχιατρική. Στη μία περίπτωση έχουμε την νεκρική σιγή των πνευματικά άρρωστων ανθρώπων, λόγω της καταστολής,απο τα διάφορα αντιψυχωσικά, και στην άλλη περίπτωση....
Πέρασα τη πόρτα , άκουσα 2 ήχους.Ο ένας , μιας ηλικιωμένης γυναίκας, να μη μπορεί να σταματάει να κάνει εμετό,και ο άλλος ,σωματικοί πόνοι ενός άνδρα τελικού σταδίου....
Η μάσκα, λες και έσφυξε τόσο πού που έγινα περισσότερο ψυχρός εκφραστικά και σοβαρός.Κάθε ήχος, κάθε κραυγή πόνου......
Με σταθερό βήμα κατευθύνθηκα προς το γραφείο των ογκολόγων.Με υποδέχθηκε ένας ειδικευόμενος, αρκετά σοβαρός, ολιγομίλητος, αλλά συνάμα πρόθυμος να με βοηθήσει σε οτιδήποτε χρειαζόμουν.Καποιον μου θύμιζε...
Μου απάντησε σε ορισμένες απορείες,μου έδειξε τους φακέλους, μου παρουσίασε 3 άτομα με τους οποίους θα ασχολούμουν.Τον κ.Δημήτρη,τον κ.Χρήστο, και τον κ.Λεωνίδα, και ξεκινάω....
Δωμάτιο 31.
-Καλημέρα σας κ.Χρήστο.
-Καλημέρα.(Με μία λέξη κατάλαβα πόσο καταβεβλημένος ήταν.Παρουσίαζε δύσπνοια και αδυναμία με αποτέλεσμα να μιλάει ξεψυχισμένα)
-Δε θα σας απασχολήσω πολύ.Μερικες ερωτήσεις και σε 2-3 λεπτά θα έχουμε τελειώσει. Είστε εντάξει με αυτό?.
-Φυσικά. (Αυτή η ελπίδα. Πεθαίνει τελευταία αφού έχει σκοτώσει εσένα πρώτα.Στα μάτια του έβλεπα αυτή τη κραυγή για βοήθεια. Να μιλήσει, να βοηθήσει τους γιατρούς να τον κάνουν καλά, να τον θεραπεύσουν,να ξεφύγει από αυτό το δηλητήριο που αργά και βασανιστικά του στράγγιζε τη ζωή, αλλά συνάμα και μια αναζήτηση παρέας, ανθρωπιάς,μιας κουβέντας ώστε να μην μένει μόνος του)
-(Δεν τον ρώτησα τα τυπικά ηλικία, διεύθυνση κτλ κτλ.Δεν υπήρχε λόγος να τον κουράζω για πράγματα που θα έβρισκα στο φάκελο). Πως αισθάνεστε σήμερα κ.Χρήστο?
-Ε,τα ίδια μωρέ.
-Πονάτε πουθενά?
-Ναι,πονάω γιατρέ μου. Να εδώ (μου δείχνει το δεξί μέρος του θώρακα).
-βλέπω ότι δυσκολεύεστε να πάρετε ανάσα.
-Ναι, δε μου φτάνει ο αέρας.
-Σας ενοχλεί τπτ άλλο? η κοιλιά σας? έχετε αέρια, πυρετό?κατά την ούρηση κανένα πρόβλημα?
-Ολα καλά γιατρέ,μονο αυτά τα δύο.
Γίνεται και η κλινική εξέταση. Καρδιά καλά,αλλά στο δεξί πνεύμονα σαν κάτι να παρεμβαλλόταν Είχε ελάττωση αναπνευστικών ήχων δεξιά.
-Όμορφα. Μερικές ακόμα ερωτήσεις και τελειώσαμε. Είστε παντρεμένος?
-Όχι, χωρισμένος.
-παιδιά?
-ένα γιο, 1,5 ετών.
-Να το χαίρεστε.
-ευχαριστώ, και στα δικά σου. (του χαμογελάω)
-Πείτε μου κ. Χρήστο, είπατε πριν ότι πονάτε στο θώρακα δεξιά. Σε μια κλίμακα 0-10 , με 10 ο χειρότερος πόνος, και 0 καθόλου πόνος, πόσο θα βάζατε?
-Αστα γιατρέ μου,(κουνάει το κεφάλι του), 9(με ένα μικρό χαμόγελο)(είμαι σίγουρος πως υπερέβαλε λίγο από αυτή του τη κίνηση.Κραυγή για βοήθεια...)
-Δεν σαν δίνουν παυσίπονα?
-Ναι ,κάτι λοναριντ κτλ. Είναι πολύ ήπια αυτά. Δε βοηθάνε.
-Δεν γλυκαίνουν τον πόνο καθόλου δλδ?
-Ε για 2 λεπτά και μετά τα ίδια πάλι.
-Καλώς. Θα μιλήσω στον υπεύθυνο γιατρό για τον πόνο σας να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.
-Ευχαριστώ γιατρέ μου.
-Πείτε μου κάτι τελευταίο κ.Χρήστο. Συναισθηματικά πως είστε?
-Πως να είμαι γιατρέ? Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν να δω το γιό μου, αλλά επειδή δε μπορώ να βγω απο το νοσοκομείο, θα τον δω την παρα άλλη βδομάδα. ( Και τα μάτια του βούρκωσαν, και η φωνή του έγινε περισσότερο αδύναμη...)
-(Δε ξέροντας τι να πω...)Κουράγιο και θα τι δείτε σύντομα. Τελείωσα με τις ερωτήσεις.Θα ξαναπεράσω αργότερα.
-Έγινε γιατρέ μου, όποτε θες!!

Κατευθύνθηκα προς τους φακέλους...: κ.Χρήστος Α. Καρκίνος πνεύμονα, με ηπατικές μεταστάσεις. Ασκίτης. Πλευριτικό υγρό (υγρό δλδ στους πνεύμονες)στα δεξιά...Πρόγνωση: Μέση επιβίωση :3 Μήνες...


Συγκλονισμένος λίγο, έκατσα λίγο στο γραφείο των ιατρών προτού πάω να πάρω άλλο ιστορικό. Μα μου ήταν πολύ δύσκολο να βλέπω ανθρώπους που υπέφεραν και θα κατέληγαν σύντομα. Μαζί μου ο επιμελητής και ο ειδικευόμενος μιλούσαν για ασθενείς. Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα του γραφείου.
-ΠΕΡΑΣΤΕ(λέει ο επιμελητής)
Και εκεί είδα τη τραγικη φιγούρα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα ,ηλικίας 75 περίπου χρονών, με δάκρια στα μάτια,με ένα ψεύτικο χαμόγελο, ξεσπώντας σε λιγμούς, να λέει:
-Για σου γιατρέ.Είμαι η μάνα του κ.Χρήστου....
(ωχ,λέω....).
-Θα ζήσει η ζωή μου? Θα ζήσει το σπλάχνο μου? Θα ζήσει το παιδί μου?.
-(Και εδώ είδα την αμηχανία 2 ανθρώπων , που παρόλο εξοικειωμένοι με χιλιάδες θανάτους, να τα χάνουν...) Κοιτάξτε, τα πράγματα είναι....
-ΓΙΑΤΡΕ, ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΧΑΠΙ!!!
-Τι χάπι θέλετε?
-ΘΕΛΩ ΔΗΛΗΤΉΡΙΟ ΝΑ ΠΕΘΆΝΩ!!! ΓΙΑΤΡΕ!
-(ξανα η αμηχανία στους 3 μας.) Σας παρακαλώ μη λέτε χαζομάρες...
-Δεν αντέχω γιατρέ μου,δε θα το αντέξω.... (και έφυγε)....

Πρώτη σκέψη μου: Ο ΧΡΙΣΤΌΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΑ. Ηταν τόσο έντονος ο πόνος της γυναίκας, που δε μπορώ να το περιγράψω και να το συνειδητοποιήσω Μόνο μια μάνα μπορεί να το καταλάβει....τον πόνο να χάνεις το παιδί σου.Να το βλέπεις να φεύγει αργά και βασανιστικά, μέρα με τη μερα, ώρα με την ώρα. Η μάσκα όμως καλά κρατεί ...

-----------------------------------------------------------------------------------

Ηρέμησα,πήγα λίγο στο κυλικείο. Πήρα καφέ. Έκατσα 15 λεπτά και επέστρεψα.Ευτυχώς τώρα δεν ακουγόνταν τίποτα. Μάλλον θα δόθηκαν τα αντιεμετικά και οι μορφίνες....
Δωμάτιο 33. Κ.Δημήτριος.
-Καλημέρα σας. (Και ίσως να είναι ο χειρότερος σωματικός πόνος που έχω δει στη ζωή μου.Ένας άνθρωπος, να κουνιέται πέρα δώθε ,μήπως σε μια θέση βρει γαλήνη μα μάταια.
-ΓΙΑΤΡΕ ΠΟΝΑΩ, ΔΕ ΜΠΟΡΩ!!! ΓΙΑΤΡΕ!!\
-(FUCK, λέω απο μέσα μου. Τώρα τι κάνω... Πονούσε τρομερά. Τα μάτια του, το σφιγμένο πρόσωπο του, δόντια, όλα μαρτυρούσαν το βασανιστήριο αυτού του ανθρώπου). Δε σας έδωσαν παυσίπονα?
-ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕ ΠΙΑΝΟΥΝ.ΠΟΝΑΩ ΓΙΑΤΡΕ!!!
-(παναγία μου...) Μισό να ενημερώσω μπροστά.
τρέχω στις νοσηλεύτριες και τους εξηγώ πως είναι ο ασθενής.
-νοσηλεύτρια: Μα του δίνουμε ήδη κάθε λογής αναλγητικό, απο παρακεταμολη,μέχρι λοναριντ, μέχρι ενδοφλέβια μορφίνη, μέχρι και αυτοκόλλητα μορφίνης και δεν τον πιάνουν!!! μελάνωμα τελικού σταδίου μου εξηγούν...
-Και τώρα? Τις ρωτάω.
-Θα περιμένουμε το γιατρό να μας πει.

Δεν τόλμησα να επιστρέψω στον ασθενή. Δε μπορούσα να γυρίσω με άδεια τα χέρια. Περίμενα τον υπεύθυνο γιατρό.Ηρθε μετά απο λίγο.
-Αυξήστε τις δόσεις των αναλγητικών ,διπλασιάστε το λοναριντ, βάλτε το 100σταρι αυτοκόλλητο μορφίνης και βλέπουμε.
Εκτελέστηκαν οι οδηγίες. Μετά απο 1 ώρα επέστρεψα:

-Κ.Δημήτρη πως είστε τώρα?
-ΠΟΝΑΩ ΓΙΑΤΡΕ, ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΑΝΟΥΝ ΠΟΙΑ ΤΑ ΑΝΑΛΓΗΤΙΚΑ!!! ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΑΝΟΥΝ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑΤΡΕ!!!
-(αποκλείεται να υπερέβαλε όπως έκανε σε μικρό βαθμό ο προηγούμενος ασθενής. Οι μύες του σώματος του και του προσώπου του, ήταν τόσο σφιγμένοι....τα δάκρυα κυλούσαν απο τον πόνο), Καντε λίγο υπομονή. (κοίταξα προς τη γυναίκα του). Ερχεστε λίγο έξω.
-Ναι γιατρέ(απαντάει η γυναίκα)
-Να σας κάνω μερικές ερωτήσεις?δε θα σας απασχολήσω πολύ
-Φυσικά γιατρέ.
-Μπορείτε να μου πείτε πως ξεκίνησε η κατάσταση?
-Πριν 2 χρόνια, εβγαλε κατι σπυράκια στο χέρι. Δεν έδωσε σημασία στην αρχή.Μετά όμως άρχισαν να αιμορραγούν. Πήγαμε για βιοψία.Μελάνωμα η διάγνωση. Ηδη είχε κάνει μεταστάσεις στο συκώτι ,πνεύμονες.
-Η πότε ξεκίνησαν τα σοβαρά συμπτώματα?
-Εδώ και 3 μήνες
-Και αυτός ο αφόρητος πόνος? που δεν αντιδρα στα αναλγητικά?
-εδώ και μια βδομάδα.
-Άλλα συμπτώματα έχει?
-Ναι.δε του φτάνει ο αέρας. Και έχει χάσει κιλά, πολλά κιλά.Ξέρω γιατρέ. Μου έχουν πει οι συνάδελφοί σας. Δεν θα τη βγάλει καθαρή....
-(OMG...) Κουράγιο...
-Ευχαριστώ γιατρέ μου.
-Παιδιά έχετε?
-3 κορίτσια: 7 , 12 και 18 χρονών.
-Να τα χαίρεστε.
-Να στε καλά.
-Πως το αντιμετωπίζετε το όλο θέμα σαν οικογένεια, σε συναισθηματική φάση?
-Γιατρέ, δεν ήταν κάτι ξαφνικό.Το έχουμε συνειδητοποιήσει πως θα φύγει ο άντρασ μου και πατέρας των παιδιών μου.Πονάμε μα όλα θα πάνε καλά.
-(θαύμασα τη δύναμη αυτής της γυναίκας,πραγματικά) .Κουράγιο, και γενικά αν θεωρείτε πως το βάρος είναι πολύ μεγάλο, μη διστάσετε να επικοινωνήσετε με επαγγελματία ψυχικής υγείας.
-Είδη το έχω κάνει και με βοηθάει.
-Πραγματικά χαίρομαι. Καλή δύναμη
-Γεια σου γιατρέ, (και πήγε πήρε αγκαλιά τον μελλοθάνατο άντρα της, φιλώντας τον γλυκά στο κούτελο ,λέγοντας πόσο πολύ τον αγαπά) (και εκεί δάκρυσα....)

Μέση επιβίωση: 17 μέρες...
-------------------------------------------------------------------------------------

Νιώθω τόσο κουρασμένος. Δεν αντέχω άλλο τόσο πόνο, τόσο θάνατο, τόσους αποχαιρετισμούς....


Δωμάτιο 45. Κ. Λεωνίδας.
-Καλημ.......
(ήταν σε κωματώδη κατάσταση, απισχνασμένος, με τα μάτια γυρισμένα προς τα πίσω) .Και όπως μπήκα βγήκα....



------------------------------------------------------------------------------------