Το ημερολόγιο

ΙΘΑΚΗ

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Αλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.


Μέσα απο αυτό το ποίημα εκφράζεται ένα από τα κυριότερα νοήματα της ζωής.Ο χρόνος μας είναι περιορισμένος Τι ποιο σπουδαίο λοιπόν σε αυτό το σύντομο ταξίδι μας να γνωρίσουμε τες καλές πραγμάτειες ,σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής.Σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πάμε
να μάθουμε από τους σπουδασμένους.
Με λίγα λόγια,όσο είμαστε εδώ να μάθουμε, να γνωρίσουμε, να νιώσουμε , να αισθανθούμε τη ζωή και όλα τα <συστατικά> της. Δόξα το θεό, παρόλο νέος στην ηλικία, έχω γευτεί λογής λογής γεύσεις: Το γλυκόξινο του έρωτα,την πίκρα του μίσους και της προδοσίας, τη γλύκα της αγάπης,την αλμύρα της μοναξιάς. Και χαίρομαι για αυτό. Γιατί παρόλο νεαρός,ζω τη ζωή μου.
Ωστόσο η ζωή είναι συννυφασμένη με το θάνατο. Οι 2 άκρες του ίδου νομίσματος. Δεν υφίσταται η έννοια του ενός χωρίς το άλλο. Συνεχίζω και θα επιδιώκω να βιώνω τα μυρωδικά της ζωής, αλλά ήρθε ο καιρός και η ευκαιρία να αισθανθώ και να βιώσω τα κεχριμπάρια του τέλους...

Έτσι ξεκινάει η εθελοντική συμμετοχή μου στην κλινική της ογκολογίας....


Ημέρα 0 : Λόγω των παραπάνω αποφασίζω να ενταχθώ στον κόσμο των ογκολογικών ασθενών. Ήταν Πέμπτη. Επισκεφτομαι την γραμματεία της κλινικής. Στο μυαλό μου σε καμία περίπτωση δεν είχα να έρθω σε επαφή με τους ακαδημαικούς.(Οι περισσότεροι έχουν αποδειχθεί στην 6ετία, τουλάχιστον αδιάφοροι) . Σκοπός μου ήταν απλά να ρωτήσω αν θα υπήρχε πρόβλημα να διαβάΖω τους φακέλους των ασθενών, και αν θα μπορούσα να παίρνω ιστορικό από τους ασθενείς(Με απόλυτο σεβασμό φυσικά στην ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων). Η απάντηση της γραμματέως με εξέπληξε: Πολύ ενδιαφέρων που ήρθες. Τηλεφωνώ στον καθηγητή ώστε να τα πείτε......For fucken sake, σκέφτομαι.... πολύ χοντραίνει το πράμα.
Με συνόδεψε μέχρι το γραφείο του. Εκεί με περίμενε.Ένας ευγενικότατος άνθρωπος, περίπου στα 65 (τόσο τον έκοψα). Και εκεί άρχισαν οι <διευκρινιστικές> ερωτήσεις αφού πρώτα με καλωσόρισε και εξέφρασε την ευχαρίστησή του που έδειξα ενδιαφέρον για συμμετοχή στη κλινική του. 1)Για ποιο λόγο θες να έρθεις στην ογκολογία? Χμμ,και με απόλύτη ειλικρίνεια του απάντησα πως στην 6ετία της ιατρικής σχολής είχα κάνει όλων των ειδών τις κλινικές και μαθήματα ,αλλά ποτέ ογκολογία. Και δεδομένου 1/4 πεθαίνει απο καρκίνο, δε νοείται να είμαι επι πτυχίο γιατρός πλέον, και να μην έχω δει ογκολογικούς ασθενείς... Δυστυχώς για μένα, ο άνθρωπος αυτός ανήκει σε εκείνη τη κατηγορία, που βλέπει πίσω από την <κουρτίνα>....μόλις είπα το 1/4 θανάτους, το βλέμμα του άστραψε και με έκοψε.... η ματιά του σαν σαρωτής αρχιζε να διακρίνει στοιχεία του χαρακτήρος μου.... 2)Και τι σε συγκινεί στον ογκολογικό ασθενή? Τα χασα για λίγο... Θα μπορούσα να υποκριθω, αλλά προτίμησα να δώσω ειλικρινή απάντηση: Η ψυχολογική κατάσταση ενός μελλοθάνατου, καθώς και να δω το θάνατο....(μη με παρεξηγείτε,αλλά δε νοείται να γίνω γιατρός και να μην έχω μια στοιχειώδη εξοικείωση με αυτή την κατάσταση.Θα γίνει ατύχημα στο δρόμο, και απο φόβο του θανάτου, δεν θα παράσχω βοήθεια. Ίσως πάλι είναι ένας τρόπος να ξεπεράσω το φόβο του ίδου μου μελλοντικού θανάτου. Και φυσικά επειδή είναι κεχριμπάρι....). Μου απάντησε: Πολύ χαίρομαι που έχεις τέτοιες ανησυχίες. Σπάνιο κάτι τέτοιο. Έχουμε συνέχισε, 2 κλινικές. Στη μία(στο ισόγειο) έχουμε αυτούς που κάνουν χημειοθεραπεία,(δλδ αρχικά στάδια) και στην άλλη τους ασθενείς τελικού σταδίου(2ο όροφο).Ξεκινάς στις 8:30 αύριο το πρωί.(Χαίρομαι για την δυνατότητα επιλογής. Λέω για κάποιο καιρό θα αρχίσω απο τα μαλακά, και όταν συνηθίσω σιγά σιγά, θα πάω στους τελικου σταδίου) . Και προτού προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη, συνεχίζει: 8:30 στο 2ο όροφο.....
Χαιρετηθήκαμε και επέστρεψα σπίτι. Ήταν Πέμπτη. Όλο το απόγευμα και βράδυ, ανησυχούσα και φοβόμουν για το τι θα δω.Λέω στον εαυτό μου πως ύστερα απο 6 χρόνια ιατρικής,με τη χειρουργική, ιατροδικαστική κτλ κτλ, δε θα έχω τόσο πρόβλημα, και πως θα είναι υποφερτά. Τίποτα όμως δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό που θα αντίκριζα τις επόμενες 2 μέρες...Τίποτα...