"Δώσε τόπο στην....οργή ! "

" Ξαναζήστε, νοερά, τις γνωστές φάσεις που επαναλαμβάνονται, ανείπωτες φορές στις ποδοσφαιρικές μας αναμετρήσεις: δύο παίκτες συγκρούονται, ο διαιτητής σημειώνει φάουλ, το “θύμα” χειροδικεί....Η πράξη του «επιβραβεύεται» αρνητικά καθώς παίρνει την σχετική κάρτα και , παρά τις εξηγήσεις του ότι μαζί με το σκληρό μαρκάρισμα δέχθηκε και «φραστικές επιθέσεις» από τον παίκτη της αντίπαλης ομάδας....Η κάρτα ...
και η ποινή παραμένουν!

Η πάλι, σε ένα υπέρμετρα έντονο «man-to-man» ο ένας παίκτης, δέκτης του μαρκαρίσματος, αρχίζει να «εκνευρίζεται» καθώς οι προσπάθειες του ματαιώνονται η μια μετά την άλλη, και ο εκνευρισμός του εντείνεται, ξεφεύγει από τα όρια του ελεγχόμενου, μετουσιώνεται σε οργή και απολήγει στην απώλεια του απαραίτητου αυτοέλεγχου!

Σε κάποια δεδομένη στιγμή, ο έλεγχος του αντιπάλου διεγείρει τον μαρκαρισμένο, αυτός χάνει πια τον αυτοέλεγχο και ανταποδίδει με βιαιότητα το ασφυκτικό «man-to-man» μετατρέποντας το γήπεδο σε ρινγκ! Φυσικά η πράξη του ελέγχεται και επισύρει την σχετική κάρτα...

Νομίζω ότι ο στόχος μου έγινε κατανοητός καθώς αναφέρομαι σε περιπτώσεις όπου ο θυμός, έστω και δικαιολογημένος, μετουσιώνεται σε εκνευρισμό και αν δεν “δώσεις τόπο στην...οργή” χάνεις τον αυτοέλεγχο και εισπράττεις ...κάρτες!!!

Το ζήσαμε στην αναμέτρηση Σερβίας-Γκάνας (κόκκινη στον Lukovic), στην αναμέτρηση Γερμανίας-Αυστραλίας (κόκκινη στον Cahill) που άφησαν αντιστοίχως τις ομάδες τους με δέκα παίκτες. Έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο ακόμη και φοβάμαι ότι με την αύξηση του στρες θα δούμε και άλλες κόκκινες κάρτες ως αποτέλεσμα απώλειας του αυτοελέγχου και ξεσπάσματα ανεξέλεγκτου θυμού…

Στην καθημερινή μας ζωή όλοι αντιμετωπίζουμε αμέτρητες προκλήσεις από συνανθρώπους μας αλλά τις περισσότερες φορές, «δίνουμε τόπο στην οργή» αποφεύγοντας την συμπλοκή και τις άγνωστες συνέπειές της. Στο γήπεδο, όμως, στην αντιπαράθεση επαγγελματιών η έμφαση δίνεται στο να επιδείξουμε ότι μπορούμε να ασκήσουμε αυτοέλεγχο και όχι να λειτουργήσουμε ως «νταήδες»… Με άλλα λόγια η σωστή ψυχολογική συμπεριφορά ταυτίζεται με την αποφυγή του θυμού, την αποσόβηση του εκνευρισμού, χωρίς την αίσθηση ότι έτσι ο παίκτης «χάνει κάτι από τον ανδρισμό του!»

Ο έμπειρος παίκτης γνωρίζει πως εάν δεν «δώσει τόπο στην οργή» και αντεπιτεθεί διατρέχει τον κίνδυνο της λανθασμένης ενέργειας που επιφέρει την κίτρινη, ή αλλοίμονο την ΚΟΚΚΙΝΗ κάρτα!

Ο λαός μας το έχει πιάσει σωστά, με την εμπειρική ψυχολογική σοφία του όταν λέει ότι ο θυμωμένος, ο οργισμένος «έχει θολωμένο μυαλό, ή μάτι» και όταν λέει ότι «το γινάτι…βγάζει μάτι!»

Το συναίσθημα του θυμού, με την συνεπακόλουθη νευρικότητα οφείλεται στην αιφνίδια έκκριση μεγάλης ποσότητας αδρεναλίνης στο κυκλοφορικό μας σύστημα και ολάκερο το είναι μας εστιάζεται –«καρφώνεται» στο ερέθισμα και στο άτομο που μας προκαλεί!

Το εκνευρισμένο άτομο χάνει για κάποιο χρονικό διάστημα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου και, φυσικά, την απαραίτητη αντίληψη της εξέλιξης του αγώνα. Ένας θυμωμένος, «πικαρισμένος» παίκτης που έχει χάσει τον αυτοέλεγχό του, άσχετα με τις πραγματικές του ικανότητες, είναι όχι μόνο «άχρηστος» για την ομάδα του, αλλά εφ’ όσον επισύρει με τις αντιδράσεις του και την σχετική ποινή, μπορεί να αποβεί “καταστροφικός” για την ενδεκάδα και για το τελικό σκορ...

Θυμός και εκνευρισμός, από όπου και εάν προέρχονται, δηλαδή από τον αντίπαλο παίκτη (που ίσως το «παρακάνει» με το μαρκάρισμα, ή και γιατί όχι να στοχεύει στο να επιτύχει τον εκνευρισμό του αντιπάλου του) η ιδέα ότι η διαιτησία «μεροληπτεί» σε βάρος της ομάδας, κάποια παρεξήγηση που προηγήθηκε του αγώνα (στο ξενοδοχείο ή τα αποδυτήρια) οι φίλαθλοι με τις έντονες αποδοκιμασίες τους, ή η ενδόμυχη αναμόχλευση προγενέστερων βιωμάτων (οικογένεια, δεσμοί, φίλοι) απολήγουν στο να στερήσουν τον παίκτη από τον απαραίτητο ψυχοδιανοητικό ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟ, από την αναγκαία ηρεμία, που απαιτείται για το σωστό παίξιμο της μπάλας την εφαρμογή της προκαθορισμένης στρατηγικής του παιχνιδιού.

Αναμφίβολα τόσο οι πιο έμπειροι παίκτες, όσο και οι φίλαθλοι, επιδιώκουν να εκνευρίσουν τον αντίπαλο, να διαπεράσουν την συνοχή και την προσοχή του να μειώσουν την απόδοσή του μέσα στο γήπεδο. Με βάση αυτή τη λογική δημιουργούνται τα γνωστά επεισόδια έξω από το ξενοδοχείο που στεγάζει την φιλοξενούμενη ομάδα ή στο πούλμαν έξω από τα αποδυτήρια του τοπικού γηπέδου, ή μέσα στο γήπεδο με ιαχές, «βρισιές» και ...απειλές που εκτοξεύει η αντίπαλη κερκίδα!

Η συμβουλή μου;

Παίκτες, «δώστε τόπο στην ...οργή!»

Το γήπεδο δεν είναι ρινγκ πυγμαχίας και η επιτυχία δεν προέρχεται από και δεν ταυτίζεται με τον «τσαμπουκά ή το νταηλίκι» τη γροθιά ή την κλωτσιά, αλλά από τη ντρίπλα, τη δημιουργία φάσης και το γκολ!.."


Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ